Een ochtend in Bahia

[p. 42]

Op een ezel II

Hydra, september 1965. Er is nog niets veranderd. Ik zit nog steeds boven op mijn ezel, klaar om in de nu hoog opgestookte hitte de berg af te dalen waar ik in de vorige drie uur ben opgeklommen, maar dalen is een andere affaire, want wij zitten schrijlings, maar als zo'n hele ezel zijn lichaam in een dalende houding omzet ga je mee, en over zijn dunne, harde grijze nek heen zie je dan een diep dal, en daaroverheen elke keer die twee steeds dunner lijkende poten die tussen of op de stenen een plekje zoeken om op te staan. In de verte hebben we even de zee gezien, maar dat is al over, de bomen van het bos verbergen de afstand er naar toe.

Veel wordt er niet gezegd. Ik vorm het midden van de ketting, de Franse architect zit met een touw aan mij vast, en aan hem de Griekse, en daaraan de zangeres. Onverbrekelijk is ons lot door touwen en ezels verbonden, en naast ons, zwaaiend met takjes en af en toe verdwijnend om iets wonderbaarlijks te plukken, lopen de ezeldrijvers, schreeuwend tegen elkaar en tegen de ezels, brrr, hoei!, hassjaaá, een taal van korte en lange ezelgeluiden waar de ezels zich niets van aantrekken-als met ezelvlees aangeklede machines treden ze over het steile pad, ons meevoerend, af en toe zelf iets balkend, en zo vergaan de uren. Vogels fluiten, bijen zoemen, bomen waaien, geen mens te zien, alles klopt, haarspeld na haarspeld wordt genomen tot we de zee weer zien, nu dichterbij, en verleidelijk, en een uur later zijn we bij het eenzame huis waar twee oude mensen ons opwachten met de schrille kreten en de wanhopige bedrijvigheid van mensen die nooit mensen zien. Ze weten zich geen raad met zeven leden van hun eigen soort tegelijk, hebben pannen vol eten gekookt waar we nog niet de helft van op kunnen, hollen opgewonden heen en weer met koude glazen water waarin een witte kleverige klont mastika en dat moeten we opeten en dan wil iedereen het water van de zee in en de twee drukke kobolden hollen al voor ons uit, daar is het water, kijkt u maar. En ja hoor, een halve maan van een strand met grote, rondgebakken kiezelstenen, schitterend wit, en liggend in het koele water kijk ik het aan, een lege, verlaten, romantische kust met zwelgende buigingen van groen en dan weer kale, vernijnige rotsen, en daartussen dat huis

[p. 43]

waar ze zitten met hun draagbare radio en tien boeken en verder niets, twee mensen, een bedenkelijke minderheid tegenover het omringende, maar ze hebben een boot en af en toe varen ze naar de andere kant van het eiland, waar een haventje is.

Ik zie de ezels weer vertrekken, want aan het eind van de dag zal een visser ons komen halen, de drijvers hebben nu geweren om en zitten op de eerste en de laatste ezel, ze hebben eten en wijn meegekregen, dat wordt ergens onder een boom opgegeten en dan gaan ze de lange, lange weg weer terug, een tocht van uren, wat zouden ze tegen elkaar zeggen? Iemand roept me en geeft me een onderwaterbril en samen zwemmen we over de onbekende terreinen, kloven en kuilen waarin fel gekleurde vissen wonen, groene, met vreemde insignes, en ook gewone, maar die zijn van zilver. Zelf een raar soort lompe vis wordend zwem ik er doorheen, vriendelijke Tiroolse landschappen die plotseling overgaan in een ondergelopen Sahara, ik steek een vinger uit naar een oranje anemoon en zie hoe hij zich bescheiden maar afdoende sluit, zelfs mijn eigen, niet meer bij me horende witte voeten vervallen aan de zee, pas later, nat en veel kleiner en moeizaam strompelend over de scherpe stenen krijg ik ze terug. Het wordt een lange dag. De hitte velt ons en als uit een vliegtuig gegooide parachutisten die dekking gezocht hebben liggen we onder de bomen, ten prooi aan een vreselijke Griekse slaap, wijn niet te ver van ons af en de zee slissend tegen de rotsen, negen mensen, alleen op de wereld, leve de wereld.