Kompleete werken. Het slot Loevestein in 1570. Deel 1

[p. 215]

Negen en twintigste hoofdstuk.

In het slot werd het vuur met bedaardheid onderhouden, en de Snijder en de Wapensmid, die het vuur hunner metgezellen bestuurden, gaven hun het voorbeeld in het juiste treffen. Zoodra de stukken, die tegen het slot geplant waren, waren afgeschoten, namen zij het oogenblik te baat, dat de kruitdamp opgetrokken was, om, hetzij de kanonniers of de musketiers, die hier en daar verspreid waren, te bestoken. De Snijder deed dikwijls een verkenning in het slot, en zich aan elk venster of schietgat een weinig ophoudende, sloeg hij de handelingen zijner vijanden gade, en hield hen met zijn musket op een behoorlijken afstand. Het wel gerichte vuur der soldaten verdreef hem echter dikwerf van de eene of andere opening, en had zelfs reeds eenigen der verdedigers door het afspringen der steenschilfers gekwetst.

Terwijl de Wapensmid zich onledig hield, met een musket, dat door een zijner makkers in de haast en de verwarring dubbel geladen was, weder af te trekken, en dezen eenige lessen gaf in het behandelen van het schietgeweer, riep de Snijder eensklaps uit: ‘Zie mij daar nu dien jongen, trotschen pauw eens aan! gelooft hij dan, dat hij onkwetsbaar is, of dat een Hollander hem niet kan treffen?’ Dit zeggende, laadde hij zijn musket, en de Wapensmid, die het weder in orde gebrachte roer aan dengene ter hand stelde, die het hem gegeven had, keek nieuwsgierig door een der schietgaten, ten einde de oorzaak van des Snijders uitroep gewaar te worden.

Hij zag nu een jongen Spanjaard, met de eene hand op den knop van zijn degen, op het dijkje, dat langs de gracht liep, heen en weder

[p. 216]

stappen, terwijl hij met de andere een Spaansche vlag vasthield, die met den stok in zijne zijde rustte. Hij droeg een zwarten hoed met witte vederen, was in geel laken gekleed, en met een fraai gewerkt borstharnas gedekt, waarover een sluier hing. Daar hij zich een eind weegs bezijden de batterij bevond, had hij van het kanon niets, maar van het slot alles te vreezen, en de Wapensmid kon niet begrijpen, waarom de vaandeldrager zoo roekeloos zijn leven waagde.

‘Geef acht!’ riep de Snijder, zijn musket aanleggende, ‘zoodra hij weder dezen weg opkomt, zult gij hem zien vallen.’

Op het oogenblik, dat hij met zijn oog over den loop zag, en zijne hand aan den trekker bracht om vuur te geven, hield de Wapensmid zijne hand vast, en zeide schielijk: ‘Ik verzoek genade voor hem; wat kan zijn dood ons helpen?’

‘Neem uwe hand weg,’ riep de Snijder barsch, terwijl de genoegelijke trek, die een oogenblik te voren zijn voorhoofd ontrimpeld had, snel verdween; ‘met uwe malle grillen houdt gij mij maar op; indien gij mij niet gestoord hadt, ware hij er nu reeds geweest; mijn kogel zou hem juist in het hoofd getroffen hebben.’

‘Hebt gij vergeten, Snijder?’ zeide de Wapensmid koel, ‘dat ik uw zoon en uwe vrouw met levensgevaar bij mij aan huis verborgen heb gehouden, toen de Spanjaarden hen zochten? waren dat ook grillen? Of denkt gij, dat hun leven dat van een kind niet waardig is?’

‘Neen, ik heb dat niet vergeten,’ antwoordde de Snijder, zijn musket terughalende. ‘Mijn zoon! reeds lang geleden heeft het Spaansche lood u getroffen, en uw vader leeft nog,’ vervolgde hij droevig. ‘Maar zeg mij, waarom stelt gij belang in den vaandrig? Want indien gij denkt, dat zijn dood ons geen voordeel kan aanbrengen, zoo zal zijn leven ons zulks nog veel minder doen.’

‘Omdat hij,’ hernam de Wapensmid, ‘mij, nu omtrent drie weken geleden, door zijne voorspraak, in den Bosch de poort heeft doen openen, ofschoon eenige soldaten mij wilden aanhouden; de eene dienst is den anderen waard.’

‘Het is zoo,’ zeide de Snijder; ‘ofschoon ik niet weet, of gij hem een grooten dienst gedaan hebt; hij had anders zijne laatste

[p. 217]

reis reeds ondernomen zonder tijd van beraad gehad te hebben: doch nu moet gij u niet meer met mijn doen bemoeien, en deze zal voor uw beschermeling betalen.’ Dit zeggende, legde hij op een Spaanschen hoofdman aan, die met den vaandrig sprak, en kwetste hem aan den arm, waarop hij gemelijk uitriep: ‘Dat verdoemde volk staat nooit stil, zijn hart had ik willen treffen; nu zal hij nog een schot kruit noodig hebben.’

Terwijl men dus in het slot al het mogelijke deed om den Spanjaarden afbreuk te doen, zat men op het voorhof ook niet stil; en daar het gevaar aan die zijde het nijpendst was, was de wederstand er ook het hevigst.

‘De muur is in een slechten staat, Herman!’ berichtte Uilenburg aan dezen, die bezig was zijn musket te laden, ‘de bres zal juist in het open vak komen, dat tusschen de wachtkamer en den stal is, ofschoon het poortdeurtje zich houdt, alsof het van steen was. Het dakwerk boven die twee gebouwen is ook reeds weggeschoten, en de zijmuren, die niet dik zijn, zijn sterk gescheurd; doch dat is niets; maar de buitenmuur wordt wrak, en dat is erger. Zoo even viel een geheel brok er van met een harden slag naar binnen; hij zal het evenwel nog wel wat uithouden.’

‘Hun geschut schiet veeltijds te hoog,’ antwoordde de Boodschapper, ‘veel kogels gaan over het voorhof heen, en vliegen tegen den slotmuur aan; het schijnt mij toe, dat de kanonniers hun werk met geen goed hart verrichten; dit is trouwens ook onmogelijk. Het is gelukkig, dat de deur van het poortje zoo dik en met ijzer beslagen is, anders zou zij reeds lang onder den voet liggen, en de balken waarmede wij haar gestut hebben, zetten haar ook nog wat sterkte bij. Maar hoe gaat het met het weer?’ vroeg hij, nadat hij zijn musket had afgeschoten.

‘Dat kan niet beter; de wind is west,’ hernam Uilenburg, ‘de sneeuw begint te vallen, en zal het musketvuur daar buiten spoedig doen ophouden.’

Daarna zette hij een kan met wijn aan den mond, plaatste zich, nadat hij gedronken had, naast den Boodschapper en begon te schieten.

[p. 218]

Het geschiedde, zooals Uilenburg gezegd had; de fijne, natte sneeuw, die weldra dicht begon te vallen, deed het vuur van de Spaansche musketiers hoe langer hoe minder worden, totdat het eindelijk geheel en al ophield. Hun kanon deed zich echter steeds hooren, en werd door de verdedigers van het slot, die voor de sneeuw beschut waren, en bedaard hun gang gingen, levendig beantwoord.