Logo DBNL
Quasi-socialisten. Hollanders te Antwerpen. Deel 2 (ca. 1907)

Quasi-socialisten. Hollanders te Antwerpen. Deel 2

(ca. 1907)–E. d'Oliveira–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

XIV

- Dames voor d'n tweeden akt... Dames voor d'n tweeden akt, astenblieft!... We ghoan beghinnen... Dames voor d'n tweeden akt!

De stem van den regisseur golfde langs de kleedkamerkes. In 't voorbijgaan tikte-ie nog even op de half-geopende deuren. ‘Denkt 'r om, eh Mareeke, we beghinnen, Madame Vanden'euvel, ghe denkt er op, eh’? Soms zag-ie in wandspiegels half-ontkleede aktrices zich snel 't matte gelaat bepoeder-stuiven...

- Allez, Jeanneke Pyrgos, zijt u nog niet ghereed, we beghinne seffens; ghe zijt toch ook in d'n tweeden akt?

- 'k Heb zoo'n dorst, mijn gehemelte is puur verdroogd, hebt u daar misschiens wat te drînken voor me? Nee, niet binnenkomen, astenblieft, 'k zijn nog niet heelemaal gekleed.

- 'n Fleschke bier, is dat goed?

- Hebt u gheene limonaad?

- Neeë, die is hier te duur.

- 't Is maar voor als m'n galant komt, zeedet?

- Awel, drink gauw uit, diejen komt niet.

- Nu, geef maar hier. Merci. - Gh'adt 'm nooit toegank moeten gheven achter 't scène. Hij loopt me hier maar in d'n weg.

- Ik dacht ghoed te doen; en 'k zijn ook bang van 'm, verstoadet? Over ennigte maande 'eet 'm dat werk van Michielse ook zoo àfgemokt... En diejen âänderen, die moest wèl toegelaten worden?... Over 'n maand, ghe wet wel?

- Joa, maar nu is 't verboden van de polies...

- En toens zeker niet! O, ghij! Verboden van de polies... hê-hê-hê-hê-hê! Allez, ghe denkt d'r op, eh? We beghinne. Verboden van de polies... O ghij!

 

Over 't duister-ouwerwetsche, door bouwvallige lage kroeghuisjes omgeven pleintje achter de schouwburg, slenterde Levie peinzend rond. Zou 't tweede bedrijf nog niet aan den gang zijn? God, wat

duurde dat. Die stomme portier wist d'r ook niets van. Ga maar zelf zien, zei-die maar altijd. Maar daar had Levie nu juist geen zin in. Hij haatte, niet 't tooneel, maar de vuile, benauwd-riekende, vettige schminkgelaten, die je achter de schermen te zien kreeg. Hij kon 't niet kalm aanzien, dat z'n lieve Hanna, die er 's zomers zoo frisch uitzag, zich telkens moest besmeren en bezoedelen met die geparfumeerde verf-smurrie; als-ie d'r kwam halen, wist-ie niet recht of-ie moest lachen om dat hoogroode gezicht met de diepe zwarte rimpels en de holle oogen; of huilen omdat die lieve Madonna-kop nu zoo kleverig beschilderd was, en de prachtige blonde krullen bepoeierd, of weggestreken onder 'n pruik... De benauwde bordeel-geur bleef d'r dagen-lang in hangen, en hij durfde haar niet zoenen, zoo'n afschuw had-ie daarvan. Liefst ging-ie niet naar boven in de kleedkamer, dan hoefde-ie al die narigheid niet te zien. Nu gelukkig was 't vanavond voor 't laatst - eindelijk! Dan kwam ze bij 'm wonen, dan was ze heelemaal vrij, en kon ongehinderd uitleven d'r heerlijke kleuren-liefde. En dàn kon ze lezen, zooveel ze maar wilde, d'r aanleg ontwikkelen, z'n boeken en kranten registreeren, z'n bergen aanteekeningen rangschikken... 'm helpen bij z'n studie. Daar smachtte ze immers zoo naar! Hij bewonderde d'r zoo, z'n heerlijke Vlaamsche vrouw, die zich uit eigen aanleg, zonder steun van wie dan ook, had opgewerkt tot een van de beste aktrices van de stad, misschien wel de beste. Die zich rein had gehouden in de tooneel-omgeving, die hij vol verleiding en onzedelijkheid wist. En nu zelf voelde, niet genoeg te hebben aan d'r spel en 't tooneel te moeten laten voor studie, - al waren de recensies nòg zoo vleiend-bemoedigend. Voor 't lààtst vanavond... nog 'n half uurtje, en dan: d'r uit! Voor goed! Dan kwam d'r 'n eind aan z'n martelend lijden, dan hoefde ze niet meer zoo lang van 'm wech, meespelen in allerlei domme draken, met boersche tooneel-liefhebbers en schoolsch-deftige Rederijkers. Dan hoefde ze d'r arme kop niet meer te martelen met 't machinaal van buiten leeren van allerlei onzinnige prul-frazes... Dan zou d'r mooi gezicht z'n eigen tint weer krijgen en d'r blonde krullen zouden lief zijn in d'r eigen geur... En waarom ook niet? Werkte ie niet hard op z'n kantoor? - Was-ie niet van plan alles, àlles voor d'r op te offeren; z'n mooie betrekking die hij zich door zuren arbeid had veroverd er aan te geven, en met d'r naar 't Buitenland te trekken? Omdat ze 't hier niet kòn uithouden onder al die artiesten die d'r van vroeger kenden, en d'r altijd sarden om d'r reinheid. Z'n vrienden zou-ie voor d'r laten en z'n arme makkers in de Werklieden-partij, die 'm zoo noodig hadden, en nu: eindelijk! 'm begonnen te waardeeren. - Maar hij mòest, en deed 't van ganscher harte, want hij voelde 't z'n heilige roeping, haar te helpen en te steunen. Hij hoorde bij d'r; hij geloofde niet aan voor-be-

schikking, en tòch was 't 'm bestendig klaar bewust: dat-ie voor haar was geboren. En zonder zich in beschouwingen over die tegenspraak te verdiepen, werkte-ie voort, zonder rust, met al de energie van z'n kracht-gloeiende, taaie Jode-lijf. Hij voelde zich door 'n dankbaar lachje van z'n Vlaamsche Hanna in staat bergen voor d'r te verzetten. Stoorde er zich niet aan, als ze wel eens schamperde om z'n ijver. En prees zich zonder weerga gelukkig, voor de taak gesteld te zijn, zoo innig-schoon 'n vrouw te brengen tot kennis van d'r heilige zelf.

