Laatste wapenfeiten

[p. 56]

Antisemitisme hardnekkiger dan griep (deel II)

In zijn boek The New Attacks on Free Thought (University of Chicago Press, 1993) pakt de joodse socioloog en journalist Jonathan Rauch het fundamentalisme aan. Hij werkte in Washington en botste tegen dogmatisme, ideologie en true believing aan. De voorlopers van de Bushkliek ten voeten uit. Bij ons babyboomers Balkenende en de scheve Hoop. Hij wees erop dat fundamentalisme doorgaans werd geassocieerd met Islam, Christendom en Judaïsme, maar dat fundamentalisme overal, ook in niet religieuze sectoren van de samenleving, opdook. Hij citeerde Ayatollah Khomeini die te kennen gaf van een ding zeker te zijn: dat hij zijn leven lang altijd gelijk had gehad. ‘Hij dacht dat hij de totale toegang tot de waarheid had,’ aldus de schrijver.

Rauch concludeerde tien jaar geleden tijdens zijn werk voor The Economist in Washington, dat alle mensen wel ergens een fundamenteel totempje in hun brein hebben opgeslagen waar ze blindelings in geloven. Daarbij mist men de intellectuele nieuwsgierigheid en de bereidheid om een serieuze poging te doen, na te gaan of datgene waar men heilig en vurig in gelooft wel waar is. Checking en double-checking is the key. Luns was heilig overtuigd, dat hij gelijk had in zijn beleid jegens Sukarno. Ik was in 1956 de enige van negen Nederlandse correspondenten in Rome die met Sukarno acht dagen op reis ging in Italië, ondanks het telegrafische verbod daartoe van de hoofdredacteur van De Telegraaf. De Haagse fundamentalisten hebben me schade betaald, maar de verliezers, zowel aan het Binnenhof als bij De Telegraaf, hebben nooit door hun keel kunnen krijgen dat ze ongelijk hadden. Dit is puur Hollands fundamentalisme waar men zich niet van bewust lijkt.

Volgens Rauch is het zoeken naar zekerheid ‘as deeply imbedded in the human soul as seeking food’ (hij had er van mij bij mogen zeggen and seeking love). Daarop volgde (pp93): ‘Those who know the truth should therefore decide whose opinion is right. That rule is what is to be feared and fought.’

Dit is nu exact het grove mankement dat kleeft aan het huidige fundamentalistische regime Bush (Of het huidige regime Bal-

[p. 57]

kenende, wat het niet voor niets zo goed kan vinden met de Bushieten). Bush is de man, (à la Luns, die samen met Drees keer op keer in het parlement verkondigde: ‘We willen met Indonesië praten maar niet met Sukarno.’), die het verdomt om met Arafat te spreken en dit al bijna drie jaar als president niet heeft gedaan. En waarom wil hij niet met Arafat spreken? Omdat hij, met Cheney, Rumsfeld, Wolfowitz en anderen, als Khomeini, à priori op het standpunt staat gelijk te hebben. (Zo wemelt ook Den Haag nog altijd van fundamentalisten van christelijke of joodse huize, die een afschuwelijke rem op reële vooruitgang zetten).

Sharon heeft aan Bush gezegd: ‘Begin niet aan Arafat, ik heb er spijt van hem twintig jaar geleden niet voor zijn raap te hebben geschoten.’ De Israëlische premier was bovendien als de dood, dat hij een herhaling te zien zou krijgen van Carter, die onderhandelde met Anwar Sadat en Menachem Begin, of van Clinton, die dagenlang met premier Barak en Arafat op Camp David op les was, om iets te begrijpen van wat er speelde. Bush, als onbehouwen Texasproleet en superfundamentalist (zogenaamd tot overmaat van ramp ook nog in Christus herboren via de hand van Billy Graham), weet niet wat intellectual curiosity is. Eigenlijk stelt hij alleen belang in olie- of baseballcenten. Deze Bush is in wezen een fundamentalist, als Khomeini, Sharon, Blair, Aznar, Berlusconi en Balkenende, die weten hoe het moet aan de hand van een set onwrikbare uitgangspunten, waar de rest óf de Sint Vitus op danst óf op wordt afgeschoten. (Balkenende en Scheffer kozen voor de Vitus).