Houen, jongens!

[p. 50]

7. De sloep en het vlot

Cozijnse glijdt meer dan hij loopt de dijk af en rent dan naar het dorp. Aart kan het niet bijbenen. Hijgend rent hij achter hem aan. Cozijnse commandeert een vrachtauto: ‘Naar de haven!’ Hij roept tien mannen bij elkaar en helpt zelf mee een sloep uit het water te lichten en op de wagen te zetten. Met die vracht raast de auto door de polder naar de dijk, die dwars over het eiland loopt. Anders is er land aan beide kanten van de dijk en Aart heeft zich wel eens afgevraagd wat die dijk daar midden op het eiland moest. Maar nu. Aan deze kant van de dijk is land. Daarachter bruist de zee; daar steken boerderijen als zoveel arken van Noach uit het grauwe water op, daar drijven rode daken op de golven.

De sloep plonst in het water. Vier mannen aan de riemen, Cozijnse aan het roer. Aart staat voorin om uit te kijken.

Het water is onstuimig, de golfslag hoog, de stroom sterk, de vaart zorgelijk door veel verborgen klippen. Zij kunnen op een damhek lopen, op een mesthoop stranden, vastlopen in struiken. Aart kent de omgeving van de Eendrachtshoeve; daarom staat hij op de uitkijk.

Wat drijft daarginds, dat gele? O, pakken stro. En dat bruine daar? Een gierbak. En dat aan die kant? Een kruiwagen: de poten en de stokken steken boven water uit; het zware wiel is onder water.

Zij roeien verder, een boomgaard mijdend.

Daar drijft wat wits; het is beddegoed. En ginds wat roods: een linnenkast. Er drijven tafels, stoelen, ledikanten.

Aarts keel nijpt dicht. Als al die meubels hier ronddrijven, moeten er huizen stuk geslagen zijn. En hoe is het dan met de men-

[p. 51]

sen, die in die huizen woonden? Hoe is het thuis, bij vader en moeder? Drijft hier ook beddegoed van hen? Maar ginds steekt de Eendrachtshoeve boven de golven uit.

Daar drijft iets vreemds. Het duikt soms onder en komt dan weer boven. Er ligt wat op. Kleren. Of....

‘Kijk daar!’ roept Aart.

Mijnheer Cozijnse heeft het al gezien. Hij stuurt er op aan. Met een pikhaak trekt Aart een deur langszij de boot, waarop een vrouw ligt, met touwen vastgebonden.

Aart is krijtwit. De vrouw ligt voorover en zij beweegt zich niet. De roeiers maken de touwen los en trekken de vrouw in de sloep. Aart durft niet kijken.

‘Geef dat stuk zeil eens aan, Aart?’ zegt een van de roeiers.

Aart geeft het en dan ziet hij toch een ogenblik de vrouw. Ze is erg bleek en haar ogen zijn dicht. Huiverend wendt Aart zich af. De roeiers spreiden het zeil over haar heen en gaan dan weer op de riemen.

Nu zijn ze spoedig bij de Eendrachtshoeve. De schuur staat diep in het water. Van het huis zijn geen ramen of deuren meer te zien. Zelfs de dakgoot is verdwenen; dus moet de zolder onder water staan.

De boerderij schijnt verlaten. Geen levend wezen is er te bespeuren. Het dakraam, dat in het oog komt nadat ze om het huis zijn heengeroeid, is dicht. Het steekt maar even boven water uit. Aarts hart staat stil. Hij durft het dakraam nauwelijks openen. Maar hij doet het toch. Daarbinnen is alles water. Aardappelkistjes drijven rond. Het schijnt onmogelijk dat hier nog iemand leeft. ‘Vader! Moeder!’ roept hij, maar zijn stem beeft.

‘Aart! jongen, jij daar?’ Het is vaders stem, die van een afstand antwoordt, blij verrast.