't Heen en weer slenteren begon 'm te vervelen, en hij dacht: ‘Nu zal ze wel klaar zijn’. Maar voordat-ie 't smalle artiesten-gangetje instapte, keek-ie nog 's rond over 't duistere pleintje, en weemoed om de vele avonden die hij hier had doorgebracht, wachtend en schilderend in de barre winterkou, in sneeuw of mist of regen of hagel; angst-volle, blij-huilende weemoed pakte 'm: Hij had op dit pleintje zooveel geleden, zooveel verbracht van z'n kostelijken tijd. Innerlijk griende ie, nu ie 't ging verlaten.

D'r kleedkamer was gesloten en hij klopte zacht aan.

- Zij-de-gij 't Jeanneke?

- Nee, ik ben 't Madame: Louis. Is er belet?

- Niemand bij u?

- Heelemaal alleen.

De deur ging open, en in 't helder verlichte hokje, met z'n spiegels, verfpotjes, rozige poederdotten en verspreide kleeren, stond in d'r onderrok, zonder korset, de vette armen en de smijige borst bloot, de oude aktrice.

- Tiens! is u hier Madame? Ik dacht dat u niet meespeelde.

- 'k Heb d'n rol opgenomen van Madame Vervlietere. 'n Heel werkske geweest, zulle. Enkel de zjenneroale repetiese meegemaakt.

- Zoo, zoo, is ze ziek?

- Nou, da 's naar venant wat ge ziek noemt.’ De aktrice zat op de kleedtafel, d'r voeten op Levie 's stoel en reeg, voorovergebogen d'r laarzen toe. 't Laag uitgesneden hemd viel half van d'r schouders. Onder de oksels pluimden zwarte haarbosjes. ‘Zal 'k u 's wat zegghen. Maar ghe moet er niet over klappen, zulle? Ze is 'euren ‘bon-ami’ kwijt, en 't îs da' mee dat ze zich ziek houdt.

- Wat zegt u, haar ‘bon-ami’? Ik dacht dat ze zoo goed met d'r man leefde. Als je die twee op de straat ziet loopen, gearmd en verliefd... zou je toch nooit zeggen... nee, dààr hoor 'k van op. En is 't bekend wie die gelukkige derde was’? Levie voelde dat-ie gemaakt sprak. 't Verdroot 'm, maar hij kon d'r niets aan doen. Tegenover die ongegeneerde, halfnaakte aktrice bleef-ie zich zelf nooit. De gemaakte gebaren van 't vette mensch dwongen hem 'n geaffecteerden toon op. De dame was op den grond ge-

sprongen en leunde nu met d'r vette dijen tegen de tafel. Haar warme knieen raakten de zijne.

- Nu, ik weet 't wel, zulle. Maar ghe zult d'r met niemand-niet over klappen? Ghe gheraait 't nooit. In gheen drie keerens. 't Is... nu, weet u 't nog niet? 't Is Krol, de schilder.

- Jonges,... of hoe zeggen ze hier? Jongeskes, jongeskes hè? Dat is toch te gek. De heele wereld denkt dat die vent zoo gelukkig leeft! 'n Mooie jonge vrouw, twee prachtige kinderen. Kent u ze? Heerlijke meisjes hé? 't Is me toch wat te zeggen. En hoelang zijn die twee nu bezig geweest met elkaar?

- Zoo àpeu près 'n jaarke, eh!

- Maar zegt u me nu 's eerlijk; maakt u pret of is dat ernst.

- 't Is waarachtig waar. Als ze bij me 'eet gewest daar 'eet ze geschrieuwd1),... geschrieuwd... amai m'n ârme! 'k Had kompasse met d'r. Ze zag 'm nog zjuust even gheire als in 't begin, zegt ze.

- 'n Mensch wordt toch wel 's vreemde dingen gewaar, hé? 'n Man van 'n huishouden, met zulke heerlijk kinderen z'n vrouw zoó bedriegen. Zou je nou niet zeggen: 'k vertrouw niemand meer?’ Levie was er aan gewend, met de aktrice die naar de veertig liep, uit te spreken. Maar dìtmaal gaf ze geen antwoord. Ze zei niets als:

- Ja, ja.

Wat d'r scheelde? Levie dacht na, maar hij kon geen reden vinden voor d'r plotselinge terughoudendheid.

- Vertelt u 's Madame. Heeft Hanna, 'k bedoel Jeanneke, nog nog lang werk, naar u denkt?

- Nu; 'n kwartierke. Dan is ze klaar.

- Weet u wat? Dan ga 'k d'r 's verassen. Ik kom direkt terug. Niet zeggen dat 'k er geweest ben, Madame.

- Bijlange niet.

En Levie ging 't kleedkamertje weer uit. In de gang naar 't scène liep-ie 'n aktrice bijna tegen 't lijf.

- Hé menheer Louis, wat zijt u haastig.

- O, pardon juffrouw... Is u al klaar?

- Zee-de van 'ier. Kijk u 's, komt er 'n onderrok d'r onder uit? Ze zeggen 't allemaal. 'k heb 'm van Jeanneke geleend.

- Gaat u 's 'n eindje terug asjeblieft. Zoo, ja, nu u 't zegt, d'r komt wel 'n randje te zien.

- Zul-de m'ne rok 's 'n bietsje noar omloag trekke, astenbleef?

Toen Levie de aktrice geholpen had, holde ie 't smalle trapje af, en 'n poosje later kwam ie terug met drie schelpjes roomijs.

- Awel Lowieke, hoe 'eb 'k 't nou met u. Gaat u tracteere?

- Is dat geen goed idée van me, Madame? Dat is zoo bij wijze van afscheid. Na vanavond speelt Jeanneke niet meer.

- Tiens 'k meende toch dat ze nog acht veurstellingen in Leuven had aangenomen? Heb 'k me dan zoo vergist?... Neeë, 'k zijn d'r 'iel zeker van. Ze 'eet nog 'n potske1) van me gheleend. Ze spele 'n middeleeuwsch wârk,... wacht 's wat... Zjacob van Artevelde.

- O, dan is de vergissing zeker aan mijn kant.

Men hoorde 't doek gonzend neer-vallen en als 't klotsen van 'n verre zee klonk 't applaus uit de zaal. Babbelend met nerveus-hooge stemmen trappelden de speelsters 't gangetje door.

