Pim, Ineke en hun hondje

[p. 33]

6. Geen antwoord

‘We kunnen hier het schip niet lichten,’ zei de commandant van de politieboot. ‘We liggen hier de scheepvaart in de weg.’

Het was zo. Schepen die de Waalhaven in wilden, konden er niet in. Schepen die de Waalhaven uit wilden, konden er niet uit. Ook op de Nieuwe Maas was het een opstopping, want de Pax lag dwars in de vaargeul. Een paar oceaanstomers wachtten aan de ene kant. Enkele slepen rijnaken wachtten aan de andere kant. En er kwamen steeds meer schepen die niet verder konden. Eerst moest de Pax ondersteboven worden weggesleept.

De kabels, die om het omgekeerde schip geslagen waren, werden stijf getrokken. De sleepboot zette aan. Hangend aan de bok voer de Pax langzaam weg.

‘Intussen kunnen wij u best even naar de wal brengen,’ zei de commandant van de politieboot tegen moeder Jeroense. ‘Dan brengt een ziekenauto u naar het ziekenhuis.’

Daar wilde zij echter niet van weten. Ze zou vergaan van onrust als zij werd weggebracht. Ze wilde bij de redding van de kinderen zijn.

‘We zullen hopen dat wij ze kunnen redden,’ zei de commandant. Aan zijn toon kon je horen dat hij daarvan niet zeker was.

[p. 34]

Zijn twijfel maakte de moeder overstuur. ‘Waarom proberen jullie het niet?’ vroeg ze zenuwachtig. ‘Waarom doen jullie niks? Schiet op! Jullie talmen maar. En iedere minuut kan het te laat zijn. Die arme schapen...’

Vader Jeroense probeerde zijn vrouw te kalmeren. Er werd heus gedaan wat er gedaan kon worden. Er werd de grootste spoed gemaakt. Maar het moest gebeuren met verstand en overleg. Wanneer in het wilde weg gehandeld werd, kon dat de dood zijn van de kinderen... als ze nog leefden. En zij moest in bed blijven. Ze had veel water binnengekregen toen ze in de Nieuwe Maas lag. En haar handen waren nu zo warm en klam. Ze had vast koorts.

Wel wilde Jeroense graag dat zij in de ziekenboeg van de politieboot mocht blijven tijdens het reddingswerk... Ze zou veel zieker worden van angst en spanning als ze nu werd weggebracht. ‘Mag ze hier blijven, commandant?’

Het mocht.

De politieboot voer langzaam met de bok op naar een stille hoek.

Hier zou de bok de Pax hoger uit het water kunnen lichten. Een andere bok zou hem kunnen omtrekken. Te zamen zouden zij het schip weer recht in het water zetten. En een bergingsboot zou het leegpompen. Dat was de gewone manier om een gekapseisd schip te lichten.

Maar nu waren er kinderen in de roef. Dood of levend? Niemand wist het. Het achterschip was niet helemaal onder water geweest. Stellig was er lucht in de roef. Als er volwassen mensen in zaten, hadden zij waarschijnlijk het hoofd boven water kunnen houden. Maar nu? Twee kinderen zaten opgesloten. Een van de twee was een kleintje van een jaar. Het

[p. 35]

andere een jongetje van zes. Ze waren door het water overvallen. Alles in de roef was op zijn kop gezet. Ze zaten in het stikdonker. Het was nauwelijks aan te nemen dat zij dat te boven gekomen waren. Maar àls ze het hadden overleefd, dan zou het zeker misgaan wanneer de Pax op de gewone wijze werd gelicht. Want bij het terugkantelen zou de roef vol lopen en dan zouden de kinderen verdrinken bij de pogingen tot redding.

Misschien konden zij ontdekken of Pim en Ineke nog in leven waren.

Klaas en Jeroense sprongen van de politieboot over op de bodem van de Pax, dicht bij het roer. Daaronder was de roef. Zij riepen luid: ‘Pim, ben je daar?!’ Zij luisterden naar antwoord met het oor op de ijzeren scheepshuid.

Maar er kwam geen antwoord.

Zij riepen weer: ‘Pim, ben je daar?! Is Ineke er ook?!’ Ze drukten hun oor weer op het natte ijzer.

Ze hoorden geen geluid.

Vader Jeroense werd bedroefd. Klaas' hart klopte bang. Hun laatste beetje hoop verdween.

Achter een raampje in de ziekenboeg van de politieboot vertoonde zich een wit gezicht. Moeder Jeroense keek naar haar man en zoon. Ze had hen horen roepen. Aan hun teleurgestelde gezichten begreep ze dat ze geen antwoord kregen. Zij was wanhopig.

Daar sprong Kees, de hond, van de politieboot op de bodem van de Pax. Hij jankte heftig. Met zijn pootjes krabde hij op de scheepshuid. Het was of hij er een gat in wilde maken. Dat kon natuurlijk niet. Een hond kan geen ijzeren wand stuk krabben.

[p. 36]

‘Hij zoekt de kinderen, vader,’ meende Klaas.

Dat begreep Jeroense wel. Zij zochten ook naar hen. Maar zij konden hen niet bereiken. De hond evenmin. Verdrietig wilden zij van de kiel van de Pax teruggaan naar de politieboot. Maar er werd hard op het raam van de ziekenboeg geklopt. Het was moeder Jeroense. Zij wees vol spanning naar de hond. Zij riep ook iets, maar dat konden de mannen door het dikke glas heen niet verstaan. Weer wees haar vinger naar de hond.

Jeroense begreep haar niet. Het leek of zijn vrouw plotseling hoop had gekregen. Alsof zij nú wist dat de kinderen nog leefden. Maar waaraan wist zij dit? Zij die met hun oor op het ijzer hadden geluisterd, hadden niets gehoord.

Moeder Jeroense wees nog eens in grote spanning naar de hond. En toen trof het Klaas dat Kees druk kwispelde met zijn staart. Hij stootte ook korte, driftige geluidjes uit en hij krabde nog steeds fel op de scheepshuid. Zou Kees iets horen wat

[p. 37]

zij niet konden horen? Zou hij iets ruiken door het dikke ijzer heen?

‘Kan er een gat gemaakt worden in de bodem van de Pax om zo in de roef te komen?’ vroeg Jeroense.

‘Welzeker kan dat,’ zei de schipper van de bergingsboot.

‘Wij hebben wel een snijbrander aan boord.’

Het apparaat werd dadelijk voor de dag gehaald. Een lasser hield een scherm voor de ogen. Toen zette hij het toestel aan. Een felle vuurstraal boorde een gat in de ijzeren bodem van het schip.

Keesje stoof bang weg voor de vuurstraal. Maar hij kwam telkens terug, zodra de lasser even ophield en kwispelde dan druk met zijn staart.