Een ochtend in Bahia

[p. 40]

Op een ezel I

Hydra, september 1965. Daar staan ze, op het heuvelpad, in het witte licht van de ochtend, zeven muilezels, en wij moeten er op. Het is een wat onwennige confrontatie, want zo'n dier is hoog, en als het dan ook nog vlak naast een steile rotswand gaat staan waar de zee diep beneden aan bevestigd is en hongerig heen en weer rolt, dan komt er iets heel stedelijks over je, maar flink zijn, half door de drijver opgetild kom je er dan toch nog op terecht, het dier maakt een beweging, en omdat je er schrijlings opzit val je er dan bijna meteen af, en zo vergaat het ons allen, de weduwe van de admiraal, de vrouwelijke communistische wethouder uit de Ardennen, de zangeres, de Parijse architect, de Griekse architect en de schrijver hiervan.

Er wordt wat zenuwachtig gelachen, dan geeft een van de donkere, laconieke Grieken van onder een geweldige hoed een enorme schreeuw met een triller erin, en we gaan op weg, een tocht van uren tegemoet, die ons over de hoogste top van het eiland zal voeren naar de andere kant, waar het er misschien wel hetzelfde uitziet, maar dat is op geen andere manier te controleren, want auto's zijn er hier niet, en wegen ook niet, alleen steile zigzaggende ezelspaden en daar deinen we nu overheen, de zee en de heuvels rondom ons, een karavaan van zo te zien eigenaardige en niet geheel bij elkaar passende menselijke figuren.

Ik heb de grootste moeite om te blijven zitten. Van een relatie tussen mij en het dier is geen sprake, hij vindt mij duidelijk een hinderlijke aanwezigheid en ik ben als de dood voor hem, want hij heeft een misselijke voorkeur voor die dof uitziende, totaal door het schelle zonlicht van een lange zomer opgedroogde planten die aan de overkant van kloven groeien, zodat hij af en toe blijft staan en met mij er bij over de diepte heenreikt, waarop de drijver aan komt hollen en hem een geweldige jens geeft wat hij mokkend verdraagt, mij de schuld gevend. Het duurt uren eer we van elkaar houden, tegen die tijd ken ik de waarde van alle toe te dienen kreten, en heb ik hem zelfs al een paar keer op de schoft geslagen met een stuk touw, daar in stijgende mate boerrrrrrrr bij roepend en ook verder al veranderend in een echte muilezeldrijver.

[p. 41]

De dag is onzinnig mooi, de natuur staat stijf van de nergens meer te beruiken geuren, andere karavanen kruisen ons smalle pad, de zon begint langzaam op ons in te werken, het zadel is van hout en doet pijn, ik zie een konijn en dan nog een, een kudde oude en wijze berggeiten slaat ons bellend uit honderd bellen gade, al lang zie ik geen huis meer, kaler en kaler worden de rotsen, een van de gidsen pakt een dubbelloopsgeweer, mikt, maar schiet niet, en zo gaan de lange, lange uren voorbij, soms een stukje bos waarin het zachtjes lijkt te waaien, het slijpen van de krekels, ik voel me verder dan ooit van wat dan ook verwijderd, en verander in het deinen waar ik aan onderhevig ben, steeds hoger klimmen we, als op een alleen in het rotspad aanwezige radar zetten de ezels hun dunne poten neer, en alles is waar: in een bron zit koel water, de schaduw van een boom geeft vertroosting, een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, het dal ligt beneden ons als een lappendeken, oude, vale, versleten dekens, en het is moeilijk om de vrucht van een cactus te plukken, maar hij is erg lekker, hoewel vol harde, stenige pitten.

En wat we tegenkomen: een oude man met een tas vol fazanten, een witte, veel te witte kapel voor een onbekende heilige, met vierkante, zilverschitterende blikken harswijn beladen ezels die met onze ezels een jammerend, hoog in de lucht geblazen leedgesprek voeren wat door mijn hele lichaam trilt, een eenzaam huis waarvan de in het zwart geklede bewoners naar buiten komen en lang naar ons staren en langzame groeten uitspreken, en dan begint het dalen naar de verre, lage, wazige zee aan de andere kant.