- Eh Levie, ghij 'ier? Dat ies 'n schoon' verrassing!’ Hanna had zich 'n ouwe-vrouwtjeskop geschminkt. D'r haar was glad gestreken en bestoven met asch-grauw poeder. Zware rimpels waren om mond en op voorhoofd geschilderd. In 't rozige, doffe gezicht spraken zeer scherp de zwarte oogholten.

- Ja Hanna. Ik heb zoo gedacht: voor die eene keer zal 'k d'r nog maar 's komen halen.

- O.

- Nu ben je niet blij? En kijk nu 's wat 'k je hier heb meegebracht. Daar hou je toch zoo van?

- Oh, crême-glace. Da's ghoed, da's ghôed.’ Hanna klapte in d'r handen.

- Madame, 'k kan u zeker ook wel dienen hè. U heb toch nog wel tijd.

- Ja, 'k heb zòò warm, eh? Merci. Op uw gezondheid.

- Nu madame op de gezondheid van de tooneelspeelkunst. En dat ze niet bezwijke, nu ze een van d'r sterren gaat verliezen.

- Insgelàiks.

- Wat scheelt d'r aan Han'’? 't Rimpelige ouwe vrouwtje was begonnen zich te ontkleeden, en zat nu met een blooten jongemeisjesarm onder 't hoofd stil te weenen. D'r tranen gaven doffe strepen op d'r schmink-masker, en veegden in d'r zwarte rimpels vlekkige hiaten. ‘Nu, kind zal 'k je crême-glace even op 't gas zetten? Dan blijft 't warm.

En de ouwe aktrice nam d'r in d'r vette, bloote armen, en drukte d'r tegen haar weeke borst: ‘Kom kind, niet schreeuwen maske’.

Toen werd d'r geklopt en de kruk van de deur ging rammelend heen en weer.

- Juffrouw Pyrgos?

- Ja.

- Mag 'k binne?

- Nee, zulle!

- Mag 'k u dan wèl m'n kompliment maken voor uw voortreffelijk spel? 't Was één genieten’. Hanna schoot haastig d'r lijfje weer aan en deed open. Een klein ge-schminkmaskerd meneertje

met donkerroode rechters-toga aan, op hooge blok-schoenen, stak z'n gemutst hoofd door den kier. ‘'t Was wechkelijk de moeite waachd, 't was voortreffelijk’ brauwde hij. ‘Heb je je cheçutje al gescheve, kind? Nee? Nu dat is niets, hooch. Maar in 't vervolg bétech oppasse, kind’. Het rechtertje trok pedant aan z'n bakkebaardjes. Ik heb uw geld meegebracht, wilt u even nàtellen?’ En hij lichtte ongegeneerd z'n roode toga op, en haalde 'n handje-vol klinkende vijffrankstukken uit z'n broekzak. Asjeblieft kind. Dan stuucht u me 't cheçutje mòche wel, hè? Maar niet vergete, hooch? Nog eens mijn kompliment voor uw woorrtrreffelijk spel’. 't Pedante, deftig gemutste bakkebaard-hoofd verdween weer. De aktrice stond nog steeds in d'r onderrok 't ijs te savoereeren, met nadenkende oogen; soms voorover buigend als 'n gele half-vloeibare droppel d'r bijna tusschen hemd en borst traande.

- Ouwen zot! stijflachte ze. ‘Kom Jeanneke, na zoo'n warme lof, kunde best àu schulpke crême-glace ghebroike, kind. Och ârme, 't îes bijna gesmolten.

Hanna, met kort lenig tongetje onder stomp neusje, begon gretig te likken, - als 'n poes.

Beenige knokkels betrommelden de dunne deur.

- Wiedaar?

- Juffrouw Pyrgos?

- Wie is daar nou weer!

- Ik ben 't, kraakte 'n stem. Mag ik binnen?

- Wie is ‘ik’?

- Max van Embden, de reporter.

- 'k Kan u niet ontvangen, meneer van Embden. Er is belet.

- 'k Zal 'n pracht van 'n recensie voor u schrijven juffrouw Jeanne. 'k Heb uw heerlijk kunstvaardig spel hartelijk bewonderd.

- Och kòm... En is dat àl?

- Mijn recensie zal u alle eer aandoen, juffrouw Jeanne. Mag ik niet eventjes binnen? Is u te interviewen?

- Levie, wat is dat? fluisterde Hanna.

- Och hij wil je in de krant zetten met 'n portret d'r bij en 'n levensgeschiedenis en 't verslag van 'n gesprek.

- Dat hebben ze mij indertijd nooit gevraagd, kind. 't Is 'n heele eer voor 'n aktries van ons soort, kind.

- Juffrouw Jeanne màg 'k? Ik heb er vast op gerekend.

- 'k Ben niet gekleed.

- Da 's niets juffrouw. Ik ben net als de dokters, heelemaal neutraal.

- 'k Heb gheenen tijd meneer de reporter. 'n Volgend keer. Lààt nu mar zoo.

- O pardon, dank u.

- Groeten aan uw vrouw, riep de ouwe 'm na.

- Hoop 't waer te nemen’, kraakte 't deftig door 't gangetje.

Intusschen stond Hanna zich voor den spiegel met 'n pijpje cacaoboter af te schminken... Toen kamde ze d'r haar uit en ging zich onder de kraan wasschen.

- Daar doet ghe slecht an, kind’, waarschuwde de ouwe... ‘Ghe mokt d'r uw vel heeleghansch mee kapot’.

Hanna's tongetje kwam even onder 't stompe neusje poes-likken. ‘Bah. anders blijft 't zoo plekkerig’. En ze boende zich met 'n dunnen handdoek 't gezicht glad. Glimmend, maar zeer bleek, de haren slap en glansloos, ging ze toen bij Levie staan, en hield d'r wang bij z'n neus.

‘Zoo nou ben 'k weer frisch, hè jonge.

‘Flink zoo, meid. Kom, nou zal 'k je 's gauw helpen. En voorzichtig begon-ie de kleeren in 'n koffer te pakken. Zoo, dat vet heb-je nie-meer noodig? Dat rood natuurlijk ook nie-meer, poeier ook nie-meer. Nou, zorg maar dat je gauw aangekleed bent, ik ben al bijna klaar. Die schminkdoeke maar wegsmijten? Nee? Nou òòk goed’.

- Nu moet ons Lowieke mij een minuutsje excuzeeren, zei de ouwe, en ze wees op 'n waterpot, die onder 't gootsteentje stond. 's Eventjes ‘pie-pie’ doen. Ghe wet, 'k gha nie gheire op diejen closet 'ier.

