Pim, Ineke en hun hondje

[p. 38]

7. Alle hens gered

Pim kon zijn zusje niet langer dragen. Zijn arm werd te pijnlijk en te moe. Maar hij mocht haar niet loslaten. Ze zou verdrinken.

Hij ging op de tafel liggen, zijn arm om Ineke heen. Dat was beter. Hij hield zijn zusje vast en zijn arm kreeg rust. Als er nu eindelijk maar hulp kwam!

Maar die kwam niet. Het bleef stil en pikkedonker in de roef. Pim werd moedeloos. Nu had hij zó gebeden en de Here God hielp niet. Of zou Hij helpen op die andere manier? Door Ineke en hem bij Zich te halen? Vader had eens uit de bijbel gelezen van het vaderhuis. En op een andere keer van de stad met gouden straten en poorten van parels, waar niemand ziek was. Daar werd de hemel mee bedoeld.

Pim werd slaperig. Zijn ogen vielen dicht. Hij sperde ze weer open. Hij wilde wakker blijven, want hij moest op zijn zusje passen. Om niet in slaap te vallen ging hij rechtop zitten. Hij liet Ineke op de tafel liggen, maar hij hield zijn arm om haar heen.

Scherp luisterend hief hij zijn hoofd op. Hoorde hij daar water ruisen, zoals het altijd ruiste om de Pax wanneer die voer? Maar de Pax kon toch niet varen, nu hij op zijn kop lag! Toch was het net of hij het geluid van een zwakke boeggolf hoorde.

[p. 39]

Er gebeurde verder niets. Alleen dat zwakke ruisen van water langs het schip. Het bleef stikdonker. Er kwam geen hulp.

Pim liet zijn hoofd weer zakken. Hij was zo slaperig en zo moe. Even rusten. Hij legde zijn hoofd tegen Inekes schouder aan. Zijn beide armen sloeg hij om haar heen. Zo lag hij goed. Hij viel in slaap...

Met een schok schrikt Pim wakker. Riep vader hem? Hoorde hij Klaas? Och, het is een droom geweest.

Maar nu? Blaft Kees daar en krabbelt de hond met zijn pootjes tegen zijn kooirand, zoals hij wel meer doet, als moeder tegen hem zegt: ‘Maak Pim eens wakker?’ Is er eindelijk hulp gekomen?

Nee; hij heeft toch gedroomd. Het is nog steeds stikdonker in de roef van het omgekeerde schip. Hij heeft geslapen op de tafel.

Ineke!...

Gelukkig, zij is er nog. In zijn slaap heeft hij de armen om haar heen gehouden.

Maar vader is er niet. En Klaas niet. En Keesje niet. Het krabbelen en keffen is weer opgehouden. Er komt geen hulp... Hoor! Een vreemd geluid. Een fel gesis. En is daar niet een glimp van licht?

Pim ziet omhoog waar hij het licht meende gezien te hebben. Nu is het weer stikdonker. Maar het gesis houdt aan.

Kijk, een flauwe lichtflits achter een spleetje in de vloer, die nu zoldering is geworden. Alsof er vuur spat.

Het sissen houdt op. Meteen zijn de lichtflitsen weg. Er rammelt iets. IJzer op ijzer. Betekent dit hulp?

Hoor, stemmen! En geblaf!

[p. 40]

Dat blaffen is van Kees! Uit duizend honden kan Pim het geblaf van Kees herkennen. Heeft Keesje hem gevonden?

Hoor, daar is vaders stem! En die van Klaas! En Keesje blaft zo blij!

Vader, Klaas en Keesje komen hen te hulp. Hoera!

Een bons...

‘Ik stoot op hout,’ hoort Pim een vreemde stem. ‘Zoeken we wel op de goeie plaats?’

‘Ja, ja,’ zegt vader. ‘Dat hout is de vloer van de roef. We zijn op de goeie plaats. Maar of de kinderen... Pim, Ineke! Zijn jullie daar?!’

‘Ja, vader!’ antwoordt Pim.

‘Ineke ook?’

‘Ineke ook! We zijn hier allebei!’ Pim schreeuwt het zo hard, dat Ineke ervan wakker schrikt en aan het huilen slaat.

