De tooneelwerken (3 delen)

[p. 41]

De Hooveerdigheyt

Klvchts-gewys vertoont Op de Kamer vande Violiere
Den 18. October Anno 1644. Binnen Antwerpen.

[p. 42]

Voor-reden.aant.

T 'Is noodeloos den roem der defte Edelmannen
En vromen Adelinck, weer' nieuwelijckx te wannen
Vyt d'alghemeyne stof van den gheringhen Mensch.
t' Is vruchteloos betracht, soo jemant buyten wensch
De hant aen Werck wilt slaen diens lof wel uyt te spreken
Terwyl soo wel versien, syn, alle Bibliotheken
Vol diens eyghendoms, want selden Werck men staeckt
Van de gheleerde Pen' oft jevers in sy raeckt
Den lof des Edeldoms, hoe reden-rijcke weten
Te handelen desen roem de Princen der Poëten
d'Historien, die jets te lesen *weerdigh syn,
Vercieren, hun verhael met die *Lofwaerde schyn
En glans, om soo de wel, en ëld' gheboren huysen
Den sprinckvloet van hun Naem, en d'opghetrocken sluysen
Van deuchts bevoorderingh, en heldelijck beleydt
Te stellen op d'Altaer van d'onvergetentheyt.

Maer even soo men tracht de deuchden uyt te belden:

Soo is het oock van nood' de sonden uyt te schelden
Een jeder gingh de deucht seer lichtelijcken af
En waerder voor de sond' gheen ordentlijcke straf.

Dies heeft ons goet ghedocht belachelijck te toetsen

Die uwe Edelheyt soo schynen naer te boetsen
Ghelijck den Ezel die syn Meester streelen ghingh
In plaetse van den Hondt, die voor syn loon ontfingh
De huyt wel af-ghesmeert met bueck oft eycke klupp'len
Vermits hy onderwon den Hondt syn gheestigh hupp'len
En aengheboren aerdt plomp-dadigh naer te doen.

Hier stellen wy u voor t'vermetelijck fatsoen
En d'opgheblasentheyt van sulcken slach van dwaesen
Die van hun groot gheslacht vermetelijcken raesen.
En benghelen jeder een, en stoeffen stadigh van
Hun louter schelmery, dus sulck on-edel-man
Ist dat hem hier verthoont die gheen bescheyt noch klaerheyt
En heeft van syn gheslacht, jae selver niet by waerheyt
Wie dat syn Ouders syn, die onbeschaemde keur
Verdicht hem een gheslacht, en stelt hem t' beste veur.
Toch t'is ons meyningh niet hier jemant door te stooren
Maer tot vermaeck ghedicht gunt ooren, om te hooren.