Pim, Ineke en hun hondje

[p. 17]

[p. 18]

3. In het omgekeerde schip

Daar schuift een zwart gevaarte op de Pax toe. In de roef wordt het er donker van. De kleine Ineke wordt bang. ‘Pim! Pim!’ roept zij, terwijl haar handje naar het zwarte buiten de patrijspoort wijst.

Pim is niet bang. Hij weet wat het is. Het is de zwart geteerde scheepswand van een zeeschip dat hen rakelings passeert.

Toen hij klein was, heeft een groot schip, dat op hen toeschoof, hem wel eens bang gemaakt. Hij dacht dan aan een olifant die een muis vertrappen zou. Aan een walvis die een spiering op wou slokken. Maar het was altijd goed gegaan. De loods op het zeeschip wist precies hoe hij het grut ontwijken moest, dat om hem heen krioelde op de Nieuwe Maas. En mocht die loods zich soms vergissen, dan wist vader wel hoe hij zo'n kanjer moest ontlopen. En moeder wist het net zo goed als vader. De Pax had nooit een schrammetje opgelopen.

Twee zware stoten op een stoomfluit.

Ineke schrikt ervan. Dat zwarte. Die donkerte. En nu nog dit sombere geluid. Het doet de wanden van de roef dreunen. Het doet het glas van de patrijspoort trillen in de sponning. Zij schreit van angst.

‘Stil maar,’ sust Pim haar. ‘Het is niets. Het is een sein van

[p. 19]

de loods op de grote boot.’ Het betekent, weet Pim: ik vaar achter u langs. Zo meteen is het zeeschip voorbij...

Maar wat is dat?

‘Vader, wat moet ik? Wat moet ik?’ hoort Pim zijn moeder angstig roepen.

‘Uitwijken naar links! Bakboord je roer! Hard bakboord!’ roept vader terug.

Er roffelen haastige voetstappen in het gangboord. Vader snelt naar het achterschip, naar moeder. In de roef wordt het nog donkerder. De zwarte muur is vlak voor het raam. Als de patrijspoort open was, zou je de muur met de hand kunnen raken.

Pim wil nog niet bang zijn. Vader schiet moeder te hulp. En vader is een schipper van de bovenste plank. Hij zal er vast voor zorgen dat er geen ongeluk gebeurt.

Hoor, moeder gilt. ‘Help! Help!’

Maar nu heeft vader het stuurrad gegrepen. Pim kan het voelen aan een ruk aan het roer. De Pax zwenkt. Zie je wel! Ze lopen vrij...

Een dreun of een kanon wordt afgeschoten! Een schok die Pim op de vloer doet vallen. Ineke valt ook van de bank. Een vreselijk gekraak; gekrijs van scheurend ijzer...

Pim krabbelt overeind. Ineke schreeuwt van schrik en pijn. Hij raapt haar op. Vlug wil hij haar naar boven dragen.

Vreemd! De vloer zakt onder zijn voeten weg.

Iets wat hierop lijkt heeft Pim eerder meegemaakt. Bij rauw weer op de Waddenzee. Toen zakte de vloer ook onder zijn voeten weg. Als hij zich niet had schrap gezet, zou hij van de ene kant van de roef naar de andere zijn gegleden. Maar toen kwam het volgende ogenblik de vloer weer op hem toe. Het

[p. 20]

ging eerst omlaag, daarna omhoog. Net als op een schommel. Zo gaat dat op een slingerend schip.

Nu gaat het anders. De vloer blijft zakken. Met Ineke in de armen glijdt Pim tegen de zijwand van de roef aan. En nòg verder kantelt de Pax. Het kacheltje valt om. Geen brand, gelukkig. De lamp schiet uit zijn haak en valt van de zoldering. Wandkasten springen open en de inhoud rolt eruit. Borden, kopjes en schoteltjes vallen kletterend in gruizels. Lepels en vorken regenen op Pim en Ineke.

Zij glijden nòg verder. Ze komen op de zoldering van de roef terecht, die vloer geworden is. Het schip ligt op zijn kop. Au! Pim bezeert zijn knie aan de ijzeren plafondhaak, waar de lamp van af gevallen is.

