Het inwendig leven van Paul

XI Paul in het maanlicht

Eens, na een lange wandeling door de riekende heide, zag Paul de half-maan tin-wit boven de dennenbosschen verschijnen; hij prevelde vol ootmoed nog de laatste wees-gegroetjes aan zijn Rozenkrans en bleef dan met devotie toezien hoe de hand van God den Vader de fijne maan-snede langzaam over den aard-bol ophief.

De dennenbosschen werden zondeloos bevloeid van zacht licht; alom reine harst-geur: wierookachtig gelijk in een kerk; het gekikker der vorschen in de verre venen: een verwijderde Goeden-Vrijdag-ratel. De heide lag er gedroomd en onwezenlijk, bijna stof-

[p. 36]

feloos. Een groene gloor als uit verouderde kerkruiten hing stil over alles en Paul ondervond hoe het grijze hoofd van God den Vader peinzend en ingekeerd neerboog over den maanbeschenen aard-bol.

‘God overdenkt zich-zelf,’ meende Paul, ‘Hij overweegt zijn eigen Wezen’. Daarop ging Paul de koele heistruiken door en trad peinzend in een plechtig dennenbosch waarin de maan straalde als in de vreemde flora van een aquarium. Het was er zoo stil dat Paul de adem Gods hoorde en hij een ontroerend gevoel kreeg van zijn onmiddellijke nabijheid.

Toen een zuivere maan-straal uit een den-kruin op zijn gelaat gleed werd hij zoo heftig door zijn liefde tot God bewogen dat hij levendig bad: ‘Signatum est super nos lumen vultus tui, Domine’, en hij in het deugdzaam licht een weinig onbeweeglijk bleef met de gewaarwording dat God hem zoende.

Paul had een sterke neiging tot schreien nu hij zich herinnerde hoe de goede Jezus te Getshemane vol angst uitgestrekt lag onder dit zelfde zacht maanlicht waarmeê zijn Vader hem omhulde.

[p. 37]

Om den aard dezer indrukken was hij steeds dankbaar gestemd jegens God; hij aanvaardde immers uit den wil Gods de indruk der natuur die hem onweerstaanbaar telkens in aanvoeling bracht met de hemelsche zaken.

Een weinig nadien stond Paul voor een kleine veen-plas midden het bosch en de witte maan-scherf lag in het koel en donker water te gloeden.

‘Mijn God,’ dacht hij ernstig, ‘de ware maan zal eens zooals haar spiegelbeeld beneden en onder mij stralen, wanneer ik in uw hemel aankom; zooals zij in dezen kalmen plas staat afgebeeld weet ik dat ook ikzelf hierboven in uw hart ben afgebeeld’.

Paul bad een Onze-Vader, blikte op naar de ‘heilige plaats Gods’, en stak liefdevol zijn twee open hand-palmen uit, zoodat zij met fluweelig licht gevuld werden; hij beschouwde het mirakel der maan in de holte zijner handen ‘witblinkend als de sneeuw op Selmon’.

Het werd laat op de heide en Paul spoedde zich haastig terug naar zijn pension in het naaste dorp;

[p. 38]

onderweegs bad hij aandachtig de ‘Completen’. Wanneer hij aan de pension-deur even Oostelijk omkeek, bemerkte hij nog hoe de hand van God den Vader steeds hooger de helder-gouden maan boven de bleeke heide ophief.