Een nacht in Tunesië

Achtste hoofdstuk, waarin wij dan eindelijk het zeegat uitvaren en waarin de schrijver hiervan een ingewikkeld compliment geeft aan de beeldschone filmster, en waarin de betrouwbare voor 't eerst naar een wrak duikt en het hoofdstuk in Latijns geconstrueerde zinnen wordt afgesloten.

Niemand, geen mens, geen hond zal het geloven, maar we varen. Captain MacKyle is veranderd in het mens dat hij eigenlijk is en staat van zijn kleine brug af te

[p. 213]

roepen en dat heeft de merkwaardigste gevolgen, geratel en gebel, geschreeuw van weer andere mensen, het anker wordt gehesen? gelicht? en St Tropez, dat naarmate de afstand groeit geler en onbeduidender wordt, glijdt weg als een oude, gerepareerde radio over de lopende band al kan dat natuurlijk niet; en in de verte zien wij zelfs de top van de punt van het dak van het huis van Brigitte Bardot achter de beroemde muur van Brigitte Bardot en dan denken we even aan haar, maar niet lang, want nu al is op het achterdek de betrouwbare bezig met het passen van de duikkostuums en voor mijn ogen veranderen al die aardige mensen in grote, onhandige zwarte gummi kikkers op hele lange onbruikbare blauwe rubberen flapvoeten waar ze achterstevoren de smalle trapjes mee op en af moeten om ruimte te maken voor elkaar.

De enige die aan één stuk door mooier wordt is de beeldschone filmster. Zij ziet er in haar pak uit als iemand die door een intertijdiale archeologische dienst voor een toekomstige eeuwigheid wordt ingepakt om te demonstreren hoe een volmaakt exemplaar van het soort er in het midden van de twintigste eeuw uitzag - en alleen voor de leider van het geheel ziet het er tragisch uit want het aanstaande managerschap heeft al zijn tekenen vooruitgezonden en hij is veel te dik geworden om nog in zijn rubberen pakje te passen en besluit nu in de diepte af te dalen gehuld in een door een Groenlandse vrouw lang geleden gebreide erg dikke trui met vrolijke motieven. De heldergele dubbelflessen worden op de zwarte ruggen gebonden, een ceintuur van lood wordt om de middels geregen, en dan gaat alles weer uit want het is nog lang zo ver niet.

[p. 214]

Bewonderend als de tramconducteurs die we eens hebben willen worden staan we rond de blonde pijprokende held die terwijl er op die zee helemaal geen weg is het schip toch duidelijk ergens naar toe stuurt over al die golven waaronder zich het geheimzinnige vissenrijk verbergt, staten en kolonies en onontgonnen werelddelen, woestijnen en hooggebergten, bevolkt met onze ons zo vreemd geworden vroegere familie, onze voorgangers in de evolutie, waarvan we nu al zo ver verwijderd zijn dat we er geen woord mee kunnen wisselen, wat misschien maar goed is ook. Het dochtertje van de kapitein ligt over het kompas heen te slapen, haar gezichtje met twee vlechtjes naar het zonlicht opgeheven waarin ook de vlinderachtige persoonlijkheid zich koestert, begeleid door Frank Sinatra die het zo in de open lucht nog best doet, van beneden komt de geur van eten, en zo, deinend, varend, etend, luisterend naar muziek en in de zon varen we langzaam naar die plek toe die eens voor weer een heel andere groep mensen die des onheils was, en waarachtig, na een uur of wat kunnen we het allemaal zelf waarnemen door de kijker, boven het woelige water steekt in de buurt van een kartonbruine en met een kruis gemarkeerde rotswand de top van een mast uit, waaraan een wrak vastzit, dat nu door de betrouwbare op bruikbaarheid zal worden geinspecteerd. Pak aan, flappers aan, flessen om, bril voor en daar verdwijnt hij, van ons weg, slechts af en toe wat bellen achterlatend, helemaal alleen en wij plotseling ook iets allener, zoals altijd als iemand er wel is en je hem niet meer kunt zien. Nu we er zo in staan te kijken is de zee bijna zwart, ergens onder al dat schitterende duister zwemt hij nu rond, maar waar, en een beetje dom hangen we over de reling en dan ineens is hij er

[p. 215]

weer en wordt aan boord getrokken en tegelijk met het rubber worden ook de geheimen van hem afgepeld tot hij daar weer staat, gewoon, een bloot mens dat uitlegt dat het nu te woelig is om daar met goed gevolg te kunnen filmen, waarop

a)	het mannelijke fotomodel uit Parijs (dat wij immers vanwege zijn grote duikcapaciteiten gehuurd hadden voor f 450, - per dag) diep en opgelucht ademhaalt en
b)	de leider van het geheel in overleg met de kapitein besluit naar een rustige baai te varen waar de duikers wat zullen kunnen oefenen en waar wij de nacht in de beschermende handpalm van de uitlopers van een dunbevolkt eiland zullen doorbrengen.

Dit nu overeengekomen zijnde, en de kapitein de steven gewend hebbende, zetten zij, door een zachte oostenwind begunstigd, koers naar het eiland van Port Cros. In welke door de natuur veroorzaakte omstandigheden zij daar in het holst van de nacht weer zouden wegvaren zal evenals alle voorgaande en volgende geheimen in de loop van het verhaal, en gedeeltelijk reeds in hoofdstuk negen door de schrijver hiervan ontsluierd worden.