Het inwendig leven van Paul

X Paul, de Natuur, God

Paul wandelde in het hard-groen stadspark. Diezelfde ochtend deed hij in zijn parochiekerk éen uur aanbidding voor het Heilig Sacrament; daarna een meditatie over den psalm ‘Dominus illuminatio mea’; doorgaandelijk bleef hij: houterig, dor, onbevredigd. Zijn geloof nochtans: taaier en scherper naar

[p. 33]

mate zijn innerlijken tegenstand; hij overdacht niet meer de sceptische brief van zuster Angelina, want het bereiken van eigen zaligheid werd een prikkel sterker dan elk andere. De zelfverhitting zijner vermoeide hersens deed hem hevig verlangen naar Gods natuur: koele planten, frissche bloemen; hij rook innig het gekneusde gras, kauwde op een jong blad, zat neer in de koelheid van een boschje seringen; de jeugdige reuk eener narcis voldeed niet geheel: hij at de witte straalblâren om den smaak van den geur, Paul wilde zich verinnigen met de ongereptheid der natuur, onverbiddelijk in bloei en verval De sterke gezondheid van een grashalmpje deed hem huiveren om evenveel; eigenlijk werd Paul bewust dat gansch zijn ziel vereeniging zocht met God.

Naast zijn hoofd in een beuk gilde een pauw; gladde duiven tripten onrustig op het grasplag; kippen kakelden als op kindertrompetten; de zon hing allerfijnst een doekje goudgaas in een donkeren boom; af en toe de sterke geur der aarde.

Paul was teleurgesteld om de onderkenning van

[p. 34]

Gods geschapen schoonheid als dualisme; de natuureenheid lag buiten zijn persoon als een waarde onverschillig tegenover hem; hij ondervond het gebroken evenwicht tusschen God, de Mensch en de Natuur; zelf was hij, Paul, het meest-bewuste strijd-moment: volmachtig en onmachtig. Zijn persoon wenschte hardnekkig alles in allen en alles te zijn, ‘Ich fühlte mich so klein, so grosz’, herinnerde Paul zich meteen.

Maar hij had opeens het fel gezicht dat de heilige voeten van God den Vader duizend-voudig op den ronden aard-bal zichtbaar waren; Paul luisterde aan een paarsch seringen-boschje: hij hoorde in de stille diepte het hart van God den Vader; hij betastte een ruwe eik: de bloed-aders van God den Vader voelde hij onuitputbaar kloppen. Hij liep plots naar een lapje zon: verscheurd goud-brokaat; toen lag Paul als Joannes aan den boezem Gods; hij verzadigde zich ‘quemadmodum cervus’; de sacramenteele Jezus was eveneens zeer naderbij: dàar tegenover stamelde Paul met volle gemoeds-overgave: ‘Dominus, illuminatio mea et salus mea, quem timebo et quare trepidabo?’

[p. 35]

God riep daarna in zijn hart ‘Paul’. Hij opende de oogen: als voorheen zag hij een boter-gele wolk rooken voor de zon; de stijve stralen staken uit als zwaarden: de nimbus achter het hoofd van God den Vader, Deze aanschouwing was oostelijk, uit Rome.