Is éénoog koning

[p. 34]

43 Shell

Een van de meest criminele perioden uit de geschiedenis van Europa is de wijze geweest, waarop wij Europeanen (en vooral de Nederlanders) met de vs hebben samengewerkt om er voor te zorgen dat het marxistisch-leninistische experiment van 1917 in de ussr op een fatale mislukking zou uitlopen. Nadat de legers van Stalin en Hitler rond Stalingrad in 1942 een uitputtingsslag hadden geleverd, betekende de sovjetoverwinning daar een beslissend keerpunt in de geallieerde kansen om de nazi's te verslaan. De overwinning van de Tweede Wereldoorlog komt dan ook op de eerste plaats Rusland toe, want het Stalinistische regime verloor miljoenen mensen en leed het zwaarst onder de verschroeide aarde tactiek van Hitler. Europa lag in puin. In devswerd als gewoonlijk geen schot gelost. De eerste Amerikaanse ruïne in 200 jaar als gevolg van een buitenlandse vijandige handeling vond plaats op 11 september 2001.

De geallieerden openden een westelijk front in Normandië in 1944, nadat de ussr en Duitsland al voldoende waren doodgebloed. Stalin pakte Berlijn. Hitler pleegde zelfmoord. Duitsland werd in tweeën gehakt. Al gauw begon de Koude Oorlog en werd de navo opgericht. De Sovjet-Unie werd omsingeld met militaire bases. Terwijl het werd voorgesteld dat een militair cordon sanitaire rond het rode Kremlin dringend nodig was om te voorkomen dat de Russen het West-Europese schiereiland zouden bezetten, bleek aan het einde van de Koude Oorlog dat er in Moskou nooit over is gedacht het Russische volk, dat bezig was op adem te komen van de Tweede Wereldoorlog, aan een nieuwe militaire confrontatie bloot te stellen. Natuurlijk richtte de ussr het Warschau Pact op. Ofschoon financieel- economische prioriteiten bij de wederopbouw en het opvijzelen van de levensstandaard hadden moeten liggen, dwong de vijandige houding van het westen en de vs de Russen om een evenredig sterk militair apparaat op te bouwen. Dit vertraagde, precies zo als het westen had ingecalculeerd, een geleidelijke toename van de welvaart voor sovjetburgers. Het doel was te bewijzen dat het westerse kapitalisme - met bijvoorbeeld een jaarinkomen van 180 miljoen dollar voor tv-presentatrice Oprah Winfrey - verre te verkiezen was boven de levensstandaard van Moskou, waarin de jaren 70 een krant twee kopeke kostte, evenals een rit in de fraaiste metro ter wereld.

Ik vermeld dit schetsje als inleiding op een bericht van 16 mei 2003 in NRC Handelsblad: ‘Miljardenproject Shell in Rusland.’ Samen met twee Japanse bedrijven kondigde Shell aan 10 miljard dollar te gaan steken in de exploitatie van olie- en gasvelden bij het schiereiland Sachalin, waar 1,2 miljard vaten olie en 500 miljard kubieke meter gas zou zitten. Shell-topman in Rusland, Rein Tamboezer, zei zeer tevreden te zijn na vijf jaar onder-

[p. 35]

handelen. Bij het lezen van dit bericht- en hier laat ik de massale westerse invasie van oliegiganten in het voormalige sovjet-centraal-Azië onbesproken, dat is een hoofdstuk apart - herinnerde ik me de maffiapraktijken van Washington (en Den Haag) uit de jaren 70, om er met vereende krachten voor te zorgen dat uiteindelijk de economie van de andere supermacht zou verschrompelen en de Sovjet-Unie uiteen zou vallen. De hyena's uit het westen hebben sinds 1945 naar dit voor het Communisme noodlottige moment toe geleefd.

Minister van Buitenlandse Zaken Max van der Stoel, reisde in 1974 voor een officieel bezoek naar Moskou. Hij werd ontvangen door premier Aleksei Kosygin, die bijgestaan werd door de sovjetambassadeur in Den Haag, Alexandr Romanov, in die tijd een vriend van mij. De Rus wees op de gigantische energievoorraden in de Sovjet-Unie en stelde voor, dat de ussr en Shell in joint ventures olie en gas zouden gaan winnen in het gebied bij de Zwarte Zee, bij de Kaspische Zee en bij de Barentsz Zee. Van der Stoel antwoordde dat dit voorstel aan de orde moest komen in de jaarlijkse vergaderingvan de Sovjet-Nederlandse Commissie. ‘Nee,’ reageerde de premier, ‘ik ben bereid een persoonlijke vertegenwoordiger naar Den Haag te sturen om de mogelijkheid van gezamenlijke ontginning met de Shell te bespreken.’

‘Nee,’ zei een onvermurwbare Van der Stoel, ‘Uw voorstel komt op de agenda van de commissie.’