‘Hoera!!’ roept Klaas en hij danst op de bodem van hun omgekeerde schip. Met de handen als een koker om zijn mond schreeuwt hij nog harder in de richting van de ziekenboeg van de politieboot: ‘Moeder, ze zijn er!! Pim en Ineke, ze zijn er allebei!!’

En Keesje keft aan één stuk door en kwispelt met zijn staart. ‘Heb je een boor en een zaag voor mij?’ vraagt vader aan de schipper van de bergingsboot.

De gereedschappen zijn er in een ogenblik.

Pim hoort een boor knarsen in het hout boven zijn hoofd. Hij boort een gouden schijfje in de duisternis. Net een heldere ster.

Een smalle zaag steekt door het gat. Hij jaagt door het hout. Op Pims hoofd regent zaagsel. Het gouden schijfje wordt een gouden streep. De streep groeit tot een ruit.

[p. 41]

En dan valt een plank weg en stroomt licht in de duisternis. Pim knijpt zijn ogen ervoor dicht.

Vader Jeroense steekt zijn hoofd door het gemaakte gat. Hij ziet de roef vol water. Daarop drijven kussens, schoenen, een koffiepot en zijn tabakspot. In het midden staat de omgekeerde tafel en daarop zit Pim met Ineke in zijn armen.

‘Kinderen, kinderen... Dat wij jullie levend vinden!’ Vaders stem stokt van ontroering.

Hij steekt een arm door het gat. ‘Kun je mij Ineke aangeven, Pim?’

Pim gaat op de tafel staan. Hij tilt Ineke op, zo hoog hij kan. Maar vaders hand kan haar niet grijpen. Pim is te klein en de afstand is te groot. En vader kan niet door het gat.

Pim kan zijn zusje niet langer omhooghouden. Daarvoor is Ineke te zwaar. Daarvoor is hij te moe. Zijn handen beven en zijn benen trillen. Hij wankelt. Bijna valt hij. Dat zou verdrinken worden op het ogenblik dat ze zijn gered.

Het lukt hem toch zijn evenwicht te houden. Maar hij kan Ineke niet nog eens omhoogtillen. Moedeloos laat hij zich met zijn zusje in de armen op de tafel zakken.

De mannen boven praten met elkaar. Er moet een groter gat in de scheepshuid worden gebrand. Zo groot dat een man erdoor kan. Maar dat kost weer tijd. En er is geen tijd. Pim is aan het einde van zijn krachten. Hij kan Ineke niet langer dragen. Vader heeft het duidelijk gezien. Hoe moet dat nu? Terwijl de mannen overleggen, kijkt Keesje nieuwsgierig door het gat. Hij ziet Pim en Ineke daar beneden in het halfdonker. Zachtjes jankt hij van blijdschap en verlangen naar zijn baasje. En dan springt hij pardoes door het gat.

Nu jankt hij anders, want hij is terechtgekomen in het water.

[p. 42]

[p. 43]

Brrr! Hij zwemt naar de tafel, krabbelt er tegenop. Met zijn lange tong aait hij Pims handen en Inekes wang. Het is of hij daarmee zeggen wil: Wat ben ik blij dat wij weer bij elkaar zijn.

Keesje is het eerst bij de kinderen in de roef. Maar zij moeten uit de roef, en gauw! De mannen weten nog niet hoe dat moet.

‘Kan ik niet door het gat?’ vraagt Klaas aan zijn vader. ‘Ik ben niet zo dik.’

‘Als dat kon! ... Jongen, het zou een uitkomst wezen!’

Klaas probeert het. Maar het gaat niet. In de pijjekker, die hij op de politieboot gekregen heeft, kan hij er niet door.

Die pijjekker kan echter uit. En in zijn hemd gaat het wel. Hij wringt zich door het gat in de scheepshuid. Hangend aan zijn handen kan hij met zijn tenen net de tafel halen.

Eerst neemt hij Ineke op en tilt haar hoog boven zijn hoofd. Zo kan vader haar aanpakken. Als een veertje gaat zij door het gat.

Dan tilt Klaas Pim op. Die is zwaar, maar Pim helpt mee. Aan de rand van het gat trekt hij zichzelf omhoog. De rest doet vader. In een wip staat Pim op de bodem van hun schip. Nu wil Klaas uit de roef klimmen. Op zijn tenen staande grijpt hij de rand van het gat en hijst zich op.

