Logo DBNL
In het land der blinden (2001)

In het land der blinden

(2001)–Willem Oltmans–rechtenstatus Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende

16 Genocide

J.F.K. beleefde slechts duizend dagen op het Witte Huis, niet omdat een ex-marinier (Lee Harvey Oswald) op de lumineuze gedachte zou zijn gekomen om de president te vermoorden, maar omdat de onzichtbare regering in Washington wilde dat hij verdween. Er moest een einde komen aan het halve werk dat hij leverde, bijvoorbeeld jegens Cuba en het regime van Fidel Castro, dat opgehouden zou hebben te bestaan mits de president de bommenwerpers uit Guatemala boven de Varkensbaai dood en verderf had laten zaaien. Oswald was de sleutel tot het slagen van de hinderlaag in Dallas in 1963, omdat het moest lijken dat hij een moordenaar was. Om die reden kreeg hij George de Mohrenschildt als ‘babysitter’ toegewezen. De Mohrenschildt zou hem er in luizen, iets waarover hij in 1977 tegenover mij gewetensvroeging kreeg, waarop hij, zoals we later zullen zien ook om zeep werd geholpen.

Het eerste geheime decreet dat L.B.J. vrijwel onmiddellijk na de moord op zijn voorganger tekende, was er dan ook op gericht om de oorlog in Zuidoost-Azië naar het niveau van een serieus full-scale gevecht te tillen. Hierdoor raakte Indonesië tijdelijk in een adempauze wat de tegen Sukarno gerichte clandestiene operaties betreft. Zelfs de serie moordaanslagen op de Indonesische president nam af. J.F.K. haalde Roger Hilsman van Intelligence naar het Zuidoost-Azië-bureau van Buitenlandse Zaken. Samen met W. Averell Harriman als onderminister, en Howard Jones als ambassadeur in Jakarta, wonnen hersenen het begin jaren zestig van emoties in de betrekkingen tussen Jakarta en Washington. Alle ogen in de vs waren er primair op gericht het voormalige Indo-China uit communistische handen te houden.

In 1967 publiceerde Hilsman een belangwekkend boek over de door J.F.K. geleide buitenlandse politiek.1 Hij benadrukte opnieuw dat Kennedy's strategie in Saigon erop was gericht ‘to keep the fighting as limited as possible, to urge an effective counterguerilla program designed to protect the people and win their allegiance. He preferred to treat the problem of Vietnam as something other than war and to avoid getting a negotiated settelement along the lines of the Geneva accord on Laos (1962) - when and if the Vietnamese desired it.’ Op het moment dat J.F.K. werd vermoord bevonden zich 16.000 Amerikaanse ‘adviseurs’ in Vietnam. L.B.J. zou dit aantal vrijwel meteen naar 160.000 verhogen omdat de onzichtbare oorlogsmisdadigers in Washington dit wensten. Dat was het motief, dat was het ultieme doel waarvoor J.F.K., en later R.F.K. moest verdwijnen.

In Engeland reageerde die dagen een der belangrijkste filosofen van de twintigste eeuw, Bertrand Russell (1872-1970) op het bloedbad in Vietnam.

In 1950 was hem de Nobelprijs toegekend als ‘champion of humanity and freedom of thought’. Op zijn 89ste levensjaar werd hij nog gearresteerd en naar een gevangenis overgebracht omdat hij deelnam aan een anti-atoom-oorlogdemonstratie. Op 13 november 1966 riep deze moedige strijder voor mensenrechten in Londen het International War Crimes Tribunal bijeen om het misdadige gedrag van de vs in Vietnam voor het oog van de wereld aan de orde te stellen. In 1999 was er echter geen filosoof van het kaliber Russell meer om hetzelfde ten aanzien van Kosovo te doen.

‘Disturbed and indignant over the suffering endured by the Vietnamese people and convinced that humanity must know the truth in order to pass aerious and impartial judgement on the events which take place in Vietnam and determine those responsible for these acts, we have agreed to meet at the invitation of Lord Russell to scrupulously examine these facts and to compare them with the guiding principles of law which govern them’, aldus werd van tevoren over het bijeenroepen van het tribunaal bekendgemaakt.

‘We act of our own free will, independent of all governments or all official or semi-official organisations, with the firm conviction that we express the profound anguish and remorse felt by a great number of our fellow men in many countries. We are convinced that we will help awaken the conscience of the people.’

