Pim, Ineke en hun hondje

[p. 23]

[p. 24]

4. Waar zijn Ineke en Pim?

De schok van de aanvaring veegde Klaas uit het gangboord over de verschansing. Hij plonsde kopje onder in de Nieuwe Maas. Moeder Jeroense werd tegen het dek geslagen. Schipper Jeroense hield zich vast aan het roer. Hij zag hoe de hoge boeg van de grote boot zich diep in de flank van de Pax boorde. Zijn schip werd stukgereten onder hevig gekraak en geknars van scheurend staal.

Zijn vrouw en kinderen! Hij zag Klaas opduiken uit de golven. Die jongen kon zwemmen als een vis. Hij zou zich wel redden. Maar zijn vrouw? Zij lag bleek en stil op het dek, bewusteloos. Door de klap of door de schrik? Misschien door beide.

De Pax helde over. Jeroense kon op het dek haast niet meer staan. Dit werd omslaan. Zijn vrouw zou meegezogen worden als hij haar niet onmiddellijk hielp. Hij nam haar in zijn armen en sprong te water terwijl het dek onder zijn voeten wegzonk.

Er daagde hulp op. Van alle kanten schoten bootjes toe. Een rondvaartboot draaide bij vlak in de buurt van Jeroense en zijn vrouw. Twee matrozen trokken haar aan boord. Een derde matroos hielp Jeroense uit het water.

Een sloep schoot Klaas te hulp. De roeiers hadden helemaal

[p. 25]

geen moeite hem te redden. Toen zij hun riemen streken, klauterde hij zelf aan boord.

‘Alle hens gered?’ vroeg de kapitein van de rondvaartboot. Meteen zag hij dat er nog een drenkeling was. Een klein, wit kopje stak uit het water op. Keesje zwom driftig keffend rond. De boot voer op de hond af. Een matroos pakte hem in zijn nekvel en zette hem met een zwaai op het dek. Daar ging Kees zich schudden. Een regenbui stoof uit zijn vacht.

‘Alle hens?’ vroeg de kapitein nog eens uit zijn stuurhut.

Jeroense hoorde het nauwelijks. Versuft staarde hij naar zijn schip dat plat op z'n kant op het water lag. Daar ging zijn broodwinning. En zou zijn vrouw dit overleven? Nat, wit en stil lag zij op het dek van de rondvaartboot. Een man van Eerste Hulp bij Ongelukken drukte zijn mond op de hare, blies lucht in haar longen en zoog die weer aan, om haar ademhaling weer op gang te brengen.

Haar ogen gingen open. Ze zag haar man, maar haar blik bleef zoeken. ‘De kinderen...,’ zei ze moeilijk. ‘Ineke... Pim... Klaas...’

Jeroense werd als door een bliksemstraal getroffen. Zó versuft was hij geweest, zo bekommerd om zijn vrouw, dat hij de kinderen vergeten had. ‘Ineke! Pim!!’ riep hij. ‘Waar zijn ze?!’

‘Daar komt je jongen aan,’ zei een matroos.

Een sloep kwam aangeroeid. Klaas zat voorop, nat als een kat, de haren sluik voor het gezicht. Maar hij was springlevend.

Jawel, Klaas, die kon zich redden. Maar Ineke en Pim? Jeroense had niet op de kinderen gelet sinds ze van de graanboot hadden losgemaakt. Hij had het veel te druk gehad,

[p. 26]

eerst met ontroeren en daarna met het sluiten van de luiken. Zat Ineke nog in het loophek toen ze werden overvaren? Was Pim aan dek? Dan lagen ze in de Nieuwe Maas.

Wanhopig zocht hij het woelige water af. Er dook niets op. ‘Ze... waren... in de roef,’ stamelde moeder Jeroense, vol angst over haar kinderen.

In de roef... Jeroense keek vertwijfeld naar zijn schip. Het was verder gekanteld dan zoëven. Mast en schoorsteen waren al niet meer te zien. De kiel kwam boven. Als een walvis stak de Pax met de rug net boven water uit, het achterschip wat hoger dan het overige deel.

Jeroense wrong in wanhoop de handen. Twee kinderen zaten in het omgekeerde schip. Misschien waren ze nog niet verdronken. Misschien zaten ze nog levend in de roef. Maar het schip was zinkende. De roef liep vol. En je kon niet bij de kinderen komen. De ingang van de roef was al diep onder water.

Een forse motorboot schoot bij de rondvaartboot langszij. Een man in uniform stapte over. ‘Hebben jullie drenkelingen?’ vroeg de commandant van de politieboot.

‘Drie,’ antwoordde de kapitein. ‘Of nee, vier. Ook nog een hond.’

Keesje kefte.

‘Wij nemen ze van je over,’ zei de politieman.

‘Wat wilt u met ons?’ wou Jeroense weten.

‘Vooreerst je droge kleren geven. Jullie druipen alle drie. En dan te kooi stoppen wie dat nodig heeft. Misschien moeten jullie naar het ziekenhuis.’

‘Mijn schip!’ kwam Jeroense in verzet. Hij wilde niet bij zijn

[p. 27]

zinkend schip vandaan.

‘O, dat wordt zonder jou ook wel gelicht.’

‘Mijn kinderen!’ riep de vader uit. ‘Er zitten twee kinderen in de roef!’

Dit deed de commandant van de politieboot anders praten. Als er mensenlevens in gevaar waren... Om die te redden deed je het uiterste.

In elk geval konden de natte drenkelingen niet op de rondvaartboot blijven. Die moest verder op zijn tocht door de havens. Er kwamen twee agenten met een brancard om moeder Jeroense naar de ziekenboeg van de politieboot te dragen.

[p. 28]

Jeroense en Klaas stapten over. Kees wipte achter zijn baas en baasje aan.

‘Steek je vlug in droge kleren,’ zei de commandant tegen de schipper en zijn zoon. ‘Ginds komt een bok aan om je schip te lichten. Als die hier is, kunnen we zien hoe we de redding zullen aanpakken.’

In de kajuit van de politieboot lagen stapels kleren voor drenkelingen. Na enkele minuten waren Klaas en zijn vader in zeemansblauw weer boven. De pijjekker was Klaas wel veel te groot en de broek van vader Jeroense had te korte pijpen, maar dat gaf niet. De kleren waren droog en warm. Moeder lag in de ziekenboeg te kooi.

Een sleepboot had intussen de bok langszij de omgekeerde Pax gesleept. Er werden stroppen om het bijna gezonken schip geslagen.