Maar dan is er beneden hem gejank, niet blij maar bang. Het is of Keesje vraagt: Vergeet je mij?

Klaas laat zich nog eens zakken. Hij pakt Keesje bij zijn nekvel. Met een zwaai gooit hij hem op door het gat. Keesje komt op zijn pootjes op de kiel terecht.

Daarna klimt Klaas naar boven.

Keesje is dol van opwinding, nu hij weet dat zijn kleine baasje

[p. 44]

en het kleine vrouwtje in veiligheid zijn. Hij springt tegen Pim op. Hij krabt zijn schouder met zijn pootjes. Hij springt ook hoog naar Ineke op vaders arm en met zijn lange rode tong geeft hij nog eens een lik over haar wang. En zijn staart kwispelt als die van een lammetje.

‘Kijk,’ zegt Klaas tegen Pim en hij wijst naar de patrijspoort van de ziekenboeg op de politieboot.

Pim ziet een gezicht achter het raampje. Moeder! Ze heeft een nachtpon aan. Is moeder ziek?

Hij springt van de bodem van de Pax over op de politieboot. Hij rent daar naar de ziekenboeg. Moeder lacht blij als hij binnenstormt. Ze slaat haar armen om Pims hals en geeft hem een dikke zoen. En daarna neemt ze Ineke uit vaders armen en knuffelt haar.

Over één ding is Pim verbaasd. Moeder is zo vrolijk. En toch ligt ze in bed. ‘Waarom?’ vraagt hij aan vader.

‘Moeder is ziek,’ antwoordt Jeroense.

Toch ziek?

Pim vindt het vreemd. Moeder ziet er helemaal niet ziek uit. ‘Ik wàs ziek,’ zegt moeder. ‘Van het water dat ik binnen heb gekregen. En nog veel meer van angst en zorg om jou en Ineke. Maar nu heb ik jullie weer terug. Nu ben ik niet ziek meer. Ik ben alleen maar dankbaar, want alles is in orde.’

‘Alles? ... Ons schip ligt ondersteboven,’ zegt vader verdrietig.

‘Dat komt óók weer terecht,’ meent moeder vrolijk. ‘En al was het niet zo, wij zijn behouden. Daar zijn we dankbaar voor...’

Haar stem gaat verloren in het blij geblaf van Keesje, die nu bij de een en dan bij de ander opspringt.

[p. 45]

‘Koest, hond!’ bestraft vader hem en hij wil hem de deur uit zetten.

Maar daar is moeder tegen. ‘Nee, man, Kees hoort erbij. Toen jullie dachten dat er geen hoop meer was, heeft hij ontdekt dat de kinderen nog in leven waren. Hij heeft jullie op het spoor gezet. Laat hem hier blijven.’

[p. 46]

Kees merkt best wie het voor hem opneemt. Hij springt bij moeder in de kooi en gaat liggen aan het voeteneind, zacht jankend van tevredenheid. En hij kwispelt met zijn staart. Daar komt de dekknecht van de politieboot aan met een blad. Hij brengt hete koffie voor moeder en vader en voor Klaas. En limonade voor Pim en Ineke. En een stuk cake voor ieder. En voor Kees brengt hij een kluif.

Voor die traktatie komt moeder uit de kooi; ze is weer beter. Zij smullen allemaal.

De commandant van de politieboot komt bij zijn gasten kijken. ‘Wel, wel,’ zegt die. ‘Je zou niet zeggen dat dit schipbreukelingen zijn. Het lijkt wel feest!’

‘Dat ìs het ook,’ zegt moeder dankbaar. ‘Het is feest omdat wij allemaal behouden zijn.’

‘Als we nu ook nog ons schip behouden mochten,’ hoopt Jeroense.

‘Dat ìs al behouden, man!’ zegt de commandant vrolijk. ‘Zie maar eens naar buiten.’

Jeroense kijkt door de patrijspoort. De Pax hangt in de takels van twee bokken. Je ziet de mast, de schoorsteen en de roef. Hij is weer overeind gezet!

‘Jullie zijn er gezegend afgekomen, mensen,’ zegt de politieman. ‘Alle hens gered en het schip behouden. Dat is een dankzegging waard.’

‘Woef! Woef!’ blaft Keesje likkebaardend.