Ineke gaat te keer. Pim beeft van angst. Er is een ramp gebeurd, begrijpt hij. De Pax is gekanteld. Hij drijft nu met de bodem boven in de Nieuwe Maas.

Hij drijft nòg. Maar hij zakt dieper en dieper. Stellig is er een groot gat in het schip geslagen. In de roef wordt het schemerdonker, doordat de patrijspoorten half onder water gaan.

We moeten hier weg, denkt Pim, Ineke en ik. We moeten emit, anders verdrinken we. Met zijn zusje stijf tegen zich aangedrukt kruipt hij in de richting van de roefdeurtjes. Maar hij kan ze niet vinden.

Och, domoor, hij zoekt aan de verkeerde kant, achter in de roef in plaats van bij de uitgang. Nu alles op de kop staat, is hij de kluts kwijt.

Hij kruipt terug. Het gaat moeilijker dan straks. Hij kruipt door water. Ineke moet hij hoog optillen om haar droog te houden.

Pim is verschrikkelijk bang. Hij rilt en beeft van bangheid.

[p. 21]

Het kropt in zijn keel en het brandt achter zijn ogen; hij moet huilen.

Maar hij mag niet huilen. Om Ineke niet. Hij moet zijn zusje troosten. ‘Stil maar, Ineke, stil maar. Wij komen er wel uit. Wij gaan naar mamma. Pim zal je gauw bij mamma brengen.’

Al kruipend komt hij bij de deurtjes van de roef. In het hokje bij het trapje met de koperen treden is het donker. Het bovenlicht is onder water.

Hier stroomt het water hem tegemoet. Door de reten van de gesloten deurtjes perst het in de roef.

Pim vindt de kruk. Hij draait hem om en drukt tegen de deurtjes. Met één hand kan hij ze niet opendrukken. Hij moet Ineke neerzetten. Maar waar? Het is alles water om hen heen. Het moet toch. De kleine krijst als ze in het koude water plonst.

Pim duwt nu met alle macht. Maar hij kan de deurtjes nog niet open krijgen. De druk van het water buiten is te zwaar. Ach, zou het beter zijn als hij de deuren open kreeg? Dan zou het water, dat nu door de kieren in de roef geperst wordt, zich naar binnen storten. En door dat bruisende water heen zou hij Ineke naar buiten moeten brengen. Zou dat kunnen? Nee! dat kan niet.

Moedeloos kruipt Pim terug met Ineke in de armen. Hij stoot tegen de tafel. Die ligt met het blad omlaag op de zoldering die nu vloer geworden is. Hij begint al te drijven.

Op de tafel! flitst het door Pims brein. Dan zitten we hoog en droog wanneer het water stijgt. Maar dan moet de tafel eerst worden omgekeerd. Dat is een karwei! En dan moet hij Ineke zolang weer neerleggen. Het moet; het is hun enige kans.

[p. 22]

Hij tilt het blad hoog op. De poten blijven haken. Hij trekt. Een zwaar gerommel. O, de poten zaten vast onder het omgevallen kacheltje. Dat rolt nu weg en de tafel gaat omhoog. Toch is het nog erg moeilijk. En ondertussen krijst Ineke erbarmelijk. Pim zweet van inspanning. Hij kan de tafel maar niet op zijn poten krijgen. Het lukt hem nooit.

Op een gegeven ogenblik kantelt de tafel. Nu staat hij op de zoldering. Pim staat versteld dat het hem gelukt is. Het was warempel meer geluk dan wijsheid.

Hij neemt de huilende Ineke op, kruipt met haar op de tafel en wiegt haar in zijn armen om haar te doen bedaren. Ze zitten nu droog, maar ze zijn beiden nat tot op hun huid. En het water bruist nog altijd binnen door de kieren van de deurtjes. Het klimt hoger en hoger in de roef. De patrijspoorten zakken onder water weg. Een poos kan Pim ze nog zien als vage, groene ogen, maar weldra worden die zwart. En dan is het stikdonker in de roef.