Het Londense tribunaal baseerde zich op het beruchte Neurenberg-tribunaal waarbij Duitse oorlogsmisdadigers uit de Tweede Wereldoorlog terechtstonden en waar over ‘crimes against peace’ de volgende formulering werd gehanteerd: ‘planning, preparation, initiation or waging war or aggression, or war in violation of international treaties, agreements or assurances, or participation in a common plan or conspiracy for the accomplishment of any war crimes.’ Ook werd Artikel 2 van het Handvest van de Verenigde Naties geciteerd: ‘All members shall refrain in their international relations from the threat or use of force against the territorial integrity or political independence of any state, or in any other manner inconsistent with the purposes of the United Nations.’

De bovenstaande passages uit 1967 zijn al voldoende om de door Bill Clinton en Tony Blair in 1999 aangezwengelde navo-oorlog tegen Joegoslavië te brandmerken als een eersteklas oorlogsmisdaad, net als in Vietnam. De heren Kok, Van Aartsen en De Grave, die samen bekokstoofden om mee te doen en het parlement voor een voldongen feit stelden waren kennelijk niet bekend met teksten van door het koninkrijk ondertekende verdragen. Of zij lieten zich door Clinton en Blair wel erg gemakkelijk meeslepen in een misdadige oorlog tegen Joegoslavië, die als ‘crime against peace’ de geschiedenis in zal gaan. Hieruit volgt dat wanneer men het internationale recht volgens het gelijke-monniken-gelijke-kappen-principe op Amerika in

Vietnam of Nederland in Kosovo zou toepassen, een aantal prominente gezichten in de beklaagdenbank van het Haagse oorlogstribunaal zou moeten zitten. In Den Haag is een navo-rechtbank gevestigd, waar men het niveau van Bertrand Russells brains mist.

Jean-Paul Sartre schreef in dit verband in 1967: ‘We must try to understand the genocidal intent in war which the American Government is waging against Vietnam. Article 2 of the 1948 Geneva Convention defines genocide on the basis of intent: memories were still fresh of the war. Hitler had proclaimed it his delibrate intent to exterminate Jews. He made genocide a political means and did not hide it. A Jew had to be put death, whoever he was, not for having been caught carrying a weapon or having joined a resistance movement, but simply because he was a Jew. The American government has avoided making such statements. It even claimed that it was answering the call of its allies, the South Vietnamese, who had been attacked by the communists.’2

Vervang het woord ‘Jew’ door ‘communist’ en men stelt vast dat het Amerikaanse besluit de politiek anders georiënteerde Vietcong massaal te gaan uitroeien vergelijkbare facetten vertoont met Hitlers jacht op joden. Duitse nazi's joegen op ‘kromneuzen’, Amerikaanse nazi's op ‘spleetogen’.

Richard Falk3, hoogleraar internationaal recht aan de Princeton University, vatte dit dilemma passend samen. Hij sprak in 1969 tot studenten over de genocide in Vietnam en kreeg de vraag toegeworpen waarom, als waar was wat Falk had gezegd, ‘our political and military leaders are not punished as war criminals.’ Falk antwoordde: ‘Although the United States Government is waging an illegal war of aggression by criminal means in Vietnam, it would not be practical or even desirable to prosecute our leaders as war criminals.’4

De jurist Falk was in 1969 nog niet zover in zijn denken als Lord Russell, Sartre en andere leden van het Londense tribunaal in 1967. Maar Falk werkte eraan. In 1971 toen ik met hem sprak, keek hij op de bovenstaande passage reeds met een bezwaard schuldgevoel terug. Intussen waren, met behulp van de artillerie van de pers, wreedheden en massaslachtingen door Amerikaanse groene baretten wereldwijd steeds gedetailleerder bekendgeworden, waardoor tegenstanders van de oorlog munitie werd aangereikt om massaal verzet tegen Amerikaanse oorlogsmisdaden te organiseren.

‘I became convinced that we needed to understand that crimes were being committed in our name and on our behalf in Vietnam and that it was essential to oppose the attempt of the Nixon Administration to seperate the Son My massacre from the overall conduct of the war. To shoot women and

children at point-blank range in a peasant village is so obviously an atrocity that it need not even to be demonstrated to constitute a specific war crime, although of course it does. But to sent B-52 sorties against populated areas day after day, and to destroy vast areas of cropland by herbicides in a hungry country, are official policies that are just as criminal as what our leaders have repudiated when they joined in the condemnation of the massacre at Son My.’

