Verzen uit oorlogstijd (1914-'19)

[p. 95]

Oud-Hollandsche winteravond.

Aan Dora van den Oever.

De winter vriest de luchtstulp ijl
en wademt blauwe nachten;
geen bosch verwalmt, geen polder doomt,
kristaal-hard zijn de grachten;

dan is 't in Holland koud en stil,
de turf riekt in de dorpen
en 's avonds heeft op 't vriezig raam
het turfvuur gloed geworpen;

de lucht wordt noordsch dan, guur en hol;
de glaas'ge hoorn van 't maantje
zit als een scherfje geel citroen
en gluurt op laan en baantje;

dan blauwt de zilver-tinnen gracht
waar 't schaverdijntje op blikkert:
ei, telkens glimpt een straffe flits
die 't spieglend ijs weerflikkert;

want 't ijs glinst glad in kil en sloot;
de schaverdijnen gieren;
langs strakke schuit en koolzwart bies
de schimmen schommlen, zwieren;

[p. 96]

 

ze snorren onder 't wrak gewelf

 

van een verbrokkeld brugje,

 

of scharr'len langs den bochtgen wal

 

met lachjes en met, kuchjes,

 

 

 

'dat d'huiken staan van Noordwind bol,

 

de mutsplumagies rillen,

 

de bouwen, kap en troesbroek dik

 

als verkensblazen zwillen;

 

 

 

en onder 't blauwig licht der maan

 

zijn 't zwart-geëtste ventjes

 

die over 't ijs scharminklen, lijk

 

op oude landschap-prentjes;

 

 

 

en vér, omkraald van 't stargesproei

 

staan boomen, molens, huizen

 

maanblauwig uitgesneden, als

 

op Delftsche heerdplavuizen.