Een ochtend in Bahia

[p. 24]

Ontwapening in New York

juni 1965. De taxichauffeur heet Frank Sclafani, hij is nummer 6406, en de taxi heeft nummer 86-72, hij weet niet dat ik zijn naam overschrijf van het grote plakaat met foto dat naast hem op de dashboard geplakt is, hij is gewoon een Newyorkse taxichauffeur, en wat iemand die achterin zit doet of zegt maakt hem niets uit. Zo te zien ziet hij niet veel in het leven, en voor iemand die meer dan een uur per dag in een auto in het Newyorkse verkeer moet doorbrengen is dat verklaarbaar, hij gromt, spuugt, kauwt op zijn sigaar en zegt af en toe iets minachtends in een prehistorische steentaal, en levert me daarna af bij het gebouw van de Verenigde Naties, dat er zelf zo verenigd uitziet dat het onmogelijk lijkt dat je er ergens in kunt. Als een hoge, hoge kast van glas staat het daar aan de East River, poppetjes dwarrelen er in en uit, ik word zelf ook een poppetje en dwarrel er in.

Binnen in een hal die zich inderdaad over de hele wereld uitstrekt zit een echte juffrouw in een houten badkuip en zoekt samen met een Fin een andere Fin, legt iemand anders uit dat er pas in september weer een algemene vergadering is, dus die moet even wachten. Mij geeft ze een kaartje voor de algemene ontwapeningsconferentie, waar ik alleen maar heen kan als ik een kilometers lange stoet kinderen heb laten passeren die de vergaderhallen van de wereld met wild gejoel opsieren.

Als ik de zaal binnenkom valt alle geluid weg, als in een aquarium zitten daar, in een halve cirkel opgesteld, de gedelegeerden, hoe zal ik ze noemen, die halve zesdubbele ketting mannen die uit elk land van de aarde hierheen gekomen zijn om de wapens ontzettend langzaam neer te leggen. Zij zitten opgesteld naar een voorzitterstafel toe, waaraan heren, en zijn van die tafel gescheiden door lage bureaux, waaraan stenografen. Wij, de wereld zelf, zitten weer opzij van dat alles, koptelefoons op onze ernstige hoofden, en wachten op het laatste schot.

In deze dodelijke, bijna mechanische stilte, is het geknal in Vietnam en Santo Domingo alleen maar in woorden te horen, langzame, trage woorden die in mijn koptelefoon druppelen uit een stem die zich ergens in die halve cirkel moet bevinden en die later die

[p. 25]

van de Australische gedelegeerde blijkt te zijn. Ik ontdek trouwens alles pas later: dat ze op alfabet zitten, maar dan op het alfabet van de Engelse taal, wat het gevolg heeft, dat het ene witte mens dat de United States of America vertegenwoordigt zit tussen het ene zwarte mens dat er zit namens alle inwoners van de United States van Tanzania aan de ene, en de eveneens zwarte gedelegeerde die de belangen van de Republiek Upper Volta behartigt aan de andere kant, een hoopgevend driestel. Of de Nederlandse delegatie er is kan ik niet zien, want door de afstand is het onduidelijk of de N zich aan het begin van de ene of aan het einde van de andere halve cirkel bevindt. Er zit daar wel een clubje blanken, maar het Nederlanderschap is er niet aan af te zien, wel de verveling, want de Australische gedelegeerde spreekt niet alleen namens al zijn 10 miljoen Australiërs, maar naar het schijnt ook namens de konijnen, kangoeroes, woestijnen en baaien van zijn land dat een werelddeel is.

Ceylon, Chad, Chile, lang niet iedereen is er, en daardoor kan ik ook de kleuren van de stoelen goed waarnemen, het zijn driezitters, achter elkaar geplaatst, driedubbele diplomatieke tandems, in de eerste stoel zit de leider, en die stoel is blauw, daarachter staan er twee lichtbruine, dat is voor zijn adviseurs. Ik zie haast geen vrouwen. Turkey, Uganda, Ukrainia, en daaroverheen, in een verte, kijk in het melancholieke, amandelkleurige gezicht van de gedelegeerde van Afghanistan, die heimwee heeft naar Kaboel en naar koude schapemelk, hoog in de bergen gedronken, en die weet dat het nog lang zal duren eer de schietroeren dezer wereld, waarvan Afghanistan er al net zo veel of weinig heeft als Albanië naast hem, zullen worden afgeschaft. Ook Venezuela zit bij gebrek aan buren geheel alleen naar Australië te luisteren in die grot vol mannen uit hoge, lage, grote, kleine, meestal verre landen, door onzichtbare draden aan die landen gebonden, met een voorkeur voor nationale gerechten, aan alle anderen onbekende dichters en een geheel eigen soort vrijetijdsbesteding, samengedwongen in een door westerse smaak voorgeschreven, met hout beklede ruimte waarin de stroom van een nu al twintig jaar - of duizend, als je wilt - durend gesprek voortkabbelt, stopt, voortkabbelt, stopt, tot heil van de miljarden en daarom dus ook van mij, die nu de ruimte uitwandel waarin de Australische stem tot het natuurlijke klimaat behoort, de in het bruin geklede

[p. 26]

wachters passeer en in een bar aan de overkant allerlei eten en drinken uit kartonnen en plastic doosjes en buisjes ga gebruiken, mijzelf daarbij in ellelange spiegels aan kijkend, een zo te zien modern mens, wereldburger nummer zoveel, via een ingewikkelde procedure bezig zich te ontwapenen, maar hij laat zijn eten er niet voor staan.