Het inwendig leven van Paul

XII Paul's bedevaart

Paul stond, op Nepomucenusdag, te weesgegroeten aan zijn Rozenkrans bij Scherpenheuvel. De groene aarde welfde en zonk wijd achteraf; een blauwend melkgaas van zon op verre dennen, graanvelden, speelgoedachtige huisjes, opschuivende hoogten: een landschap-gobelijn, Paul was in buitengewone geest-verheffing; hij begeerde immers Maria te zien: boven hem aan de gouden starren-spijkers spande reeds strak haar blauwe overmantel; haar kleine voeten waren voorzeker achter de heuvel van Sichern; over de koepelkerk van Scherpenheuvel glimlachte Maria's porcelein-helder gelaat; de aandoening van haar heilig

[p. 39]

lichaam ging Paul gedurig rakelings voorbij: een honiglucht. Hij hoorde tusschendoor de kralen van zijn Rozenkrans klateren in zijn handen. Ook Paul bad in het Latijn zooals Sint Bernardus die veel vuriger dan hij Maria lief had. Met inwendigen zin bemerkte hij dat elk ‘Ave Maria’ telkens in een drie-hoekig banderol zijn mond verliet. Zoo zag Paul ook de ‘Weesgegroeten’ opstijgen boven de koepelkerk van Scherpenheuvel: eerst scheen het hem een rook, daarna een zwerm vogeltjes, eindelijk een ontelbare hoeveelheid drie-hoekige banderolletjes. De Litanie van Onze-Lieve-Vrouw kon hij ook zichtbaar opmerken in de richting van Diest: een onveranderlijk groene eik. Op de groote blâren las Paul de heilige attributen van Maria's litanie; twee Engelen in kleêren van zilverdraad hingen weerszijden. Beurtelings waren eveneens van, achter de malsche heuvelruggen verschijningen van Maria's attributen zichtbaar: de ‘Ark des Verbonds’, de ‘Geestelijke Roos’, de ‘Toren van David’: engelen zweefden er mee langs den rand der aarde en over de aangename deuken en bulten van het land.

[p. 40]

Paul herinnerde zich uit Psalm LXVII: ‘De berg Gods is een vette berg’ en luid bad hij uit Psalm XLIV: ‘De luister van des Konings dochter is geheel van binnen: zij is omhangen met een kleed, alom verscheiden met goud doorregen’.

Hij zag het wonder-scherp: de fijne glimlach van Onze-lieve-Vrouw omvatte gansch het Scherpenheuvelsch landschap; haar vrouwelijke geestelijkheid was een zaad in de lucht, haar goddelijk moederschap maakte het land goed en innig; het onschuldig landschap had den smaak der Bethleëmsche melk.

Uit een holle weg klonk met gewijde langzaamheid: bol, hard en glad: kopermuziek; een blauw vaandel, stofrook, een zwerm trage pelgrims. Het ‘Wees-gegroet’ ronkte: een wolk torren. Een zieke reuk van menschen-zweet broeide na.

Paul overwoog levendig: de goedheid van God den Vader, Zonder Maria bleef de Nieuwe Wet onvolmaakt; elk mensch had behoefte aan de Hoogste Vrouw zonder wie ‘de vruchten des Vijgebooms niet zullen te voorschijn komen’.

[p. 41]

De Heilige Maria ontnam aan Paul de hardheid des mans en de baloorigheid des gemoeds; het inwendig hart der christelijke vrouw begreep hij alleen door de minzame vrouwelijkheid van Maria, Eén ‘Ave Maria’ was revelatief: Paul ervaarde te Scher-penheuvel een zedelijke verrijking. Hij was tevens verbaasd over den gedurigen ‘Wees-gegroet’: de gong van het vrouwelijk gebed der Kerk.