- Met plezier madam.

Levie vloog 't trapje af, en ging 'n paar stukken chokola halen. Toen-ie terugkwam stond de deur van 't kleedhokje half-open, en de spiegel weerkaatste de ouwe vette vrouw, die met opgeheven blooten arm zich naarstig stond te berozigen.

- Hier Madam, 'k zal maar voor u neerleggen, hé?

- Ghe overstelpt me. Mercì, zulle!

- Dat is van blijdschap, Madam. Kom Han' ga je mee?

Maar Hanna stampte op den grond.

- Als ghe nâ zoo beghint, dan kun-de wel alleen ghoan’. Stuursch, 't stompe neusje in beweging, werd 't gesproken.

- Och kìnd, 'k bedoel immers niet kwaads. Mag 'k niet blij zijn, nu je klaar bent voor van avond? En Levie pakte den zwaren koffer op. ‘Heb je alles? Je portemenée niet in je schoen laten zitten? Nee? Nou, moet je daar nu zoo om lachen? 't kan toch wel gebeuren? Goed afgeschminkt? Kom hier sloddervos, kijk 's hier op je slapen. Zie je, als d'r niet geïnspekteerd wordt loopt 't op niets uit. Was u ook zoo Madam? Ja? O, gelukkig! ik dacht dat zij 'n uitzondering was... Nu, klaar?’ Hij wipte den zwaren koffer ongeduldig op en neer... ‘N'avond Madame. Veel suksés hoor! Afijn daar twijfel ik niet aan. 't Allerbeste, Madam’.

De ouwe aktrice lei d'r schminksmurrie even neer en kuste

Hanna. ‘Veel plezier vanavond, kind... Hé, ghe verghet uw bier oit te drienke.

- Stil nou tòch!

Maar Levie was 't tooneel al opgebolderd.

- Kom, Han! neem nou geen ‘roerend’ afscheid. Je zult Madame nog wel 's zien.’

- 'k Kom! ongedûuldigerd!

Met 'n vriendelijk knikje groette ze den tooneelmeester, die met 'n vervaarlijken knuppel heen en weer liep. In de mannen-foyer zaten eenige rood-geschminkten, met strakke rimpel-tronies, en allen stonden op, en probeerden d'r toe te lachen met d'r hulpeloos-stijve grien-smoelen. Buigend genadig links en rechts, 'n gevierd koninginnetje, stapte ze haastig door 't groepje bewonderaars, met hun vuurrooie lippen en somber-diepe oogholten in 't valsch-doffe roze.

Beneden gaf Levie den koffer bij den portier af, en toen bestapten ze samen 't pleintje. De lage huisjes werden half belicht door de lantarens, maar het middenvlak lag geheel in schaduw. Somber-onzeker wandelden er groepjes schouwburg-gangers, die 'n luchtje gingen scheppen in de pauze.

Levie wilde Hannas arm nemen, maar ze trok 'm driftig terug.

- Wat is dat Hanna! wat heb 'k nu aan de hand? Krijg 'k de poot niet?

Ze bleef zwijgen. Hij keek d'r aan. D'r gezicht stond strak. 't Neusje was opgetrokken. En ze straalde kilte uit.

- Kom Hanna-lief, zal 'k je sakkosjke1) 's dragen? Kan Levie je wat ontlasten?

- Merci.

Weer keek-ie 'r aan, onthutst, beangst. Door z'n warme liefdevoelen ijzigde d'r strakke onwelwillendheid. D'r oogen knipperden, ze stapte haastig. Ze was nerveus en 'n bange inspannings-avond stond Levie te wachten...

Stil stapten ze 'n poosje naast elkaar voort, langs de schemerige kroegjes en de vuile voddenhuizen van de rui. In de morsig-hobbelige dwarsstraatjes stonden de menschen benauwd saamgeschoold voor d'r deuren, vormden sombere angstgroepjes en ze wasemden 'n atmosfeer vol zwaarmoedigheid uit, als beraadslaagden ze rillend over 'n naderend gevaar. Hun monden praatten zonder geluid in de lauw-doffe steegjes. Onbeweeglijk doemden hun lijven uit 't rouw-volle broei-fond op... Even zichtbaar van dof òp-smokend lijf, zaten onzekere mannen schrijlings op wit-schimmige stoelen, hoofd tegen leuning, te luibakken. Zomer-avond broei-hette had al 't leven tusschen de krotten gesmoord. De menschen stonden er willoos als poppen, en wachtten.

Alleen aan de hoek-ronding van trottoir-goot waren 'n paar kinderen zwijgend, lijf op lijf, aan 't ravotten. En uit 'n kroegje trad loom 'n zwangere feeks met schonkige schouders en kleurloos sluik haar, half-vol pint-glas in hand.

- 'k Zal à sebiet 's kome 'elpe, zullé!! krijschte ze. En 't was gedaan met de stilte.

- 't Is warm vanavond, begon Levie weer.

- Joa.

- Je zal wel honger hebben Hanna-lief.

- Zoo'n bietsje.

- Tenminste weer 's 'n deftig antwoord. Maar nou moet je niet denke dat Levie niet om je gedacht heeft! Kijk 's hier kameraad. Wie heeft d'r hier goesting in 'n pistoléke1) met echte Hollandsche Jode-kaas? Zie je, ze lacht weer! Ik heb d'r weer! Krijg 'k nou de poot? Flink! En laat Levie nu 't sakkosjke drage. Nee, eerst 't sakkosjke, dan 't broodje. Geneert de juffrouw zich niet, zoo maar op de openbare weg?

- Dat zie-de dikwijls.’ En met d'r schitterende tanden knauwde ze gretig in 't barst-krakende broodje.

Levie, uitgelaten, nu ze weer aan 't spreken was, spotte ijverig:

- Is me wat te zegge. Zoo'n gevierde kunstnares, zòo'n hoogvereerde ster van de eerste grootte, die knabbelt onbeschaamd broodjes mit Jode-kaas op de open-bare weg, zoo maar uit 't vuistje... Wat zal Makkie van Embde wel zeggen, als-ie je zoo tegekomt? Dan is je reputasie naar de maan, maske! - En als m'n baas me nu 's tegekomt, wat dan? Hanna, Hanna. D'r eigen reputasie stelt ze in de waagschaal. En mijn positie. Kwaje meid. Kan je nou niet even wachten tot we in 't park zijn? O, o, o! Wat mot 'k met je aanvangen..!

