Marijkes kerstvakantie

4 De trein loopt vast

‘Vijfde perron west,’ zei een meneer met een rode pet tegen Marijke, toen zij hem vroeg waar de trein stond, die zij nemen moesten.

Ze waren aangekomen op het tweede perron van het Centraal Station.

‘Daar naar beneden,’ voegde de rode pet er nog aan toe.

‘Rechtsaf; aan het einde van de tunnel links.’

Ze doken met z'n vieren in de diepe tunnel. Beneden was het vol en druk en iedereen had haast. Clara hield zich stijf aan Marijke vast. De jongens hadden voor het eerst geen praats en waren een beetje de kluts kwijt in de wilde stroom van mensen. En wanneer moesten ze nu links en wanneer rechts?

Marijke ontdekte in de verte een grote 5. Daar moesten ze zijn. Zij ging voorop als een sleepboot voor drie aken.

De trap naar het vijfde perron was hoog en de koffers waren zwaar. Het was een hele hijs. Toen ze hijgend boven stonden, was het perron leeg. De oostenwind blies ijskoud door de grote kooi van het Centraal Station. Ze bibberden.

Er reed een lege trein voor. Het was de hunne. Fijn, ze hadden

[p. 19]

een hele afdeling voor hun viertjes. Te zamen werkten ze de koffers in het rek. Ziezo, nu waren ze door de moeilijkheden heen, want oom Simon had gezegd dat hij hen straks af zou halen. De trein reed het Centraal Station uit, eerst langs het IJ. Dat was vol drijfijs. De ponten schoven tussen schotsen over het brede water heen en weer. Een groot zeeschip liep binnen. Twee sleepbootjes tuften er driftig voor, alsof zij de baan moesten breken voor de reus achter hen.

Buiten de stad werd het weer een witte wereld, na de Hembrug veel wijder nog dan aan de andere kant van Amsterdam. Noord-Holland is vlak als een pannekoek en kaal als een kikker. Anders was het een grasgroene oneindigheid. Nu was het een sneeuwwoestijn met piramiden.

‘Egypte in de sneeuw,’ schertste Frans.

Maar het waren kleine piramiden, boerderijen met een puntdak, overal in het land verspreid.

De kinderen konden de woestijn maar even zien. Nadat bij het stilstaan in Zaandam de ramen waren ontdooid, schilderde koning Winter ze weer dicht.

Het viertal vond het niet erg. Sinds vanmorgen hadden ze al zoveel sneeuw gezien. Het was lekker warm in de trein. Behaaglijk kropen ze ieder in een hoekje. Nog een uurtje, dan zouden ze bij oom en tante zijn.

Ze hadden het tweede station gehad. De wagen schokte regelmatig op de lassen van de rails. Marijke werd er slaperig van.

Daar stond de trein weer stil.

‘Nou al?’ vroeg Frans verwonderd. Hij had gedacht dat het derde station veel verder was. Hij blies een gaatje in het ijs op het raam.

‘Hee, geen station.’

De trein stond in een woeste winterwereld.

‘We zitten vast,’ zei een reiziger.

Frans en Henk liepen naar het balkon. Daar stond een groepje

[p. 20]

mannen bij de open deur. Ze zeiden dat de trein in een sneeuwbank vastgelopen was.

De jongens vonden het een prachtig avontuur. Ze wilden zien hoe het kon dat zo'n grote en sterke trein vastliep in sneeuw. Het moest wel een enorme bank zijn.

‘Zullen we?’ stelde Frans aan Henk voor, terwijl hij een springbeweging maakte.

‘Best,’ zei Henk. ‘Je komt zacht terecht.’

Ze sprongen tegelijk.

Ze kwamen wel èrg zacht terecht. Tot aan hun middel zakten ze in de losse sneeuw.

En toen verscheen de conducteur bij de open deur. Hij droeg een rode riem over de borst.

‘Uitstappen buiten een station mag niet,’ bestrafte hij de jongens. ‘Dat mag beslist niet.’ Hij was heel boos.

