Pim, Ineke en hun hondje

[p. 29]

5. Het is zo donker en zo stil

Pim en Ineke zitten op de tafel in de omgekeerde roef. Nog altijd spuit het water naar binnen door de reten van de deuren. Met zijn hand tast Pim in het dikke duister naast de tafel. Hij voelt het water. Het is bijna tot het tafelblad geklommen. Straks zal het de tafel overstromen. Dan zitten ze niet langer droog. En daarna loopt de roef vast vol. Pim is erg bang. Hij rilt van bangheid.

Hoor, het geruis houdt op. Dringt het water nu niet verder binnen door de deurtjes? Het tafelblad blijft droog. Zouden zij toch gered kunnen worden?

Natuurlijk, vader komt. Die laat hen vast niet in de steek. Of misschien komt Klaas. Die kan zwemmen als een vis en duiken als een otter. Vader en Klaas komen hen vast helpen. Ineke is stil geworden. Ze slaapt op zijn arm.

Pim wacht met ingehouden adem. Hij spitst de oren en spert zijn ogen wijd open. Komt er niemand? Komt vader niet met zijn zaklantaarn, waarmee hij 's avonds altijd nakijkt of de kabels goed vastzitten?

Pim wacht lang. Hij hoort niets. En hij ziet ook niets. Het is akelig stil in het omgekeerde schip. En het blijft stikdonker. Dit maakt Pim erg verdrietig. Moeten ze altijd in dit donker blijven, hij en Ineke?

[p. 30]

Pim denkt aan een verhaal dat moeder hem onlangs heeft verteld. Het was over Jozef. Zijn broers hadden hem in een put gegooid. Daar zat hij bijna net als zij nu in de roef. Hij kon er niet uit; de wand van de put was veel te steil. Jozef dacht: er is niemand die mij redt. Maar hij werd wèl gered. Zou zo iets nu ook niet kunnen gebeuren?

Och nee, vreest Pim. Die put was droog en hij had een mond. Door dat gat kon zijn grote broer aan Jozef een touw toegooien. Hier is geen gat. Boven zijn hoofd is de vloer van de roef en daarboven is de bodem van het schip en daarboven de kiel. Niemand kan hun een touw toegooien.

Pim kent nog een verhaal. Vader heeft het voorgelezen uit de bijbel. Jona was door de matrozen van zijn schip in zee gegooid. Het stormde. De zee was wild en ze waren heel ver van de wal. Jona dacht dat hij verdrinken zou. Een grote vis slokte hem op. Het was in de buik van de vis net zo donker als nu in de roef. En vast was het er ook benauwd. Jona dacht: ik kom hier nooit weer uit. Toen bad Jona. Hij vroeg de Here God of die hem wilde helpen. Op dat gebed kwam hij er levend uit. Nadat vader dat verhaal gelezen had, had hij gezegd: ‘Al zit je nog zo in de knel, je hoeft nooit bang te zijn dat er geen uitkomst is. God kan je altijd helpen, want God kan àlles. En je mag Hem alles vragen. En Hij hoort je ook. Hij hoort jou, Pim, als je 's avonds voor het slapen gaan voor je kooi knielt en je gebedje opzegt.’

Jawel, maar nu kan hij niet voor zijn kooi knielen. Hij zit op de tafel met zijn zusje in zijn armen. Het is stikdonker en hun schip ligt op z'n rug. Het is gezonken in de Nieuwe Maas.

Zijn moeder heeft eens tegen hem gezegd: ‘God hoort je overal, waar je ook tot Hem bidt.’

[p. 31]

Pim knijpt zijn ogen dicht. Hij kan met open ogen ook niets zien, maar hij knijpt ze toch dicht. Dat hoort zo als je bidt. Hij vouwt zijn handen om zijn zusje heen, want loslaten mag hij haar niet. Niet eens om te bidden. ‘Here God,’ prevelt hij, ‘ik ben zo bang. Het is hier zo donker. Ik weet niet hoe we eruit moeten komen. Maar U weet alles en U kunt alles. Help ons alstublieft. Amen.’

Nu heeft hij gebeden. Komt er nu hulp? Met gespitste oren luistert hij. Met wijd open ogen kijkt hij.

Hij hoort niets en hij ziet niets. Er komt geen sprankje licht. Het blijft stil en stikdonker in de roef. Hij heeft gebeden en God helpt niet.

Je moet niet ongeduldig wezen, Pim. Je moet niet denken dat er dadelijk uitkomst komt wanneer je bidt. Hoe lang moest Jona niet wachten eer hij uit de buik van de vis kwam? Drie dagen en drie nachten. Pim weet niet hoe lang Ineke en hij nu al in de roef zitten opgesloten. Misschien een uur, misschien wel twee uur. Maar zeker geen drie dagen en drie nachten. Geduld, geduld. De Here God hoort je als je bidt. Maar Hij helpt op zijn tijd, zei moeder.

Pim wacht. Ineke slaapt in zijn arm. Hij houdt haar stevig vast. Dat moet. Hij mag haar niet loslaten en op tafel leggen. Daar zou ze in het donker afrollen en dan viel ze in het water. Maar zijn arm wordt erg moe. Er zit geen greep meer in. Zo zal hij haar niet kunnen houden. Hij neemt haar van zijn rechter- op zijn linkerarm.

Terwijl hij het doet, schrikt Ineke wakker. Direct zet zij een keel op. Een akelig geluid is dat huilen in deze stilte en duisternis. Pim wordt er weer angstig van. Om haar te doen bedaren wiegt hij haar. Eerst helpt dat niet. Ze schreit àl erger.

[p. 32]

Maar eindelijk wordt ze rustig. Na een laatste snik legt zij haar kopje tegen zijn schouder en slaapt weer in.

Nu zal hij wel oppassen dat hij haar niet weer wakker maakt. Muisstil zit hij met zijn arm om haar heen. Die arm wordt wel weer erg moe en gaat pijn doen, maar hij bijt op zijn tanden om het uit te houden. Intussen wacht hij in spanning. Wanneer komt de hulp waarom hij heeft gebeden?

Hij wacht tevergeefs. Het blijft stil en donker.

God hoort het gebed, heeft moeder aan Pim geleerd. Maar onlangs was zijn nichtje Lien erg ziek. Vader vroeg in zijn gebed of ze weer beter worden mocht. Ze werd niet beter. Lien is gestorven. De Here God had niet gedaan wat zij gevraagd hadden. Pim was toen erg teleurgesteld. ‘Het geeft niks of je bidt,’ had hij gezegd. Maar moeder zei: ‘God verhoort het gebed wel, maar soms op een andere manier dan wij het willen. Hij weet beter wat goed voor ons is dan wij. Als Lien was blijven leven, zou ze hoogstwaarschijnlijk ongelukkig zijn geweest. In plaats daarvan heeft God haar bij Zich genomen in de hemel. Daar is ze nooit ziek. Daar is ze nu gelukkig.’ Vader had trouwens, toen Lientje heel erg ziek was, gebeden: ‘Doet U zoals het voor haar het beste is...’

Zou God nu zijn gebed ook zó verhoren? Pim huivert. Hij wil zo erg graag zijn moeder en zijn vader en Klaas weer zien. En ook zijn broer en zusje die op school zijn. Maar als de Here God het anders wil...