En zij d'r tegenin, met d'r schuddenden kop de woorden skandeerend:

- Ik heb hònger. Ik heb hònger, Hanna eten, Hanna eten.

Toen verschrok Levie, want in d'r heerlijk-volle stem klonk 'n huivering-wekkend hysterie-gilletje éven door. Hij was nog niet aan 't end van de narigheid, wist-ie.

Maar Hànna weer in 'n goeie stemming. 't Eten had d'r gekalmeerd. En met militair maat-gezwaai van d'r half-gebogen armen begon ze te fluiten:

 
Acht uur, zoo klinkt door alle lànden...

Maar 'n nattig gesis tusschen d'r in glimlach gestijfde lippen, was al wat ze kon teweegbrengen.

- Nee Hannaatje, fluiten is geen vrouwewerk. Je mag zoo

geëmancipeerd zijn, dat je pistolékes met kosjere kaas op de openbare weg eet; dàt is 't monopolie van ‘den man’. Maar nou wil ik je wel verrajen waar 't geheim in zit. Maar dan mot je eerst 's heel vriendelijk kijken. Manjefiek. Heb je nooit opgelet, dat 'n man, wanneer-die mooi fluit, zie-je als 't 'n artiest in z'n soort is, dat-ie dan z'n hoofd vooroverbuigt? Kijk, zoo. Probèèr nou 's. Als 't dàn niet gaat, dan weet 'k 't niet.

En doorschokt van passie-vollen lach liep-ie naast d'r voort, terwijl zij, 't zware hoofd op d'r borst, beweegelijk maatschuddend, en de oogen opgeslagen, 't deuntje opnieuw begon:

 
Acht uur, zoo klinkt door alle lànden...

- Nee, Hanna, nou niet ophouen. Volharden bij 't ideaal’, zegt Bram Kuijper. Je probeert 't nou voor 't eerst jonge. De èèrste keer mislukt alles’. En toen Hanna wèèr was begonnen, braaf valsch, floot hij 'n poosje met d'r mee, en sloeg onverwacht over naar:

 
Main Vloandren 'eb 'k 'artlaik lief
 
Mmaine Weloandren 'eb 'k 'artlaik lief

- Stoute jonge. Moogt ge me zoo in de war maken. Zoo leer 'k 't nooit. Door uw schuld!

Hij lachte stil voor zich heen, hield d'r hand stevig vast, want hij voelde z'n verliefdheid stijgen, en zoo pasten ze samen 't wonder-plechtige park in. Toen, onder 't koele geboomte, in de zeer stille omgeving, waar zelfs hun stap niet hoorbaar was, bedwong-ie zich en dacht nà. Deed-ie nu wel goed? Ze had 'm weer teleurgesteld, ging toch voort met spelen, had in de stilte weer 'n engagement aangenomen. En ze had 'm zoo stellig, in z'n armen, huilend van ontroering, beloofd: dat 't nu uit zou zijn. Dat was nu al de derde keer dat ze, zonder iets te zeggen, d'r woord brak. En hij voelde heel-vaag dat ie er niet goed aan deed, niet mannelijk, 't telkens te vergeven, en nooit 's te laten zien dat-ie hevig-boos was. Hij had wel 's gehoord van mannen die 'n vrouw dwòngen, door onverschilligheid, of door woest kracht-vertoon, maar zelf wist-ie daar niet zoo heel veel van. Vòòr haar had-ie geen enkele vrouw gekend, was altijd met veel ouwere mannen omgegaan. En nu kon dat middeltje misschien wel afdoend zijn, 'n middeltje blééf 't toch, én 'n leugen. Want hield-ie nu minder van haar? God nee! Waarom zou die zich dan aanstellen als 'n stomme bok? Waarom zou die d'r dan verbergen, dat-ie d'r altijd maar weer opnieuw vurig lief had? Zou ze daar ten slotte niet voor bezwijken, zooals de Duivel bang is voor de menschen die 'm niet weerstaan? Maar dat had nog nooit goeie resultaten gegeven... O, 't was geen

kunst, d'r vroolijk te krijgen. Dàt niet. Want ze vergaf zich altijd zelf 't eerst. Al bracht ze nog zooveel leed teweeg, 'n poosje later was ze 't weer vergeten. Dat kwam natuurlijk door de voortdurende spanning waarin ze leefde. Dat veranderde later vast, als ze rust kreeg en wech was uit d'r omgeving. Maar ze kwam er niet toe, zich los te rukken, zoolang ze zoo zenuwachtig en gejaagd bleef. Nee, hij moest d'r 't kwaad 's goed onder de oogen brengen. 't Middeltje was nààr, hij wilde eigenlijk heelemaal niet kwaad op d'r zijn, want wàt ze verkeerd deed was buiten d'r schuld. Maar 't doel, 't groote doel: - heiligt de middelen. En na 'n poosje:

- Zeg Hanna-lief, vertél me nu 's, hè-je nog trek in 'n pistoléke?

- Mî-keis op?

- Natuurlijk, echte Jode-kaas, ghoië!

- Ik mot nog 'n pistoléke, ik mot nog 'n pistoléke...

- Hier, meid. Zorgt Levie nu niet koninklijk voor je?

- Joa’, kreunde ze. Als ze dàt deed was ze altijd heel blij. En Levie wist nu niet recht, hoe-ie verder moest gaan.

- En nu weet je nog niet eens, waarom 'k dat doe, hé?

- Omdat Hanna uw lie-ieveling is, vleide ze.

- Ja natùùrlijk, maar!... d'r is nog 'n bizondere reden òòk. 't Is om je te beloonen voor die acht vertooningen in Leuven.’ Hij had 't luchthartig willen zeggen, maar z'n keel was dichtgeschroefd en hij meende: ‘Ze heeft Goddank niet gehoord’.

Maar: - Wàt zegt ghe, allez, vooruit, zij-de daar weer!?’ antwoordde ze met hooge stem, en 't hysterie-gilletje, dat z'n zenuwen kittelend op-joeg, klonk d'r weer in door.

- Hanna-lief, probeerde ie weer... waar zou die z'n manlijke woestheid van-daan halen?... ‘Hanna-lief, wor' nu 's niet direkt zenuwachtig...

- 'k Zijn niet zenuwachtig, 'k zijn niet zenuwachtig maar ghe ghunt me 't eten niet’. En 'n half-verstikte huil-lach schater-gilde over 't water.