Cozijnse klimt door het dakraam naar binnen. Aart achter hem aan. Op hun hoge laarzen waden ze over de zolder, waar het water twee voet hoog staat. Vader, ook op laarzen, komt hen tegemoet. Achter op de zolder vinden ze, zittend op de hanebalken, moeder en de kinderen, maar die niet alleen. Er zijn nog veel meer mensen: de hanebalken zitten vol.

[p. 52]

‘Schipbreukelingen,’ antwoordt De Leeuw op een vraag van Cozijnse en Aart. ‘Op deuren en schotten kwamen ze hier langs drijven, nadat hun huizen aan de dijk vernield zijn. Wij hebben ze opgepikt. We dachten dat de zolder droog zou blijven, maar het water stijgt nog steeds. Gelukkig, dat jullie er nu bent om ons te halen.’

Cozijnse bijt op zijn lip. Hij is ook blij dat hij er is om hulp te bieden. Maar zijn sloep heeft hoogstens plaats voor acht en hier zijn meer dan twintig mensen. Wie moet hij meenemen en wie laten zitten, althans voorlopig?

‘Eerst de schipbreukelingen,’ beslist De Leeuw. ‘Die zouden het besterven als ze langer in hun natte kleren op de hanebalken moeten zitten.’

‘En u dan?’ roept Aart verschrikt.

‘Wij gaan de volgende keer mee. Je komt toch weer terug, Cozijnse?’

Die knikt van ja en verdoet geen tijd met praten. ‘Laat je maar vallen,’ roept hij naar een jonge vrouw. Zij doet het en Cozijnse vangt haar op en draagt haar op zijn schouder naar het dakraam, waar de roeiers klaar staan om haar aan te pakken. Vier oude mensen worden net zo weggedragen en enkele kinderen. Dan is de sloep tot het boord beladen. De roeiers grijpen de riemen. Het gaat nu lichter dan straks, toen het paardenwerk was tegen de stroom op te roeien. Bij de dijk staat een autobus gereed om de drenkelingen verder te vervoeren. Daar staan ook verse roeiers klaar om de vermoeide mannen af te lossen.

‘Zou jij nu ook maar niet hier blijven?’ raadt Cozijnse aan Aart. Maar die kijkt hem zó smekend aan, dat hij zijn aandrang niet herhaalt. Aart mag weer mee.

Op deze reis wordt van de hanebalken een matras gelicht, die daar op een paar planken is gelegd. Op die matras ligt Cootje. Ze heeft een hoge blos; haar wangen gloeien; haar handen voelen klam. Aart schrikt als hij zijn zus zo ziet.

‘Ze heeft koorts gekregen na een dappere daad,’ zegt vader en hij laat Aart een kind zien, in dekens gewikkeld, dat ook met deze sloep meegaat. ‘Dit kind heeft zij gered.’

[p. 53]

‘Ik heb het niet gered,’ spreekt Cootje zwakjes tegen. ‘Ik kon het niet eens uit het water halen.’

‘Dat heb je wel gedaan,’ houdt vader vol en hij vertelt aan Aart hoe hij Cootje gevonden heeft in de takken van een populier, verkleumd en bezwijmd bij de stoel, waarop dat kindje vastgebonden was.

Als de sloep voor de tweede maal zwaar beladen afvaart, blijven alleen vader en moeder De Leeuw, Wim, Doortje en Trijntje nog achter.

‘We komen aanstonds terug om jullie op te halen,’ belooft Cozijnse.

De Leeuw kijkt de sloep uit het dakraam na totdat zij achter de schuur verdwijnt. Dan waadt hij tussen de drijvende aardappelbakken door naar dat gedeelte van de grote zolder, waar zijn vrouw en drie kinderen op de hanebalken zitten.

De storm is eindelijk wat geluwd, maar het water bruist nog steeds met kracht.