Drie maanden nadien nodigde ambassadeur Romanov me uit voor een gesprek. Hij zette uiteen getuige te zijn geweest van de conversatie tussen zijn premier en de Nederlandse minister en verbaasd te zijn dat een zo belangrijk voorstel als Kosygin deed nergens in Den Haag weerklank had gevonden of ter sprake was gekomen. Ik wist al jaren, dat de PvdA, te beginnen met verzetsheld Frans Goedhart, Anne Vondeling en andere socialistische coryfeeën, in de zakken van Washington en de inlichtingendiensten had gezeten. Het verwonderde me dan ook niet, dat Van der Stoel dat beleid met verve voortzette. Het parool uit Washington was onder geen beding, in geen enkele vorm samenwerking met de ussr toe te laten. Moskou mocht niet over dollars beschikken. Dit zou immers ten voordele van het rode regime uitpakken. Het doel bleef om de andere supermacht langs vreedzame weg naar de bliksem te helpen. Max paste wel op ongehoorzaam ten opzichte van Washington te zijn. Het voorstel van Kosygin werd geheim gehouden.

Ik informeerde de heer Wagner, de hoogste baas van Shell. Driftige activiteiten volgden. De heren van het petroleumconcern lunchten bij Romanov. Na Wim Kok, als voorzitter van het fnv, een maaltijd op de sovjetambassade te hebben bezorgd, volgde nu de Shell-top.

Den Haag deed niets anders dan pesterijtjes tegenover Moskou organiseren. In 1977 werd Leonid Brezhnev partijleider. Alle regeringsleiders zonden

[p. 36]

een gelukwenstelegram. Later sprak ik een Kremlin-functionaris die me te raden gaf welke drie landen verzuimden Brezhnev te feliciteren: Albanië, de Fiji eilanden en Nederland. Wanneer BuZa een dergelijke blunder maakt zit koningin Juliana voor aap. Tijdens een bezoek van sovjetgeneraals (oorlogsveteranen) aan Soestdijk zei Juliana dat zij eens naar Rusland wilde reizen, omdat haar voorouder Anna Paulowna een Russische prinses was geweest. Romanov, die zowel met Soestdijk als met Drakensteijn vriendschappelijke betrekkingen onderhield, zag in dat gesprek kans de koningin van de flater met de benoeming van Brezhnev op de hoogte te stellen. Juliana ontbood Van der Stoel die vervolgens Romanov excuses aanbood voor de omissie met het gelukwenstelegram.

De regering is overigens aan de wens van Juliana naar Moskou te reizen nooit tegemoet gekomen. Zo heeft Max van der Stoel ook een voorgenomen reis naar Moskou van prins Bernhard in verband met zijn Wereld Natuur Fondsactiviteiten tegengehouden. Romanov vertelde me over het verloop van zijn gesprek met de minister over de reis van de prins, omdat hij wist dat ik die informatie niet zou publiceren.

Intussen lichtte ik over de Shell-affaire Igor Cornelissen van Vrij Nederland in, die kort daarop met een voorpagina-artikel kwam. Er gebeurde natuurlijk niets, want als loopjongen van Washington wist Max maar al te goed dat hij een dergelijk deal met de ussr uit zijn hoofd moest laten. De vs waren er immers op uit zelf de rijkdom aan Russische grondstoffen te gaan exploiteren! Daarom, en daarom alleen, moest de ussr eerst op de knieën, om een gecoördineerde aanval op de Russische hulpbronnen mogelijk te maken. De Amerikaanse buitenlandse politiek tegenover Moskou was sinds 1945 op dit ene doel gericht. Officieel heette het ‘vrijheid en democratie’ naar Rusland exporteren. In werkelijkheid betekende het: controle krijgen over Ruslands natuurlijke rijkdommen.

Robert McFarlane, de veiligheidsadviseur van Ronald Reagan, omschreef de voormalige ussr in The New York Times⁹: ‘as the wealthiest country in the world in terms of natural resources.’ Hij liet er op volgen: ‘If ever Russia were able to develop and exploit its oil, gas and precious metals in a sensible fashion it could become an economic power of virtually unlimited potential.’ Het feit dat de ussr van de zestien metalen nodig voor de moderne industrie, van dertien metalen de grootste voorraden in de wereld bezat, is sinds 1945 de grote prijs geweest, waar Amerika, zelf arm aan natuurlijke hulpbronnen, steeds op heeft geloerd. Ik heb jaren geleden al in een televisiegesprek met Theo van Gogh krachtig bepleit dat Europa niet in de vs, maar in Rusland zou moeten investeren. Daar ligt de toekomst van Europa en niet aan de andere zijde van de Atlantische Oceaan. De realiteiten van 1941,

9 The New York Times, 12 april 2001.

[p. 37]

toen Washington zich aan onze zijde in Tweede Wereldoorlog mengde, zijn niet meer te rijmen met die van de 21ste eeuw. Nu ligt de toekomst van het West-Europese schiereiland in het oosten, en nergens anders.