- Nu Hannaatje, 'k zal m'n mond houen, hè? Zijn we dan weer goeie kameraden, jonge?

- Neeë, Neeë, ghe moet zegghen wat ghe te zegghen 'ebt.

- Nu, wees dan kalm, toe kindje-lief, wees kalm. We zijn toch goeie vrienden? Is Levie niet je beste vriend, Vlaamsche Hanna?... Toe lieveling...

Maar zij was losgebarsten en sniklachte door: hi-hi-hi... hi-hi-hi-i... Dat joeg 'm ril-stuipen door z'n nerven.

- Allez, vooruit... gilde ze, hoog-gespannen... zegh wat ghe te zegghen 'ebt. Waarom zwijgt-de nu. Ge moet spreke, zulle... hi-hi-hi... hi-hi-hi-i... of 'k zal u stàmpe... hi-hi-hi-i! En ze probeerde d'r been op te heffen en 'm tegen z'n achterste te trappen, maar ze kon 't niet verroeren. En d'r voeten waren met de

teenen half naar binnen getrokken, zòò was ze door d'r nerveusheid bezeten: hi-hi-hi... hi-hi-hi-i-i!

Toen Levie dàt zag, en gewaar werd dat d'r armen stijf langs d'r lenden hingen, de handen òp-gedwongen, de gestrekte voorvingers wijzend naar d'r buik, - d'r oogen puilden uit, en wentelden zoekend in d'r holten...

Kreeg-ie z'n zelf-beheersching weer, door ontzaglijk mede-lijden met de hem zoo lieve vrouw. En met stugge stem suggereerde ie haar:

- Stil nu, zeg ik je. Ophouden! He-je me verstaan! Zoo! Hier zitten. Wàt is dat? Weigeren? Zìtten zeg 'k je! Ik ben hier de baas. Ik ben òòk man! Nu voor 't laatst, Hanna: Zitten! Zoo. En je mond gehouden, verstaan!

Machteloos zat ze op de bank, en 't bleeke gelaat omhoog, bestaarde ze de maan met zoekende oogen. Hik schokte d'r door 't arme lijf. Maar Levie was nu ijzig kalm; aan dergelijke dingen gewend. En toen ze na 'n poosje weer uitbarstte: hi-hi-hi... hi-hi-hiii, ging ie kracht-vol vòòr d'r staan en zei met energieke stem, zéér beslist: Je bedwìngen! Stil zijn’! Toen huiverde ze, zuchtte 'n paar maal heel diep: amai... amai... amàskes... En begon warmkalm te huilen.

't Was overwonnen.

Hij nam d'r glanzenden kop tusschen z'n handen, voorzichtig; en zoende d'r op mond en oogen, zeer zacht: ‘Ben je nu verlicht Hanna-lief! Heb 'k nu m'n goeie meisje weer terug? Arme jonge. Zòò zenuwachtig geweest, hé? Wat hè-je 'n frissche wàngen, zeg. Kom lieveling, nu niet meer huilen, hé? Wat hebben we aan die traantjes? Pas het ze d'r gezicht zoo frisch gewasschen. Heb je geen zakdoek! Jou sloddervos, jou loeder, stòute Hanna, wat zal jij 'n slechte huisvrouw zijn. Kommier, Levie heeft 'n schoone meegebracht. Levie moest weer 's voor huisman spelen. Nee. Geen traantjes, ik wil geen traantjes zien. Je maakt je heele broodje nat’.

- Wat is Hanna dan voor Levie?

- Dat heb ik je toch al gezegd.

- Nog 's zeggen. Levie nòg 's zegghe.

- M'n lieveling. Nu?

- Z'n lie-ieveling.’ En toen sloeg ze d'r armen om z'n hals, 't broodje in d'r hand geklemd, en zoo aan 'm hangend, zoende ze 'm heet op z'n mond, en op z'n oogen, en toen weer op z'n mond, zoo hevig dat hun tanden sloegen op elkaar, en met warm-zoet spelen van zoekende tong-punten, staarden ze elkaar in d' oogen heel lang, stil hijgend... ‘Oh, Levie ik wilde toch maar dat... nee 'k zal 't maar niet zegghe.

- Jij bent me ook 'n mooie! Eerst maakt ze iemand nieuwsgierig, en dan houdt ze d'r mond.

- Mag 'k 't in uw oor vezele?1)

- Ga je gang meid. Dan zal 't zeker wel heel erg zijn.

- Ik wilde maar, da 'k altijd bij u kost zijn.

- Kijk 's Hanna, je bedoelt wat anders, maar je durft 't niet te zeggen, nu de eerste aandrang voorbij is.

- Ik bedoel wat anders?

- Heb 'k goed geraden of niet?

- Nu joa.

- Dan weet 'k òòk wel wàt je bedoelt. Luister nu 's goed. Je weet wel, dat 'k heelemaal niet preutsch ben, of zoo iets. Maar nu zal 'k je 's één ding vragen, en daar zit alles in. Had jij me ooit lief gekregen, als 'k niet met je had gesproken over ‘Rein Leven’? Ik herinner me nog goed, we zaten samen in 't bosch, en toen was 'k bezig je te vertellen van die scène uit Zola's ‘Parijs’. Je weet nog wel, van die werkkamer van 'n scheikundige, heelemaal in de hoogte. Je kon er de heele stad zien. En die mooie jonge vrouw, heet ze niet Marie? die getrouwd is met den gewezen priester. Dan geeft ze 't eerste kindje de borst, 'n mollig roze kindje, en de melk zit 'm nog aan de lipjes. Zie je dat is zoo'n mooi besluit: ze heft 't kindje op, en houdt 't boven de stad en dan zegt ze zoo iets als: ‘Dat geef ik nu aan Parijs’. Zoo is 't gegaan. En toen kwamen we te spreken over vruchtbaarheid, en jij vertelde van al je kollega's die hun kinderen laten ‘afkomen’ zoo als jij dat noemt. Nu, en toen kwam 't op 't geslachtsgenot zonder meer; iets dat eigenlijk heelemaal dierlijk is. Ik zei je: 'n Mensch is mensch om dat heelemaal onder z'n kontrole te hebben, en 't niet te gebruiken als voor 't natuurlijke doel: de voortplanting. Dan was 't eerst recht genot. Zoo als 't nu gaat, is 't 'n pleziertje, waar je eigenlijk niets voor gedaan hebt. En ik zou dan trachten, zoo te leven. En toen kwam Vlaamsche Hanna en die zei: ‘Oh Levie, 'k vrees dat 'k u zoo hartstochtelijk lief zal krijgen’. En zoende me op m'n hand. En ik was de eerlijkste mensch die ze ooit ontmoet had, enzoovoort. En Hannaatje met d'r groote ondervinding vergat heelemaal dat Levie nog 'n kind was, achtien of negentien jaar. Natuurlijk heb 'k over die zaken later veel meer nagedacht en 'k heb 'n hoop gezien, van van wat de menschen noemen ‘'t Leven’. De ‘Rein-Leven’ beweging heb ik zoo van uit de verte ontdekt, want oorspronkelijk was 't maar 'n uitvinding van me zelf. Voor zoover ik d'r over kan oordeelen, ik heb zoo goed als nooit zoo 'n mensch van dichtbij gezien, bestaat ie voor 'n groot deel uit kinderen, die de zaak niet kunnen beoordeelen, precies zooals ik toen was. En voor 'n ander deel, uit wat ze in Holland noemen ‘dekadenten’.

