Het inwendig leven van Paul

[p. 67]

XIX Paul in het onweder

Op een Zondag-vooravond rustte Paul uit aan het havenhoofd van het Loodshuis; hij zat op een anker; ‘Het anker der christelijke Hoop’, overdacht Paul. Vóór hem gal-groen de Schelde; ook de strakke dijk; daarachter als stukjes speelgoed, éen na éen: het punthoedje van een toren, de rookkrul van een stoomboot, de spinwebbige ra's van een vier-master, de boompjes van het Noordkasteel en de dobbelsteen van het Graanhuis. Met eenvoudige liefde ontdekte Paul, achteraan in den horizont, het machtig hoofd van God den Vader vol strenge zelfbeschouwing. Paul ondervond zich bij dit gezicht dadelijk een arm en behoeftig zondaar: hij bad inwendig het ‘Miserere mei, Domine’. Rond hem spuwden dokarbeiders onverschillig op de keien, vloekten en tuurden ver in 't Westen, waarvandaan een stoomboot naderde, zwart en duivelachtig.

Plots gromde er iets onheilspellends boven Paul; hij keek achter zich en zag de Stad zelf zeer zondig,

[p. 68]

want een onweersbui verroestte de lucht over haar. Paul werd angstig: hij gevoelde het naderen der bedreiging Gods; hij ontdekte vol vrees de sombere oogen reeds van God den Vader over den woesten rand der koper -gekartelde onweersbui; hij vermoedde: de gebalde vuist Gods vol oud-testamentisch vuur.

Paul zag meteen dat het melaatsch stadsprofiel akelig en angstig werd: een diepe kelderstilte begon te sluipen over haar. Precies dezelfde stilte, meende hij, die de nadering Gods voorafging in het Paradijs, na de zonde Adams.

Hij stond nu alleen op het havenhoofd en het onweer puilde boosaardig over de Schelde als een rotte, lijkvleezige paddestoel Toen zag Paul ineens uit de vervaarlijke bui de vertoornde vuist van God den Vader ploffen en wit vuur schuimde over de wolken: de schuldige stads-daken werden krijtbleek van angst. Het donderde plechtig als voor het laatste Oordeel; onheilspellende trommen roffelden diep in de wolken. Meteen viel frissche en lichte regen verzoenend over de stad en Paul bemerkte hoe een waterachtige gloed

[p. 69]

uit het Westen de regenstralen deed glimmen: bloedachtige breinaalden. Stond er niet geschreven: ‘Hij veranderde hun wateren in bloed?’

En hij zag, met een sterk schuldbesef, hoe ontzaggelijk de Heer de zondige stad kastijdde die onder den toorn Gods als een kwaaddoener even verschrikt was om straks terug haar zonde te hervatten.

Paul, die nu schuilde onder een portiek, zegde luid-op den psalmtekst: ‘Heer, laat uw bliksem schitteren en verstrooi ze; schiet uit uwe pijlen en verschrik ze’.

Zooals aan den achterwand van een groote zaal een zwaar orkest, zoo dreunde een weinig nadien het onweer in den diepen horizont der polders. En het werd voor Paul een allerfelst gezichtsbeeld: over den aard-bal dreef het onweer af als een kruitwolk waarin de Heer regeerde, vol ontploffende toorn, midden bliksem en rook, zooals op Sinaï. En Paul erkende zich-zelf nogmaals als een groot zondaar.