Frans en Henk waren al geschrokken, toen ze zo diep in de bank wegzakten. De boze conducteur maakte hen nog banger. Hoe kwamen ze er ooit weer uit? Bij elke beweging zonken ze nog dieper. Frans vreesde dat hij in de sneeuw verdwijnen zou.

Twee mannen sprongen naast hen in de sneeuw. Die zakten minder diep, tot aan hun knieën. Ze tilden Henk omhoog, hoog boven hun hoofd. De conducteur boog zich ver uit de trein en pakte hem aan. Daarna grepen ze Frans bij zijn schouder en zijn achterste vast en tilden hem hoog op. De conducteur pakte ook hem in de kraag en trok hem in de trein.

Zij stonden weer samen op het balkon, wit van de sneeuw, opgelucht omdat zij weer een vaste vloer onder de voeten hadden, maar tegelijk bang voor de conducteur.

Die haalde een notitieboekje uit zijn zak. ‘Ik maak procesverbaal op,’ zei hij.

De jongens stonden heel bedremmeld voor hem.

‘Zullen jullie het nooit weer doen?’ vroeg hij vóór hij begon te schrijven.

[p. 21]

‘Nee... nee, meneer,’ beloofden ze beiden tegelijk.

‘Dan zal ik het dit keer door de vingers zien,’ zei de conducteur en stak het boekje weer in zijn zak.

Er waren mensen in de trein, die het geval heel rustig opnamen. Een juffrouw haalde breiwerk uit haar zak en liet haar pennen tikkelen. Een meneer legde een blocnote op zijn knieën en schreef vel na vel vol. Twee mannen begonnen een spelletje schaak te spelen. Anderen waren aan het kaarten. ‘We zitten warm,’ zei een oude baas en trok behaaglijk aan zijn pijpje.

De kinderen begrepen deze kalmte niet. Ze zaten vast en niemand stak een hand uit om de trein weer vrij te maken. Wanneer kwamen ze hier ooit weer uit? Het kon best de hele dag duren en de nacht erbij. En wie weet hoelang daarna. Waarom gingen de mannen niet de sneeuw wegruimen?

Uit onrust en verveling liepen Marijke en Clara door de trein naar voren., een hele lange gang door, het middenpad. Ze kwamen bij de plaats waar de bestuurder altijd zat. Nu was hij er niet. Ze hadden hem zien zitten bij de conducteur, pratend met enkele reizigers. Ook zij deden niets om de trein weer op gang te brengen.

Het voorraam van de trein was niet bevroren. Elektrische draden, over het glas gespannen, hielden de ruit schoon.

Het was vóór de trein één uitgestrekte witte vlakte. Je kon geen rails zien, je kon geen sloten zien. Er was niets van de spoorweg te bespeuren. Het leek erop dat de trein zo maar een sneeuwzee ingereden en daar vastgelopen was.

Kijk, wat kwam daar in de verte aan? Iets zwarts in de puur witte wereld. Het leek een groot dier, dat op hen afkwam, een kolossale olifant. Hij slingerde de sneeuw aan de kant om zich een pad te banen.

Toen het monster naderkwam, zag Marijke er rook uitkomen. Het was een stoomlocomotief met ervoor een draaiend rad, dat de sneeuw wegwervelde. Ha, die kwam hen bevrijden!

[p. 22]

De sneeuwruimer kwam vlakbij. Hij veegde de baan tot voor de trein. Maar de bank sneeuw daaronder, waarin de trein was vastgelopen, kon hij niet bereiken. Daar moest de trein uit worden weggetrokken.

De locomotief werd voor de trein gekoppeld. Er balde zwarte rook uit de schoorsteen en er perste witte stoom uit de dom. Hij pufte en blies en steunde. Het oudje had een zware trek. Maar er kwam beweging in de trein. Heel langzaam raakte hij los. Op de geveegde rails ging het gezwind. Nu deed de motor van de trein ook mee. Met de oude locomotief voorop joegen ze door de sneeuwwoestijn.