Jeugdige minne-spiegel

[p. 24]

Aen Venus.

Ghy die het preutsche Paphos-Hoff
Verçiert door uwe schoonheyds-loff,
Ghy die in Cypro over zee,
Dicht by de Carapaetsche Ree,
U Tempel, van Saphyr geboudt,
Voor yder lieverdt open houdt:
Op dat hy voor u Marmer-Beeldt,
(Van oudts met Godtheyds-glans ver-eeldt)
Neer-kniele met een buygsaem hart,
En klage d'in-gegrifte smart,
Die uwe Godtheydt schieten kan
In 'tharte van een yder man.
¹Waer in men aen de gulde wandt
Siet af-gemaelt den heeten brandt

1 Offer-Schilderyen van de kracht der Liefde, hangende in den tempel van Venus.

[p. 25]

 

Die, door de altijdt-schoon Heleen,

 

Sich spreyde door d'Onschaecker heen.

 

Waer in men siet geschildert staen

 

Hoe sich Iupijn, dan in een Swaen,

 

Dan in een macke witte Koe

 

Her-scheppigh konde maken toe,

 

Hoe hy sijn Leda, nae-gejaegt,

 

In goude drupp'len hadt ont-maegt.

 

Hoe dat Apollo, selfs de Son,

 

Mercury kindt na-rennen kon,

 

Die negen jaren in het veldt

 

(Als Hoeder over 'tVee gesteldt)

 

Met worper, of een elfen-stock

 

Gingh asen 'tThessaleensche Vlock,

 

Op dat hy, nae bewesen trouw,

 

Sou erven tot sijn echte Vrouw,

[p. 26]

 

Des Konings eerst', en eenigh kindt,

 

Soo langen tijdt van hem bemindt,

 

Waer in men noch siet uyt-gedruckt

 

Hoe Thisbes liefde is mis-lukt,

 

Doe sy, om hare tweede Ziel,

 

In 'tblaeu-gestaelde neder-viel.

 

 

 

Waer in dat Echoos droeve stem

 

Narcissi-klacht met staegh gehem

 

Nae-bootsigh weder-gallemt selff,

 

Al of sy was in 'tgroot gewelff,

 

Haers on-beganck'lijck duyster Kluys,

 

Of 'tStemmeloose galmigh huys.

 

Waer in Leanders bleecke doodt,

 

Noch tuygt sijn alder-laetste noodt,

 

Doen hy van dHellespontsche strandt,

 

(Door Heroos-liefde gantsch ont-mandt)

[p. 27]

 

Met uyt-gestreckte narmens-snee

 

Door-kloof de dolheyt van de Zee.

 

 

 

Waer in dat Plutoos-hobbel-kar,

 

Gelijck een vuyr'ge blixems-star,

 

Soo schrickelijck staet aff-gemaelt,

 

Dat 'tschijnt hy weer nae 'tAchron daeldt;

 

Alwaer sijn Nickerlijck gestoet

 

Proserpina soo heeft begroet,

 

Dat sy haer gloey'ge klacht uyt-galmt,

 

Die voor haer moeders oogh op-palmt,

 

En wenscht dat yder minne-vonck,

 

Dat yder oogens-soet gelonck,

 

Dat yder tover-straels-gegluyr,

 

Dat yder gifje van Natuyr,

 

Dat yder aengename tredt,

 

Dat yder lidt soo braef geset,

[p. 28]

 

Dat yder hayrtje van haer hooft,

 

Dat al wat Minnaers hart verdooft

 

Verander in een naer gesicht,

 

En dat sy maer het Sonne-licht

 

Aenschouwe voor de naerheyds-lamp,

 

Of eyndeloose nevels-damp.

 

 

 

Waer in men siet de lange nacht

 

(Doe Alcumena wierdt verkracht)

 

Rond-om de steyle Zuyl-Pilaer,

 

Tot aen het gulde pronck-Altaer

 

Soo lieffelijck geschildert staen,

 

Dat (d'wijl de groene Lauwer-blaen

 

Beproncken 'thooft van haren man)

 

Sy 'tsuycker-soet genieten kan,

 

'tGeen Jupiter soo vruchtbaer daeuwt,

 

Dat (of sy tiert, of stribb'ligh graeuwt)

[p. 29]

 

Den Goden-dwinger nae den aerdt

 

Van 'sVaders krachten wierdt gebaerdt.

 

Waer in men noch voor oogen siet

 

Hoe vluchtigh Theseus henen vliedt,

 

En Minos-kindt, van hoogen Staet,

 

Op't neer-gespreyde bedt verlaet,

 

Waer op, in Ariadnes schoot,

 

Hy sijn her-vatte lust genoot.

 

 

 

Waer in men Sophonisbaas schim

 

Op-rijsen siet, met naer gegrim,

 

Voor 'tleger-stee van Massinis,

 

Die stadigh noch onrustigh is:

 

Om dat (die hem haer eere schonck)

 

Hy met een toe-gemaeckten dronck,

 

Door sijne Slaeff, soo licht vergaff,

 

En druckte in't vergetel-graff,

[p. 30]

 

VVaer aen sijn trouweloose lust

 

Soo menigmalen wierdt geblust.

 

 

 

VVaer in men voorts geschildert siet

 

VVat vreugdt, wat lust, wat swaer verdriet

 

De vuyr'ge Minne stoocken kan

 

In 'tstale hart van vrou of man;

 

Soo offer ick voor uwen Throon,

 

Verheerlijckt door u blinde Soon,

 

Een klare Spiegel vande Min,

 

Uyt-beeldster eens verliefde sin.

 

VVaer in, als met penseel gemaeldt,

 

Mijn ruwe pen heeft droef verhaeldt

 

VVat dat de Min bewesen heeft

 

Aen die in onse eeuwe leeft.

 

Hier hoordt ghy klagen Rosamond,

 

Hoe dat haer hartjen is door-wondt,

[p. 31]

 

Door dien (hoewel sy bitter schreydt)

 

Noch Daphne varder van haer weydt.

 

Daer vindt ghy Titers vaste trouw,

 

Die hy sijn Lief, sijn waerde Vrouw,

 

Slechts om een weder-kusje biedt,

 

Maer even-wel noch van hem vliedt.

 

Hier stroomt Filanders-tranens-vloedt,

 

Die sijn Grusella parssen doet

 

Uyt d'open vensters van sijn hooft,

 

'Tgeen sy (ô wreede) niet gelooft.

 

 

 

Daer wil Amintas, kroon, en staff,

 

Iae al wat hem den Hemel gaff,

 

Op-off'ren sijne schoon Lerind',

 

Indien sy weer den Koningh mindt.

 

Hier vindt ghy noch, ô schoon Godin,

 

Verscheyde krachten van de Min,

[p. 32]

 

Verscheyde deuntjens van het soet

 

Dat yder Lieverdt lieven doet.

 

Daer siet ghy dat de toortse praelt

 

Die Bacchi Soon licht-schijnigh straelt

 

Op menigh eerlijck Bruylofs-Feest,

 

Waer Fesceninus is geweest.

 

Neem dan dees Minne-Spiegel aen,

 

En laet hem voor u oogen staen,

 

Soo sult ghy spieg'len, in het kort,

 

Hoe Hollandt oock betoovert wort,

 

Hoe Hollandt voor u krachten beeft,

 

Hoe Hollandt door u Minne leeft,

 

Hoe Hollandt al u doen behaegt,

 

Hoe Hollandt al u lasten draegt,

 

Hoe Hollandt Weder-Minne thoont,

 

En Weder-Lievers droefheyt loont.

Een of Geen.