Uiteraard werd van het Sovjetaanbod van Kosygin in 1974 aan de Shell geen gebruik gemaakt. Dertig jaar later legt het nieuwe Rusland een pijplijn onder de Zwarte Zee naar Turkije aan, waarbij jaarlijks 19 miljard kubieke meter gas (tegen buitenlandse valuta) aan deze navo-partner zal worden geleverd. Hieruit valt gemakkelijk te concluderen, dat de jongste geschiedenis van de Sovjet-Unie een andere zou zijn geweest wanneer dat land een kwart eeuw geleden op grote schaal met de export van energie buitenlandse valuta zou hebben kunnen verdienen. Washington zou dit echter niet toestaan voordat de ineenstorting van het marxistische regime een feit zou zijn. Hetzelfde beleid werd sinds 1959 ook tegen Fidel Castro gevoerd en moest als afschrikwekkend voorbeeld dienen voor de rest van Latijns-Amerika. Men was gewaarschuwd wat er zou gebeuren, wanneer men zich in het hoofd zou halen het marxisme te introduceren in de achtertuin van Amerika. Wie het toch waagde zou te maken krijgen met de wurggreep van een Yankee-blokkade.

In 1974 kreeg ik op het persoonlijke vlak met Van der Stoel een appeltje te schillen. Ik had toen achttien jaar de rode kaart van Luns, en was en bleef de grote verdommeling van Buitenlandse Zaken. Ik was voor de reis van Max naar de ussr door de nos meegevraagd vanwege mijn contacten in Moskou. Het ministerie in Den Haag kondigde prompt aan dat het toestel van Max vol was. Ik kon er niet meer bij. De rest van de pers vloog wel mee. Alleen Almar Tjepkema en ik gingen met een lijntoestel naar de ussr. Er ontstond op de ambassade de nodige opschudding over mijn aanwezigheid.

Minister Andrei Gromyko van Buitenlandse Zaken zou voor de lunch naar de ambassade komen. Bij mijn aankomst stond teamleider Klaas Jan Hindriks buiten op me te wachten met het advies dat het wellicht raadzaam was om de ambassade niet binnen te gaan. Ik dacht: hij is gek geworden, en marcheerde regelrecht het gebouw in alwaar ik boven aan de trap werd verwelkomd door diplomaat R.W. Braakenburg van Backum. Deze voegde me toe dat hij het vervelend vond, maar mijn uitsluiting geschiedde op directe instructie van Max van der Stoel. Toen wist ik genoeg. Ik bleef natuurlijk gewoon in de ambassade, maar dacht op een dag krijg ik je nog wel.

Ik nodigde deze meneer dus in 1997 uit om voor de rechter-commissaris in Den Haag te komen vertellen, wat hem had bewogen mij in 1974 in Moskou als oud vuil te laten behandelen. Daar stond hij dan, de bejaarde staatsman, alom zeer gerespecteerd, grootkruis in de revers, wegens een lange staat van dienst voor hare majesteit de koningin, inmiddels zelfs benoemd tot minister van staat. Ik zag hem haarscherp voor wie hij was. En wat deed

[p. 38]

hij? Hij loog over alles en leed aan geheugenverlies, zoals vrijwel alle personen die onder ede in mijn proces kwamen getuigen. Toen het te gortig werd heb ik in de rechtszaal naar hem geroepen: ‘U staat ingestudeerde leugens te verkopen.’ Nooit had iemand Van der Stoel in Den Haag zo razend gezien. Hij riep dat hij mij wegens smaad zou laten vervolgen. Dat was zes jaar geleden. Ik had eigenlijk met hem te doen.

Wanneer je dan leest dat deze lamentabele figuur ook nog jarenlang de leiding had over een geheime Amerikaanse terreurorganisatie voor West-Europa en Nederland met de naam Gladio, dan vraag je je in goede gemoede af, wat een man als Van der Stoel tegen zijn Maker zal zeggen als hij eens in de hemel arriveert. De dag des oordeels is een andere situatie dan een rechtszaaltje in de residentie, waar je naar hartelust onder ede kan fantaseren. Trouwens, uit steekproeven, welke ik geregeld neem, blijkt dat vrijwel niemand zich herinnert dat er ooit een door Washington opgerichte terreurorganisatie in West-Europa heeft bestaan, met het doel op te treden wanneer de Sovjets West-Europa onder de voet zouden lopen. Van der Stoel was de chef van dit criminele gezelschap in Nederland.¹⁰ Lubbers wist aanvankelijk van niets. Max was achter de rug van alles en iedereen in het opperste geheim met Washington bezig.

Op de valreep werd Van der Stoel in 2001 door Wim Kok afgevaardigd om de Argentijnse vader van de toekomstige koningin te overtuigen zich vooral niet op het huwelijk van zijn dochter te laten zien. Die missie werd aan het publiek voorgesteld als een hoogtepunt in het staatsmanschap van Wim en Max. Uit handen van koningin Beatrix ontving Van der Stoel dan ook de hoogste beschikbare huisorde van Oranje voor de familie bewezen diensten. Van der Stoel moet toch weten, dat hij in zijn hart als een flessentrekker eerste klasse door het leven is gegaan, waarbij hij zich altijd heeft opgesteld als een brave quisling van Washington.

10 Jan Willems, e.a. Dossier Gladio, Epo, 1991.