De kinderen liggen op de planken, waar straks Cootje lag met haar matras. Zij dommelen een beetje. Moeder De Leeuw heeft de ogen toegedaan. De boer steunt zijn hoofd in de handen. Hij heeft zijn varkens dood zien drijven in hun hok; ook zijn schapen zijn verdronken. Hij had gehoopt dat hij zijn paarden kon behouden, maar in de schuur is het stil geworden, nadat er bang gehinnik is geweest. Het is wel zeker dat hij al zijn levende have verloren heeft. Maar mag hij daarom treuren? Moet hij niet dankbaar zijn dat zijn gezin behouden is? Moeder en hij zijn over de twee oudste kinderen zeer ongerust geweest. Hoe was het met Aart daar in Colijnsplaat, dat blootstond aan de zee? Als bij Kortgene, aan de lijkant, de dijk gebroken was, moest er dan daar op de noordkant van het eiland niet een nog veel grotere ramp gebeurd zijn? En zie, daar kwam Aart aan, gezond en bezig hen te redden, inplaats dat hij gered moest worden. En nog veel ongeruster was hij geweest, toen hij op een vlotje, van een paar deuren in elkaar getimmerd, uit de schuur teruggekeerd was naar het huis en moeder radeloos vond, omdat Cootje was verdwenen.

[p. 54]

Er was geen enkel spoor dan alleen het open dakraam. Zij hadden samen over het verdronken land gestaard, waar huisraad dreef. Wat had het kind bezield om uit het raam te klimmen? Op moeders raad was hij gaan kijken in de dakgoot, ofschoon dat dwaasheid leek. Maar staande op de hoek van het dak had hij Cootje zien zitten in een boom. Met het vlotje, dat hij in de schuur gemaakt had, was hij naar haar toegevaren, nadat hij een touw had vastgemaakt aan een anker in de muur. En daar had hij bij Cootje het kleine kind gevonden. Cootje was buiten westen; hij had haar op het vlot gelegd en het kind in haar schoot. Aan het verankerde touw had hij het vlotje tegen de stroom in, terug getrokken naar het huis. Cootje was gered, het kind was gered, en beiden zijn nu in Colijnsplaat stellig goed bezorgd. Hij hoeft zich over vrouw en kinderen niet meer ongerust te maken, en hij mag trots zijn op zijn beide oudsten, die zo jong als ze zijn mensenlevens hebben gered.

‘Hoor je dat, man?’ vraagt moeder.

‘Wat bedoel je?’

‘Dat gekraak.’

De kapspanten kraken hevig.

‘Ik ben zo bang dat het huis instort,’ gaat moeder door.

Vader neemt het niet zo zwaar. ‘Och kom! De Eendrachtshoeve is hecht, hoor.’

Maar nauwelijks heeft hij dat gezegd, of hij verschiet van kleur. Behalve dat het houtwerk duchtig kraakt, meent hij ook enige beweging te bespeuren in de balk, waarop hij zit.

Van de mensen, die straks tijdelijk schuilplaats vonden op zijn zolder, heeft hij gehoord hoe plotseling hun huizen zijn vernield. Zó stond hun huis nog schijnbaar ongeschokt, zó stortte het ineen onder de kracht van het water. Een kleine beweging in de spanten was de enige waarschuwing. En die beweging is er nu.

Het is onverantwoord op de hanebalken te blijven zitten. Zij moeten in elk geval gereed zijn om te vluchten.

Hij laat zich van zijn balk glijden. ‘Spring op mijn schouder,’ zegt hij tegen Doortje. Hij draagt haar naar het dakraam, waar hij haar neerzet op een stapel kistjes, waarvan het hoogste boven

[p. 55]

het water uitsteekt. Zo haalt hij Trijntje ook en daarna Wim. Moeder waadt zelf door het water.

Ze blijven bij het dakraam zitten, ieder op zijn troon van kistjes, omdat ze hier nog enige beschutting hebben tegen de kille wind en de koude van de winterdag. Het vlotje, waarop ze zich moeten redden als hun woning instort, ligt vlak bij aan de dakgoot vast. De stroom bruist met geweld. Het gekraak wordt heviger. De Leeuw hoort hoe er stenen in het water plonzen. Dat moeten brokken muur zijn. Het is duidelijk dat het huis uit zijn verband raakt. Op een gegeven ogenblik gaapt er een gat in het dak. Nu kunnen zij onmogelijk langer blijven. Ze moeten op het vlot.