- De-kadenten? Wat wîl dat zegghen?

- Dat wil zooveel zeggen als achteruitgaande, vervallende Rijkelui's zoontjes, die 'n walg hebben gekregen van 't... ja late we maar gerust zegge: rotte leven om hun heen, en, daardoor tot 't andere uiterste zijn overgeslagen... 'k verveel je toch niet?

- Maar Levie-toch.

- Ik voor mij geloof, dat d'r 'n troep bij zijn, die geslachtsleven iets vies vinden, 't op z'n hoogst beschouwe als 'n smerige noodzakelijkheid om kinderen te krijgen. Nou, 't heeft der alle schijn van. Zie je, tot die lui reken 'k me niet. Ik bedoelde heel wat anders. Maar ik geloof, en ik zeg je 't ronduit, dat jij d'r bij hoort. Je hebt in 't tooneel-milieu veel vuiligheid moeten zien, en daardoor is alles wat met ons sexueel leven in verband staat je gaan walgen. Alleen daarom heb je me lief gekregen. Eigenlijk kan 'k daar heelemaal niet in meegaan,... och, gekke meid, ik bedoel met die manier van beschouwen. Als tendenz... vertel me 's Han' wat is dat, 'n ten-denz.

- Strekkin-ch, richting.

- Mooi onthouden. Daar krijgt je 'n poot voor! Jonge, jonge wat heb jij toch 'n lieve kleine handjes... Nou als tendenz vind 'k 't heel mooi, deze lichaamsfunktie onder kontrole van de redelijkheid te brengen. Daarvoor zijn we menschen; alleen lijkt 't mij erg kleintjes, om nu maar te gelooven, dat we alle dierlijke neigingen nu maar op-eens bedwongen en weggeredeneerd hebben, van 't oogenblik af, dat we 't willen. Je volgt me toch.’

- Natuurlijk.

- Best. Ik bedoel dat zoo. De werklijkheid is d'r nu eenmaal. Als je 's wilt vergelijken: de kapitalistische samenleving is d'r eenmaal. Is die nu weg, van 't oogenblik af, dat de menschen allerlei broederlijke ideeën krijgen? 't lijkt d'r niet naar. En wij zijn per slot van rekening dieren, en al zeggen we nu, dat we hoogere wezens zijn, vrij dòòr onze rede... daarom zijn we 't nog niet! 't Lijkt me niet zoo toevallig, dat zoo'n troep van die ‘Rein-Levers’ anarchist zijn. Ze hebben gedacht ‘de groote dag’ in de samenleving, die kunnen wij met onze wil niet teweegbrengen, dan maar gezorgd voor de groote dag in ons lichaam. Daar zijn wij baas.

- De groote dag?

- Ik bedoel de dag van de revolutie, van de omwenteling. D'r zijn menschen, die gelooven alles in één dag te kunnen afdoen.

- Ah! d' anarsjieste.

- Precies. Maar 't is niet zoo. Ze zijn geen baas over hun lichaam! 't Is 'n praatje, dat 'n gezond mensch z'n geslachtsdrift wech kan tooveren. Als je ziet hoe onze ouwers leven, dan begrijp je dat direct. Wat gebeurt? Ze zeggen wel 's: jaag den duvel d'r uit door de deur, hij komt d'r door 't venster weer in! Je

wordt aanhoudend gekweld door je begeerte, en als je nu nog op de koop toe gelooft dat je je vleesch bedwongen hebt, krijg je de illuzie dat je ziek bent. Ik spreek uit ondervinding, kindje. Daar komen dan nog bij: allerlei overspannen ideeën, allergekste droomen, soms zoo dat je je schaamt voor je zelf.

- Da 's woar. Maar hoe weet ge dat allemaal?

- Ik zeg je, omdat 'k het zelf òòk heb ondervonden; Hanna-lief, geloof me: M'n studie, m'n werk, àlles heeft d'r al onder gelede, onder die... strijd tegen m'n begeerte. D'r gaan dagen om, dat ik niet kan werken, dat 'k met jonges op kantoor niet kan opschieten, ze uitscheld voor al wat leelijk is, door de overspanning. Op kantoor moet 'k voort en ik doe 't. Maar 's avonds, als 'k wil lezen voor me zelf, dan heb 'k geen macht meer. Dan mòet 'k de straat op. Ja, Hannaatje weet wel, dat Levie anders niet naar 'n kafé zou gaan, om allerlei malle praatjes aan te hooren. Verlede week vertelt Peereboom me dat Schopenhauer... 't met 'm eens is.

- Die dat schoone heeft geschreven over kunst en waanzin?

- Dat heeft ie òok geschreven. Wat 'n leerling ben je toch! Nou, Schopenhauer, die allang dood is, is 't nota bene met m'neer David Peereboom ééns. Nu jij! Enfin, ik zou d'r recht op z'n Antwerpsch m'n botten aan vagen,1) als 'k niet gedwonge was, de straat op te gaan. Goed. Denk je nu niet, dat ik me in 't laatste jaar meer dan eens heb afgevraagd, of 'k niet wat beters te doen heb, dan te strijden tegen m'n eigen natuur? Ja, als 'k d'r iets mee won, dan had 'k d'r graag alle leed voor over. Maar 't wordt met den dag sterker. In plaats van er de baas over te zijn, word ik er de slaaf van. O, Hanna 't is zoo verschrikkelijk!

- Goeie Levie, ghoe-oeie jonge... Kan Hanna nikske voor u doen?

