Pim, Ineke en hun hondje

[p. 12]

2. Op de Nieuwe Maas

Op een dag lag de Pax in de Waalhaven in Rotterdam. Het schip werd daar geladen. Zes binnenschepen lagen naast een zeeboot. Er hingen dikke slangen over de verschansing van het grote schip. Die staken in de ruimen van de kleine schepen. Door deze slangen stroomde graan uit het zeeschip in de ruimen van de binnenschepen. Een leuk gezicht, vond Pim. Het was net of zes biggen bij hun moeder dronken.

Pim keek toe bij het laden. De tarwe stroomde uit de slang. Er groeide een hoge, gouden berg in het ruim. Havenarbeiders verspreidden het graan om de Pax in alle hoeken vol te maken. Vader hielp daarbij mee door het schip telkens een stukje naar voren of naar achteren te verhalen. Zo groeide er steeds weer een nieuwe berg in het ruim.

Klaas was aan de motor bezig. De machinekamer weergalmde van zijn hamerslagen.

Moeder was aan de was. Haar tobbe stond aan dek. Zij hing de lakens en slopen op aan lijnen, die boven het achterdek gespannen waren. Het linnen wapperde op de wind.

Met de voorpootjes op het luikhoofd stond Kees naast Pim te kijken naar het stromend graan. Zijn staart zwaaide druk heen en weer.

‘Vol!’ riep de ploegbaas van de havenwerkers. Hij stak zijn hand omhoog.

[p. 13]

De graanstroom stopte. De havenarbeiders klommen uit het ruim. Met hun baas gingen zij over op een ander schip, dat lag te wachten om ook geladen te worden.

Intussen was het haast je rep je voor de mensen van de Pax, want in de Rotterdamse haven mag geen minuut nutteloos verloren gaan. Als een schip vol is, moet het dadelijk weg.

Klaas sloeg de motor aan. In de machinekamer ging het rommelen.

Moeder liet haar tobbe in de steek en tilde Ineke uit het loophek. Ook zij moest helpen nu ze gingen varen en daarbij mocht de kleine meid niet in de weg staan. Zij bracht haar in de roef.

Vader greep het roer en zette de schroef in werking.

Kees trippelde driftig blaffend heen en weer. Hij deed of hij het ook druk had.

Pim zag vanaf de voorplecht alles aan.

De Pax liep langzaam achteruit. Zo kwam hij los van de grote zeeboot. Toen gooide vader de koppeling van achteruit op vooruit, gaf gas en werkte meteen hard aan het roer. De Pax wendde, hard puffend, de steven naar de Nieuwe Maas.

‘Moeder!’ riep vader.

Moeder stond al klaar om het roer over te nemen. Zij verstond alle scheepswerk. Sinds Klaas van school was en zijn vaders knecht, deed zij het niet zoveel meer, maar als het nodig was, stak zij nog altijd mee de handen uit de mouwen. En het was nu nodig.

De mannen moesten vlug de luiken sluiten, want de tarwe mocht niet nat worden door overspattend water. Het was ook veel te gevaarlijk met open luiken op de Nieuwe Maas te varen, nu het schip zo zwaar geladen was.

[p. 14]

Pim stond nog op de voorplecht. Hij vond het leuk om rond te kijken, nu ze de Nieuwe Maas opvoeren. Een lange sleep van grote rijnaken kwam van boven. Twee geweldige oceaanvaarders voeren achter elkaar de rivier op. Verscheidene kustvaarders passeerden hen. Daar tussendoor tuften witte rondvaartboten, een rode brandweerboot en zwarte sleepboten. Een prachtig jacht scheerde met alle zeilen bij door het wilde water. Dat schip blonk in de zon.

Het woei niet hard, maar de Nieuwe Maas is altijd woelig, omdat er zoveel schroeven in het water malen. Het schuim sprong uit de golven.

Ginds kwam een Spaans schip aan, dáár voer een Frans, daarachter een Zweeds, een Engels en een Russisch... Pim kon nog niet lezen, maar hij kende bijna alle vlaggen. Zijn neefje, Lieuwe, die ook zes jaar was, begreep er niets van dat hij zoveel vlaggen op kon noemen. Maar Pim snapte niet dat Lieuwe haast alle automerken kende. Daar had hij geen verstand van. Dat was nu het verschil tussen een jongen die op een schip, en één die aan de wal woont.

‘Pim!’ riep moeder van haar plaats aan het roer.

Pim liep van voren naar achteren door het gangboord. ‘Wat blieft u?’

‘Ineke huilt. Ik kan niet bij het roer vandaan. Wil jij even gaan kijken wat haar scheelt?’

Pim opende de deurtjes van de roef, stapte over de hoge drempel heen, ging het trapje met de koperen treden af.

Ineke lag in haar kleine kooi. Zij schreeuwde als een mager varken. En het hielp niet of Pim al probeerde haar te sussen. Toen tilde Pim zijn zusje uit het bed en liep met haar in de armen de roef op en neer. Dat hielp. Direct was het huilen

[p. 15]

[p. 16]

over. Hij lachte naar haar en zij lachte tegen hem. Het was duidelijk: er mankeerde haar niets. Zij had alleen een keel opgezet, omdat het haar niet beviel in bed gestopt te zijn. Nu ze er uit was en gezelschap had, had ze haar zin.

Pim zette haar staande op een bank. Zo kon ze door een patrijspoort - dat is een klein rond raam - naar buiten zien. Pim lag op zijn knieën naast haar. Hij hield haar vast en keek met haar naar de rivier.

Er gleed een witte boot voorbij, vol kinderen. Dat was een schoolklas die een rondvaart maakte. Er huppelde een klein, blauw bootje op de golven. Er scheerde een sloep dwars over de Maas, twaalf roeiers aan de riemen.

Soms sloeg een golf tegen de patrijspoort stuk. Dan kraaide Ineke van plezier en greep met haar kleine knuistjes naar het schuim dat langs het glas omlaag droop. Ze vond het erg vreemd dat ze dat niet pakken kon. Maar het schuim was natuurlijk aan de andere kant van het glas.

Pim had net zoveel plezier in het kijken door de patrijspoort als zijn zusje. Hij vond het helemaal niet erg dat moeder hem in de roef had gestuurd om op Ineke te passen.