Een nacht in Tunesië

Tiende hoofdstuk, waarin de leider van het geheel als eerste in een Groenlandse trui te water gaat en ook de schrijver hiervan, zij het op grotere hoogte, zijn plicht uitoefent en waarin de beeldschone filmster een bloedneus oploopt en daarom door alle anderen bewonderd wordt, en waarin de kapitein van het schip samen met de schrijver een naakteiland bezoekt.

Vanaf het dek kunnen we tot op de bodem kijken. Grote, ronde stenen liggen voorzichtig naast elkaar opgesteld, zo kunstzinnig als in een etalage van Metz & Co. Een lang touw, waaraan van onderen een oude accu is vastgemaakt wordt over de reling neergelaten, vijf meter, tien meter, vijftien meter - dan is de accu op de bodem aangekomen. De betrouwbare heeft ondertussen iedereen in het rubberen pak gestoken, en als eerste zal de leider van het geheel te water gaan, gehuld in zijn Groenlandse trui, en als hij overboord gaat gaat er heel wat overboord: zodra wij zijn niet kinderachtige lichaam langs het touw naar beneden zien verdwijnen tot er alleen nog maar wat vage, gerimpelde folkloristische motieven zichtbaar zijn

[p. 220]

is de zeespiegel duidelijk gestegen. De vlinderachtige persoonlijkheid slaat het geheel wat bezorgd gade, en het is ook niet niets als datgene wat men bemint zich vervormt tot een vaag dier met gele flessen op de rug dat ergens in de diepte log beweegt en onverstaanbaar grote bellen uitstoot. Zo gaan ze nu allemaal, tot en met de beeldschone filmster die er even wat moeite mee heeft maar tenslotte ook vrij definitief in het andere element verdwijnt, zodat de schrijver hiervan, door onduldbaar heimwee naar hun allen gekweld zich door de betrouwbare met het vroeg-renaissance gezicht de blauwe flappen en een bril laat aanmeten en ook al te water gaat, weliswaar niet van lucht voorzien, maar toch ook weer zo van het land afgewend dat hij zich juist daar bevindt waar hij zijn plichten kan uitoefenen: op de scheidslijn tussen aarde en water; en daar zweeft en wappert hij dan maar zo'n beetje en slaat de anderen gade die zich als gevallen engelen door het paradijs bewegen, zware wezens die elkaar tekens geven en in dikke sierletters om elkaar heenzwaaien en zich nu in gindse richting heenbewegen en hij er dus in zijn bovenlaag ook heen over lange waaiende velden van wier en dan ineens in een rotsachtig gebied waar de vissen te hoop lopen om het allemaal eens aan te zien, die anderen die ze met zoveel vlijt in miljoenen jaren vervaardigd hebben als sommige geleerden gelijk hebben en die nu waarachtig al zo ver zijn dat ze het ouderhuis dat ze zo lang geleden als amphibie verlaten hebben nog eens als arrive's komen opzoeken.

De verstandhouding tussen de wat uit elkaar gegroeide familieleden is uitstekend, af en toe komt een vis met een bol gelaat en in 'n deftig met symmetrische ordetekenen bespeld uniform eens wat dichterbij kijken,

[p. 221]

rituele knikken en buigingen, en dan krijgen we zelfs toestemming om dat grootste monster van alles, de onderwatercamera, naar beneden te laten, 400 kilo zwaar, voorzien van ramen, bellen, lichten en een levendig gebrom uitstotend als iets hem niet bevalt, en met grote vertedering zie ik dat aan, daar beneden, hoe de stille die mansgrote gele camera hanteert, hoe op dit ogenblik niemand nog begrijpt wat de ander bedoelt en het maar wentelen en rondzwemmen geblazen blijft, langs koralen, planten, dunne sierlijke groene slingers, kleine stenen vijvertjes, kortom langs een nieuwe vreemde aarde waar water boven op staat, en door zilveren scholen vissen met hun eenzame herders - lichten gaan aan en uit, de filmster meandert als een meermin voor het grote glazen oog en neemt de mooiste zwemposes aan en haar beeld verdwijnt in het gele monster, minstens duizend meter van haar, naar de leider van het geheel me later meedeelt. Dan krijgt iedereen het koud en me aan de rand van het schip vasthoudend zie ik hoe ze allemaal aan het touw naar boven komen, en allemaal hebben ze pijn aan hun oren en de beeldschone filmster heeft zelfs 'n bloedneus wat voor eeuwig door alle andere op de lijst der stille bewondering wordt bijgeschreven, want ze had tenslotte ook eerder naar boven kunnen komen.

Het woord honger staat nu met grote stille letters boven de hoofden geschreven, dus begeeft de schrijver hiervan zich met de kapitein in een heel klein bootje op weg naar de dichtstbijzijnde haven, die van het nudisten-eiland. De storm die de zeeman vannacht aan voelde komen begint op te steken, het kleine bootje slaat met harde klappen tegen de golven en ik vraag me af naar welke advertentie ik nu weer zit te kijken, want hij zit

[p. 222]

er zo volmaakt bij met pijp en al en de vaste hand aan de buitenboordmotor en de ineens bijna groene zee en het gehele hemelrijk achter zich - en dan begint hij, gescandeerd door het geknal van de golven aan een nieuwe na dagenlang eenzaam op de brug staan ontwikkelde theorie te borduren: die van de zelfvernietiging waar we allemaal (en hij herhaalt dat nog maar eens, allemaal) met grote ijver aan bezig zijn en als bewijsstuk vertelt hij niet mis te verstane verhalen uit het leven van zijn grote, dode vriend, Errol Flynn, en zo vliegen we daar tussen het gezweep van de wind en het in mijn ogen bijtende zoute water door met de schim van de in het want hangende, sabelzwaaiende drinkende piraat over ons heen; een wat merkwaardig stel, door de engel der tegenstellingen met grote zorg samengevoegd, het eiland van de vervelende mensen tegemoet. Het landen is moeilijk, maar nadat we dan eindelijk tien keer door de branding teruggezogen zijn breken we door die muur van wit en keihard water en klimmen over de stenen naar de wal, waar het wemelde van de blote lieden die er blijmoedig van uitgaan dat men gelukkiger is als men bloot is. Waar de onbetrouwbaarheid van die stelling vooral opvalt is bij de kruidenier, altijd al een toetssteen voor menselijke waarden. Daar staat dan ineens tussen drie gekleden een blote, met een touwtje omhangen - zijn op zichzelf onschuldige en als een camembert wat uitgelopen lichaam krijgt door zijn blootheid tussen de kruidenierswaren een onaantrekkelijke opdringerigheid die niets meer met de natuur maar alles met lang nadenken te maken heeft, en buiten is het niet anders. Tussen al die blote mannen en vrouwen af en toe een mooie, maar na twintig minuten loop je er als een verveelde dokter doorheen en ziet dat het be-

[p. 223]

lachelijker is om bloot met moeite over een rotspad te klauteren dan anderzins en met deze moraal stevig in het hoofd sjouwen we, tegen elkaar schreeuwend en en vallend en proberend het eten niet nat te laten worden met ook nog twee grote flessen bier voor onszelf voor onderweg, het bootje weer door de branding de blote mensen in hun hang naar het paradijs achterlatend, ons witte schip tegemoet dat achter een groenkruimelige uitloper van het eiland moet liggen als het tenminste zonder MacKyle niet gezonken is.