Een ochtend in Bahia

[p. 120]

House of Lords

Londen, februari 1967. Omdat het mooi weer was, en omdat het ook een beetje mistig was over het water van de geachte Theems en omdat ik me verveelde, omdat de parlementsgebouwen er op de oevers van de rivier een beetje dramatisch bijlagen als een oude actrice op een groene sofa, daarom ben ik vanmiddag naar het House of Lords gegaan. Op sommige uren in de week dalen de hertogen, markiezen, bisschoppen, burggraven en baronnen van het Verenigd Koninkrijk af van hun kastelen en landerijen en komen het land besturen, en wie van tevoren een papier tekent dat hij ze daarbij niet zal hinderen mag ernaar komen kijken. Ik tekende het papier waarin ik afzag van interrupties en verdere ordeverstoring en werd door een plechtige man de Galerij der Vreemdelingen opgeleid, de van adel verzadigde ruimte binnen.

Het lijkt misschien vreemd, maar de hoofdkleur van het House of Lords is rood, want hoewel er veel meer muur en plafond is dan er zetels zijn heb je toch het gevoel dat het om de zetels gaat, en die zijn rood, iets wat je goed kunt zien omdat er haast niemand op zit. Van de paar adelaars die er wel zitten voert er een het woord, maar hij voert het niet goed, het is een uitermate mager woord dat de vreemdelingengalerij niet haalt, ondanks de microfoon. Het blijft ergens op de boomgrens tussen adel en burgerij steken en ontaardt daar in een vreemd zoemerig geneuzel waar af en toe echte woorden in voorkomen. Maar het is prachtig. Na een tijdje ontdek ik ook de spreker, een oude witharige man in vriendelijk gesprek met zichzelf. Twee mannen met pruiken schrijven alles op wat hij zegt, wat het dan ook is, en af en toe wendt hij zich met een elegant gebaartje naar een geheel alleen op een rood wollen kussen zittende pop, de Lord Kanselier. Of hij echt was weet ik niet, zeker een heel uur zat hij volkomen onbeweeglijk, rechtop, bleek als een wassen creatie van de weduwe Tussaud. Hij heeft geen tafel, en dus geen papieren, achter hem ligt een gouden knots, de rijksscepter, het kussen waar hij op zit heet de wolzak, reden waarom er regelmatig wat slordig aan hem gerefereerd wordt als ‘my Lord Zak’, maar verder was het allemaal heel deftig.

Aan het eind van elke toespraak ontstond er even dat

[p. 121]

nauwelijks hoorbare ‘hear, hear’ gemompel dat Engelsen als applaus bedoelen. Omdat Engeland eenvoudiger geregeerd wordt dan Nederland ziet de verleding er ook simpeler uit. Aan het eind van de zaal staat, in een altaarachtige omgeving, de troon. Het is een van de leegste stoelen ter wereld, want daar zit maar een keer per jaar iemand op, en die was er nu niet. Een antal treden lager de voornoemde wolzak, evenals de troon precies in het midden van de zaal. En dan, aan beide zijden banken, lang, precies even veel, oplopend naar boven. Degenen die daar opzitten, kunnen, àls ze er opzitten, elkaar goed zien. Rechts zit de regeringspartij, links de oppositie, nu dus de conservatieven.

Vooraan links zitten de bisschoppen, waarvan er in Engeland heel veel zijn, maar nu waren er maar drie. Geheel alleen op de eerste bank zat, hing en bewoog de aartsbisschop van Canterbury, een witte superplie over zijn zwarte toog, zijn middeleeuwse gezicht in zijn eigen twee handen. Hij vermaakte zich. Soms liet hij zich een beetje opzij onderuit glijden, legde zijn ellebogen op de leuning (alle andere banken hebben geen leuning) en staarde ingespannen naar de spreker, tot er ineens een onbedwingbaar verlangen in hem opkwam de benen eens lekker te strekken en de ogen te sluiten en wie weet wel een heel klein tukje te doen. Andere heren, die geen zin hadden om te zitten, hingen een beetje over een houten balustrade bij de ingang, de allermooiste oude man van de wereld werd weggerold in een rolstoel, voortdurend werden kleine boodschappen aangereikt door geruisloze bediendes, een adellijke dame hield haar eerste speech en dat ging niet best maar het was goed bedoeld denk ik want na afloop werd er druk gemompeld, en de man op de eerste rij tegenover haar nam zelfs zijn voeten even van de schrijftafel van de bepruikte geheimschrijver.

Dat was het. Na verloop van tijd heb ik ook ontdekt dat het over het gevangeniswezen ging, en over alcoholmisbruik, en om de juiste afstand tussen dit hoge college en de kleine verbruiker goed te kunnen schatten ben ik de straat overgestoken en heb in een duistere pub nog eens goed over alles nagedacht.