- Dat ìs 't juist, kindje. Ik heb je al gezegd, dat ik je indeel bij de menschen die 't vies vinden. Daardoor heb je me lief gekregen. Daardoor heb je eerbied voor me. Zoolang je kalm bent, durf je geen kwaad woord tegen me te zeggen. En juist daardoor kan ik nog zooveel voor m'n lieve, lieve Hannaatje doen. En nu ben ik er voor me zelf diep van doordrongen: dat 't niet vuil kan zijn, niet vuil màg gevonden worden, wanneer men toegeeft aan 'n natuurlijke drang, waar men zòò tegen gestreden heeft. Jij begrijpt dat niet zoo als ik. Eerst moet je meer gelezen hebben. Ik zou je niet kunnen zeggen... wààr ik 't gevonden heb, 't staat nergens zoo als ik 't voel... begrijp je, lieve meisje... en toch heb ik dat gevoel gekrégen onder den invloed van m'n boeken. Nee, ik weet 't goed, 't is viezer, veel onmenschelijker, 't beste wat je hebt: je verstànd te verbruiken; God Hanna 'k zat 't nu mar zeggen zoo

als 'k 't voel... te bezoedelen met 'n vergeefsche strijd tegen iets dat niet te overwinnen is, en dat ook niet overwonnen... màg wòrden, want 't hangt zoo nauw samen met onze edelste neigingen ...dat vindt je zoo mooi bij Zola... zie, voor 'n monnik moet 't nog makkelijker wezen, - die moet àlles overwinnen, die hoeft geen liefdemensch te blijven... maar ik... moet nog net genoeg overhouen, om je uit m'n volle gemoed te kunnen zoenen, en om later kinderen te kunnen krijgen. O, Hanna ik zal 't je in je oor zeggen, luister goed... ‘Rein leven’ is nog viezer dan 't andere... voor 'n mensch die in 't leven staat... Alleen wie aan z'n passie in alle redelijkheid toegeeft is er meester over... hoor je;... we zijn zoover nog niet... O God, die eeuwige twijfel... is zoo erg1),... Hannaatje... begrijp je?

- O Levie, ik admireer u zoo oprecht. Lieve jonge.,.

- Je bewondert me nog Hanna; als we eenmaal hebben gedaan wat de rede ons voorschrijft,... ja, hoe zal 'k 't zeggen.., dan is mijn sluier gevallen,... dan heb je geen eerbied meer voor me... Nee meisje-lief, goeie Hanna, ik weet 't vàst... dan is de toover gevallen... dan ben ik je Levie niet meer, want je voelt 't niet als ik... dat duurt nog jaren,... eerst moet je hier wech... dan misschien... En dan kindjelief... dan kan ik niets meer voor je doen, dan ben ik je vrind niet meer, en dan is 't uit. Dan zal ik niet eerder gerust zijn,... ja, ik weet niet of 'k 't gedroomd heb... ik zal niet eerder rusten dan wanneer 'k je zie weggaan aan de arm van 'n ander... Mijn eenig meisje... dàt is leed.

- Maar 'k heb u toch zoo lief, Levie. Zonder u zou 'k niet kunnen...

- Gisteren tegen de avond ben ik de Schijnpoort uitgewandeld. Eerst ging ik door de Seefhoek... en toen 'k terugkwam, en 'k zag al die stompe menschen voor hun deur zitten in die nauwe straatjes... toen dacht 'k... daar is zij òòk uitgekropen... wat is ze al ver voouitgekomen;... maar nog véél verder moet je Hanna... Zeg jonge, zou je geen schilderen willen leeren?... Nee niet met lijnen, daar hé-je geen verstand van, maar met kleuren... Zie, nu gaan d'r oogen weer zoeken.., net of ze d'r uit willen...

- Bestaat dat dan, Levie?

- Ik zal je 't laten zien... Hanna, jonge, je kunt zoo prachtig worden... En daarom ben ik zoo bang, want niemand kan je begrijpen als ik...

- En als ge me nu 's veel, maar 'eel veel geleerd hadt, en er kwam iemand die me beter begreep...

- Bestaat dat dan?

- Maar àls 't nu 's bestond?

- Hoor Hanna-lief... àls er nooit zoo iemand kwam... dan zou ik zeggen... Ik heb m'n plicht gedaan. Ga - als je kunt!

Toen nam ze z'n hoofd en drukte 't tegen d'r zachte borst... ‘Zoo in me gaan Levie... Zoo ìn me gaan. 't Joodje met z'n verstand... ìn de lompe Vlaamsche ghoië...

En boven hem waakte de bleeke Madonna-kop, in stilte sprekend van wijde gemoedsrust... maar de oogen, de oogen zochten in hun holten... wentelden wild wech en weer...

Vòor hen lag de vijver, spiegelend en somber-kabbelend tegen de ruige oeverglooiïng, en van de hang-brug bliezen zwarte mannen door glinsterende jachthoornen 'n schallend weemoedslied, dat boven golfjes-kabbeling lang bleef zweven.

De zwanen, opgeschrikt uit d'r nesten, waggelden op de oevers, met schel geschreeuw, wierpen zich in 't duister-gladde water, waar ze statig rondzwierven, de slange-halzen in luistering onbeweeglijk: wit-slanke nachtkoningen; en achter hen spitsten lange diepe voren van gedegen zilver.

In de boomen klaagden verwonderde vogeltjes, met vragend piepen.

En op de veerkrachtige dompe paden wandelden meiden en jongens bedrukt door de stil-donkere heiligheid, die 't nachtpark hun wierp over schouders en borsten, als zwaar-dekkend kleed.

Levie en Hanna, de handen vast-willend ineengestrengeld, en elkaar warm beglimlachend zonder ophouden, traden uit 't duister plots in 't helle licht van de stad.

- Die-daar op de banken hebben elkaar net zoo lief als wij, had Levie gezegd. En zij... had z'n hand nog vaster gepakt: ‘Ghij stoute jonge’.

 

- Hè, Levie, ziet ge die lange man gindsch? Oi-oi-oi, nooit 'eb ik een gezien met zoo dànig lange beenen. Zjuust of 'm òm môet vallen, eh? Zou-die zat zijn? 'ij waggelt zoo...

- O Han, ken je die niet? Nee? Nu, dan zal ik je 's zeggen: Dat is zoo 'n gekke jonge! Barendje Slof, heet-ie... Moet je hooren...


Vorige Volgende