Hemel-sucht, ofte syne laetste besigheydt: vervattende eenighe stucken des Nieuwen Testaments, als de Gheboorte, Opvoedingh, ende eenighe Wonderdaden onses Heeren iesu Christi

[p. 39]

[Wilt ghy Mensch u Godt vergeeft]

Mensch gedenckt dijn groote schult nevens Godt, dus hebt gedult
Met uw’s naesten minder sonden; wreeck dijn leet niet t’allen stonden.

Stemme: Loura sat lest aen de Beeck.

WIlt ghy Mensch u Godt vergeeft,
So vergeeft oock dijnen naesten;
Wie yet twistighs uytstaen heeft,
Gae hem tot versoeningh haesten,
Eer hy ’t hem beklaegh ten laesten,
Hoort dan dees ghelijckenis:
Van een Koningh, die daer soude
Met sijn Knechten reeck’ningh houden,
En hoe’t afgeloopen is:

2 Als het reeck’nen nu begond’

Hy een Schuldenaer liet halen,
Die voor veel Talenten stond’,
Wel thien duysendt, sonder falen,
Doen hy nu niet kond’ betalen,
Sprack sijn Heer men soude gaen,
Hem en ’t Huys-gesin verkoopen,

[p. 40]

 

Tot de schult, die was verloopen,

 

Van hem weer wierd’ af ghedaen.

 

3 Dese Knecht die viel dan neer,

 

Badt sijn Meester, weest geduldigh,

 

‘k Sal u al betalen Heer,

 

Sonder iets te blijven schuldigh:

 

Nu den Koningh menighvuldigh

 

Met barmhartigheyt beweeght,

 

Liet hem los en vry passeeren,

 

Schold’ hem quijt, doch ’t goet sijns Heeren

 

Aen den naesten hy niet pleeght.

 

4 Als hy nu was uyt ghetreen,

 

Heeft daer op den wegh ghevonden

 

Sijner mede-dienaers een,

 

Schuldigh zijnd’ ontrent thien Ponden:

 

Greep hem aen ten selven stonden

 

Geeft het gheen ghy schuldigh zijt;

 

Doch hy viel hem aen de Voeten,

 

Hebt gedult tot mijn versoeten,

 

‘k Sal ’t betalen met der tijdt.

[p. 41]

 

5 Maer sijn onbarmhartigheyt,

 

Luystert na geen Broeder-smeken,

 

In gevangh’nis hy hem leydt,

 

Tot geen gelt meer sou ontbreken;

 

Doch de ander Knechten spreken,

 

Haren Heer van dese saeck,

 

Klagend’ hem met droeve woorden,

 

Dies den Koningh sich verstoorden,

 

Riep den Boos-wicht tot sijn Wraeck.

 

6 Doen den Vorst hem sach subijt,

 

Sprack, o Dienstknecht vol boosheden,

 

Al de schult schold’ ick u quijt,

 

Om dat ghy my hebt ghebeden:

 

Had ghy niet wel dubbel reden

 

Soo u naesten oock te doen:

 

Dus den Koningh toornigh zijnde,

 

Geeft hem over daer’s hem pijnden,

 

Om na schults recht sich te spoe’n.