De informatie die je opdoet uit de litanie van professor Falk en zijn collega's, de politieke wetenschapper Gabriel Kolko, en de psychiater en psychohistoricus Robert Jay Lifton5, over het massale bloedbad dat de vs tussen 1960 en 1975 in Zuidoost-Azië hebben aangericht is misselijkmakend en schokkend vooral tegen de achtergrond van de gigantische heisa die vooral vanuit Washington wordt gemaakt over The Balkan horrors deze dagen uitgevoerd door Bosnisch-Servische en Kroatische generaals in de jaren negentig. Welsh citeerde een cia-medewerker in 1969 uit Saigon: ‘We can't get out, we are up to our necks in it now. We are going to stay. We are going to beat the Communists at their own game, use their methods, cut off their cocks and cut up the women and children if that's what it takes, until we break the Communist hold over the people. We are going to make this place as germ-free as an operating room. And we can afford to do a better job of it than the vc.’6

Robert Komer was een moderne variant voor Vietnam op generaal Van Heutsz.7 Hij was de architect van het beruchte pacificatieprogramma om de ‘bevriende bevolking’ te beschermen tegen de Vietcong. Komer en diens kameraden zetten de Provincial Reconaissance Units (pru's) op, een soort counter terror teams - die zij zelf trouwens ‘een geheime Gestapo’ noemden - om de controle van het Amerikaanse leger totaal te maken. Welsh noteerde: ‘The pru teams were one of several cia ventures designed to weaken the Viet Cong bij conventional means.’ De pru-teams werden in vijf jaar tijd opgevoerd van 20.000 tot 70.000 man. ‘These gendarmes, to quote a report to the president by Robert Komer, the pacification “honcho” are targeted against marauding bands of vc's, propagandists, tax-collectors, kidnappers and killers.’8 Komer redeneerde dat misdadigers alleen met misdadigers waren te vangen. Bij hedendaagse opvattingen over oorlogsmisdadigers zou ook de heer Komer in de Scheveningse strafgevangenis hebben gezeten.

Psychiater Lifton vatte een Amerikaanse slachting in het dorp My Lai als volgt samen: ‘It combined two kinds of atrocity: technical overkill (of unarmed peasants by Americans using automatic weapons), and more personal

face-to-face gunning down of victims at point-blank range. This combination leads to the My Lai incident particular psychic force, however Americans may try to fend of awareness of its implications. A participating gi could characterize My Lai as “just a Nazi-type thing”, as recorded by Seymour Hersh of the New York Times. Also a characterization made by pilots or crewman participating in the more technically distanced killings of larger numbers of Vietnamese civillians from the air.’9

In oktober 1943 kwamen de geallieerde bondgenoten Stalin, Roosevelt en Churchill in Moskou bijeen voor een topconferentie, waarin besloten werd dat Duitse oorlogsmisdadigers na de oorlog berecht zouden moeten worden. Op 8 augustus 1945 werd in Londen onder auspiciën van de Verenigde Naties de Charter of the International Military Tribunal, bestemd voor Neurenberg, ondertekend. Telford Taylor, hoogleraar in de rechtswetenschappen aan de Colombia University, was in de rang van brigadier-generaal ‘chief counsel for the proscecution’ bij de berechting van de nazi's. Hij schreef in 1970 Neuremberg and Vietnam: an American Tragedy, waarin hij vragen stelde als: ‘How could it ever have been thought that air-strikes, free-fire zones and a mass uprooting and removal of the rural population were the way to win the allegiance of the South-Vietnamese? By what mad cerebrations could a ratio of 28 to one between our investments in bombing and in relief for those we had wounded and made homeless, have been contemplated, let alone adopted as an operational pattern?’ Telford Taylor concludeerde dat ‘the anti-agression spirit of Neuremberg and the United Nations Charter are invoked to justify our venture in Vietnam, where we have smashed the country to bits, and will not even take the trouble to clean up the blood and rubble’. En de laatste zin van zijn boek: ‘Somehow we failed ourselves to learn the lessons we undertook to teach in Neuremberg and that failure is today's American tragedy.’10

‘We are not judges. We are witnesses. Our task is to make mankind bear witness to these terrible crimes and to unite humanity on the side of justice in Vietnam’, aldus opende Lord Russell in november 1967 de tweede zitting van het International War Crimes Tribunal. De bevindingen van Russell en zijn vrienden werden door de media doodgezwegen en nauwelijks besproken door critici. Professor Noam Chomsky11 noemde dit een ‘crime of silence’ en herinnerde aan Russells waarschuwing dat ‘It is in the nature of imperialism that citizens of the imperial power are always among the last to know - or care - about circumstances in the colonies.’12

Chomsky noemde het een positief resultaat van het Tweede Russell Tri-

bunaal dat ‘the Pentagon was forced to admit it was, indeed, using antipersonnel weapons in its attacks against North Vietnam, though it could not resist the final lie that the targets were radar stations and anti-aircraft batteries.13 The hypocritical claim that the American bombing policy was one of our magnificent restraint, that its targets were steel and concrete was finally exploded beyond repair (by Russell and his friends).’14

‘A State Department functionary who had become an object of general contempt for his unending deceit regarding Vietnam demeaned himself still further by informing journalists that he had no intention of playing games with a 94 year old Briton, Lord Russell.’15

