Het inwendig leven van Paul

XXVI Paul's beproeving

Op een ochtend werd de witte oudheid van God den Vader opeens zichtbaar over de stad: sneeuw lag op de daken, de ijsbaarden dropen langs de goten, de zilveren ijsflora groeide op de ruiten; ook de lucht: gele kaars-was en de duivel uit het Noorden blies strakke kou. ‘Zoo behoudt God zijn gedachtenis onder de menschen’ overwoog Paul en hij keek in de vol-

[p. 89]

gesneeuwde dakgoot, doortrippeld van musschenpootjes die er naar broodkruimels hadden gegraaid. Hij kreeg een voorstelling van sneeuwende lucht en moest meteen denken aan de fijne wol-vlokjes van het Lam Gods.

Toen hij zijn kacheltje heftig pookte zag hij een witte enveloppe half onder de deur geschoven. Paul trad er mee ongerust naar het venster en scheurde zenuwachtig den brief uit het omslag. Hij las. Hij beefde als een oud man. Hij scheen als onder een ‘schrik des doods’. Zijn gelaat was blauw en wit van den weerschijn des sneeuws op de daken en verder van verdriet: tranen smolten langs zijn neus. De brief gleed op het raamkozijn en zijn hoofd zakte snikkend tegen de ijsbloemen der ruit die dooide. ‘Miserere nobis, Deus, miserere nobis’, bad hij nog angstig doorheen zijn tranen.

Paul had van Zuster Angelina tijding gekregen: zij verliet gisteren haar klooster en vestigde zich straks in Holland als nurse bij een protestantsche familie.