Verzen uit oorlogstijd (1914-'19)

[p. 92]

Mementote.

Aan Alfons Sterneberg, die me een ‘versje’ vroeg.

Straks zal ik slechts herinn'ring zijn
voor wie me in Holland dierbaar waren:
men denkt aan mij met verre pijn
en blijft op mijn gedacht'nis staren;

een vaag begeer naar de ouden vriend
die korten tijd hier kwam verpoozen,
een stille trek om wie bemind
eens was: een trek naar doode rozen.

Dan ben ik slechts als 't dorre blad
in een oud boek; o triest bekoren!
Niet iemand die het ooit vergat,
maar 't boek en 't blad bleef weg.. Verloren!

Vergeelt dan d'herfst weer eens 't glycien
men zal den verren vriend gedenken,
weemoedig hem de smart misschien
der goede, droeve aandacht schenken.