Wim stapt er het eerst op, maar wil meteen verschrikt terug, want de kant waarop hij stapt duikt aanstonds onder.

‘Plat op je buik,’ zegt vader. ‘Dat is de enige manier om drijvende te blijven op zo'n deur.’

Wim legt zich op zijn buik.

Doortje gaat naast hem liggen en daarna Trijntje aan de andere kant. Dan volgen moeder en vader. Het is een forse deur; er is voldoende ruimte. Maar het drijfvermogen van twee op elkaar gespijkerde deuren is niet groot. Beladen met vijf mensen steekt het vlot geen centimeter boven water uit.

De Leeuw houdt de dakgoot vast. Als het kan wil hij hier, in de luwte van het huis, de redders afwachten.

Maar het kan niet. De muur brokkelt af; het dak zakt scheef; het huis staat op instorten. Als zij niet weggaan, zou hun vlot bij het instorten mee omlaag gezogen worden.

Daarom laat De Leeuw de dakgoot los. Het vlot drijft af, de redders tegemoet.

Zodra ze uit de luwte zijn, slaan de golven over het vlot. Doortje gilt als het ijzige water door haar kleren dringt. Trijntje kruipt snikkend van ellende tegen moeder aan.

Tussen de bomen, die het erf omzomen, door drijft het vlot de wilde watervlakte op. De Leeuw tuurt in de richting, waar de sloep vandaan moet komen. De redders zijn nog niet te zien, maar ze zullen niet lang op zich laten wachten.

Wat is dat nu? De Leeuw verlamt van schrik. Het vlot gaat in

[p. 56]

een andere richting drijven. Tot dusver dreef het Noord, in de richting van de dijk, vanwaar Aart en Cozijnse moeten komen. Nu gaat het naar het Westen op de stroom, die zich hier heeft gewend. En er is geen riem op het vlot, er is geen roer om het te sturen. Zij drijven hulpeloos, waar de stroom hen voert.

De Leeuw richt zich half op. Misschien kan hij zo de sloep zien komen en naar Cozijnse seinen. Maar hij ziet niets en door zijn beweging duikt het vlot dieper in het water. Angstig gillend grijpen de meisjes zich aan hem vast. Om ongelukken te vermijden moet hij weer gaan liggen.

Tussen dode kippen, pakken stro en wrakhout drijft het vlot de oneindige uitgestrektheid van het verdronken land in. Het gaat hier, waar de stroom minder sterk is, vrij langzaam. De hele dag, wellicht de hele nacht zullen zij ronddrijven. Misschien spoelen zij morgen aan op een dijk bij Wissekerke. Maar als daar mensen zouden staan om hulp te bieden, dan is het toch te laat, want dan zijn zij al lang omgekomen van koude en ontbering. Een dag en een nacht houdt niemand het uit op het voortdurend door de golven overspoelde vlot. Wanneer er tijdig redding komen zal, dan moet die komen van Cozijnse's sloep.

Nog eenmaal richt De Leeuw zich op, voorzichtig, nadat hij eerst naar het midden van het vlot gekropen is. Zo, op de knieën, gaat het. Scherp tuurt hij in de richting, vanwaar de boot moet komen. En nu ziet hij de sloep, waarvan de riemen op en neer gaan als de vleugels van een zwaan. Maar ze is ver weg en ze vaart naar de boerderij.

Het komt er op aan de aandacht van de sloep te trekken, anders vaart ze voorbij.

De Leeuw zwaait met de armen. De sloep houdt onveranderd koers.

Hij neemt zijn pet af en zwaait daar wild mee. De sloep vaart door. Men merkt zijn seinen niet. De afstand is te groot.

Dan gaat De Leeuw, ofschoon het kleine vlot dat eigenlijk niet gedoogt, rechtop staan. Het vlotje schommelt wild en duikt diep weg. Toch trekt De Leeuw zijn jas uit, houdt die hoog boven het hoofd en laat hem wapperen als een noodvlag.