Pim, Ineke en hun hondje

[p. 4]

[p. 7]

1. Op reis en toch thuis

Pim Jeroense leidde een leventje dat iedere jongen hem benijdde. Hij trok kriskras door het land. Hij was altijd op reis. En tegelijk was Pim Jeroense altijd thuis. In Rotterdam ging hij slapen en in Utrecht werd hij wakker... in zijn eigen bed. Altijd op reis en tegelijk altijd thuis. Dat lijkt een sprookje. Maar het was werkelijkheid.

Pim Jeroense woonde op een schip. Dan kun je tegelijk op reis en thuis zijn. Pax heette het schip.

Hij woonde er met zijn grote broer en met zijn kleine zusje. En met zijn vader en moeder. Zijn broer was dertien; hij heette Klaas. Zijn zusje, Ineke, was ruim een jaar. Pim zelf was zes.

Pim had nòg een broer en een zus. Die broer was tien en het zusje acht jaar. Maar die gingen op school en dus waren zij niet thuis. Want op een schip kun je wel wonen, maar niet schoolgaan. Hun school stond in Vreeswijk. Er was een heel groot huis bij. Een internaat werd het genoemd. Daar logeerden al de leerlingen van de schippersschool. Alleen in de vakanties gingen ze naar huis. Naar boord noemden ze dat. Klaas was van school af, Pim was er nog niet op. En Ineke natuurlijk ook niet.

Klaas was zijn vaders knecht. Hij smeerde en poetste de

[p. 8]

motor. Hij zwabberde het dek. Hij verfde de roef, de schoorsteen en de mast. Hij stond ook wel aan het roer. Vroeger had moeder dat allemaal met vader samen moeten doen. Maar sinds Klaas van school aan boord gekomen was, had zij het wat gemakkelijker gekregen en werkten vader en Klaas te zamen.

En Pim deed al een beetje mee. In de motorkamer mocht hij niet komen. Daar was het allemaal vet en smeer. En daar joegen de raderen en het vliegwiel. Als je met je hand er tussen kwam... Hu!

Het dek soppen, dat mocht Pim. Met fikse halen trok hij de stokdweil over de luiken. Alleen het rollen wou nog niet. Klaas liet de stokdweil met vaart over zijn armen rollen. Dan leek de dweil een molen met een krans van waterdroppels er omheen. Als de zon daarin scheen, was het een krans van kleuren. Het leek wel vuurwerk. Pim probeerde het ook. Maar vóór de molen hard ging draaien, viel de stokdweil uit zijn handen.

Wat Pim het allermooiste vond was sturen. Als hun schip stillag, draaide hij vaak aan het rad. Zo haalde hij het roer naar links, naar rechts. Maar dat was het echte niet. Ze lagen stevig afgemeerd. Het roer draaide wel heen en weer, maar het schip bleef liggen.

Onder het varen, als vader stuurde, stond Pim soms bij hem, zijn kleine handen aan het grote rad. Als vader draaide, draaide hij mee.

‘Een beetje bakboord,’ praatte hij dan op de manier van zijn vader. Dan ging het schip naar links.

‘Stuurboord uit.’ Dan zwenkte het schip naar rechts.

‘Recht zo ie gaat.’ Dan ging het recht vooruit.

[p. 9]

Hij deed of hij het schip stuurde. En vader zei wel eens: ‘Je doet het goed, Pim.’ Maar feitelijk deed vader het. Als hij groot was, dan zou hij echt mogen sturen. En nòg later, dan zou hij schipper zijn, net als vader!

Pim had twee speelkameraadjes.

Het ene was Kees. Met Kees liep hij om het hardst door het gangboord van voren naar achteren en van achteren naar voren over de hele lengte van het schip. Dat won Kees altijd. Met Kees vocht hij ook. Dat won Pim altijd.

Kees maakte eerst wel een boel lawaai, maar als het menens werd, gaf hij het op. Dan ging hij muisstil op zijn buik liggen of hij sloeg op de vlucht.

Kees was een hond, een keeshond.

[p. 10]

Tot voor kort was Kees onder het varen het enige speelkameraadje van Pim. Klaas had geen tijd voor spelen. Die moest werken. Maar nu had Pim er een vriendje bij. De kleine Ineke!

Zij was uit de wieg verhuisd naar het loophek en bij mooi weer stond dat aan dek, dicht bij het stuurrad. Als Pim en Kees te zamen stoeiden, kraaide zij van pret. Ze gooide haar lappen konijn, haar Bruintje Beer, haar poppen uit de box en Pim bracht ze bij haar terug.

Pim tilde haar uit het hek. In het gangboord leerde hij haar lopen. Maar dat mocht niet altijd. Als ze op de Westerschelde voeren of op het IJsselmeer en er stond een harde wind, dan mocht het niet. Want dan schommelde het schip. En dan waren niet alleen Inekes beentjes wankel, maar ook het dek. Ineke zou overboord, in het diepe water, vallen.

Pim zag de wereld langs zich glijden onder het varen. Vandaag waren het roodbonte koeien in de uiterwaarden van de IJssel, morgen grote daken van boerenhoeven in het wijde Friese land. Op een andere dag voeren zij midden door een vloot van vissersschepen op het IJsselmeer. Pim zag daar hoe de paling bij netten vol werd opgehaald. Soms legden ze midden op zee bij zo'n visser aan en dan kocht moeder een zootje aal. Pim vond die wriemelende, gladde palingen eng, als ze in een emmer kronkelden. En Kees blafte er tegen. Maar als ze gebakken op tafel kwamen, smulde Pim ervan.

Bij avond zaten ze gewoonlijk in de roef.

De roef was klein. Pim vond dat de mensen aan de wal erg grote kamers hadden. Zo hoog, zo wijd. Het was in de roef gezelliger, vond Pim. Daar zat je knus naast elkaar op de bank, je benen onder de tafel. De lamp was heel dichtbij.

[p. 11]

Achter je rug waren de schuifdeurtjes van de kooien. In de kleinste kooi sliep Ineke. En op het kleedje voor het kacheltje lag Kees. Hij kreeg wel eens een schop. Dat kon bijna niet anders. Als je een voet verzette, trof je vanzelf de hond. Er was zo weinig ruimte. Kees trok er zich niet veel van aan. Een zacht gejank, een licht gegrom. Hij sliep meteen weer door. Pim mocht opblijven tot Pipo de clown op de televisie was geweest. ...Dag vogels... dag bloemen... dag kinderen... Welterusten. Psst... Daarna moest Pim naar bed, net als Petra van Pipo en Mammeloe. Hij verdween achter de deurtjes in de kleinste kooi op één na. Waar zou hij morgen wakker worden?