Waar Chomsky ook op heeft gewezen was, dat het Russell Tribunaal bekendmaakte dat de vs tussen 1965 en 1969 4,5 miljoen ton bommen boven Vietnam afwierpen, of negenmaal zoveel als gedurende de Tweede Wereldoorlog in het gebied van de Stille Oceaan, inbegrepen de atoombommen boven Hirosjima en Nagasaki. Er werd zeventig ton explosieven afgeworpen op iedere vierkante mijl boven Vietnam of vijfhonderd pond per man, vrouw of kind. Chomsky geeft een voorbeeld: ‘On October 24, 1969, three flights of B-52's made three sorties over Trang Bang, killing 47 people, wounding many others (mostly children and old folks), completely leveling 450 homes and devastating 650 hectares of fields. On the night of October 25, 1969, B-52's flew nine attacks in Quang Tri and Quang Nam provinces, dumping more then 1000 tons of bombs, killing 300 people, wounding 236 others, setting afire 564 houses ans damaging hundreds of hectares of fields and orchards. In Pleiku, a fertile region, many flights came in on the morning of October 17, 1969, releasing 700 tons of bombs which wrough havoc in hundreds hectares of fields and orchards...’16

Robert Jay Lifton vergeleek de vs met het beeld van ‘The blind giant’: ‘He has been called forth, fully equipped: but he cannot admit he is helpless. But the giant is helpless, not because he lacks strength or even intelligence, but because, in a psychological and historical sense, his vision is profoundly impaired. Unable “to see” the actual dimensions of the environment in which he finds himself, he resorts to blind technological saturation of it with his destructive firepower: unable to see the enemy, he shoots blindly at elusive figures who might just as well be his wards or allies.’ Oké, dat is een vorm van blindheid: niet willen weten waar - zoals Chomsky zojuist aanduidde - Amerikaanse piloten in naam van het Amerikaanse volk in Azië mee bezig waren: met een massa-moord dus.

Maar waar Amerikanen in de jaren zestig en zeventig ook geen oog voor schenen te hebben, was hoe zij door de eigen overheid van A tot Z voorgelogen en bedonderd werden. Zoals Lifton schreef in 1968: ‘It is becoming more and more apparant that the American presence in Vietnam is enclosed in a circle of deception. Distorted perceptions, false interpretations, and misguided actions have been re-inforcing one another in a self-de-feating process.’17

Tussen 1960 en 1975 richtten tal van filosofen, politieke wetenschappers en specialisten in de mind sciences zich in analyses, commentaren en boeken op het ronduit moordlustige en misdadige gedrag van de vs, in de wereld en in het bijzonder in Vietnam. Hoe lang duurde het voor in de vs voldoende betrouwbare informatie beschikbaar kwam over wat werkelijk in Vietnam gebeurde? Washington legde immers een effectief rookgordijn over de massale schendingen van mensenrechten in Azië. Op 4 mei 1970 lieten de autoriteiten zelfs de Nationale Garde uitrukken om op Kent University met scherp te schieten op tegen de oorlog demonstrerende studenten, waarbij vier jonge mensen omkwamen. De schrijver James Michener was uitermate verontwaardigd over hoe diep zijn land was gezonken. Hij schreef er een schokkend boek over: Kent State.18

In Neurenberg werd in 1946 als internationaal rechtsbeginsel nummer één de stelling gehanteerd: ‘Any person who commits an act which constitutes a crime under international law is responsible therefore and liable to punishment.’ Stelling nummer zes luidde: ‘Crimes against peace: (1) Planning, preparation, initiation or waging a war of aggression or a war in violation of international treaties, agreements or assurances. (2) Participation in a common plan or conspiracy for the accomplishment of any of the acts mentioned under (1).’ Het uitsturen van Nederlandse F-16's op de Balkan valt hier ook duidelijk onder.

Er is maar één conclusie mogelijk: wat de navo in 1999 op de Balkan onder de misleidende eufemistische slogan ‘humanitaire oorlog’ tegen Joegoslavië heeft ondernomen, zou in de categorie van strafbare oorlogsmisdaden moeten vallen. Net als de okapi in Centraal-Afrika zijn in 2000 de Bertrand Russells en Jean-Paul Sartres uitgestorven, daardoor wordt er geen tegentribunaal opgericht om tegengas te geven aan de om zich heen grijpende waanzin bij de start van het derde millennium. Voorzover mij bekend, is in de vs nog één prominente stem over die zich blijft roeren en pamflet na pamflet laat verschijnen om de steeds verder om zich heen grijpende blindheid omtrent wat werkelijk gebeurt te bestrijden. Dat is Noam Chomsky.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

landen