Een nacht in Tunesië

Zevende hoofdstuk, waarin wij voor het eerst allemaal aan dek van de Annie-Loreen zitten en enige personen beschreven worden en een lastig iemand Die Er Niet Bijhoort van boord gewerkt wordt.

Zo dan zitten we eindelijk, in het geitekaasachtige licht van de allervroegste ochtend, volledig aan dek. Op de tafel voor ons brood, honing, koffie, Vichy en de verse bloemengeur van het ochtendblad. Wij eten een beetje in stilte, en daardoor vallen de verscheidene gezichten meer op, wat het mij iets, maar niet veel makkelijker maakt om ze te beschrijven, zodat u ook wat ziet.

De beeldschone filmster verschijnt straks veelkleurig op het scherm, dus haar laat ik onbesproken, uit angst om op mijn vingers getikt te worden wat betreft de kleur ogen, de lengte van de vingers, en bovendien ook al omdat degenen die haar filmen nooit zichtbaar zullen

[p. 210]

worden en dat dus nu des te meer verdienen. Het Parijse fotomodel, dat eveneens te water zou gaan, heeft nu al een duidelijke angstlaag in de ogen, die uiteindelijk zal resulteren in zijn overhaaste afscheid, waarna wij een ander voor hem moesten zoeken, maar dat is pas twee hoofdstukken verder. Verder zijn daar, al bijna weer zingend, de leider van het geheel, die op een echte manager lijkt zoals een kleine olifant op een grote, dat wil dus zeggen als een kleine druppel water op de grotere die hij aanstonds zal worden, omvang, grenzeloos optimisme, wisselende humeuren en angstaanjagend doorzettingsvermogen en vernuft om gebruik te maken van de aanwezige maar voor gewone mensen zo onzichtbare mogelijkheden dezer wereld, alles is er al en wordt met meer dan dagelijkse maar vooral zorgvuldig gecamoufleerde intelligentie gehanteerd.

Omdat deze zin wat lang geworden is moet het zijn aan het begin ervan eigenlijk veranderd worden in is, maar dat doe ik niet en ga meteen door met de beschrijving van zijn adjudanten, waarvan de betrouwbare dat spitse, Vlaamse gezicht heeft dat in Brugse en Gentse musea vanuit de, het lijkt soms wel met spelden geschilderde, schilderijen van anomiene meesters naar ons kijkt. De sterke, die tegelijk ook een grote is, draagt een grote, helderblauwe ring die bij zijn ogen past, en verder een klein hoedje dat nergens bij past. Zijn voorvaderen drongen nog tot negenhonderd brandend en plunderend door tot bij Wijk bij Duurstede, maar uit de grote kast der erfelijkheid heeft hij voornamelijk vriendelijkheid gekozen, al moet je hem niet kwaad maken, maar wie eigenlijk wel. Af en toe vindt hij een vrouw aan zijn voeten die hij dan voorzichtig opraapt en aardig behandelt. De stille, die ook wel een taaie en een geheim-

[p. 211]

zinnige is, spreekt een vernuftig soort Nederlands waar een Hongaarse gedachtengang onder schuilgaat, maar hij weigert daaraan herinnerd te worden. De leider van het geheel heeft mij toevertrouwd dat hij de beste cameraman van Nederland is (en dus ook van België) en zodra hij dan ook in de buurt van zo'n instrument komt krijgt hij iets van de plechtige verstarring die priesters op prenten uit nooitgeziene oosterse landen in de buurt van hun bronzen potten en kralenkettingen over zich hebben. Verder is hij klein, en kan evenals de betrouwbare en de sterke en de leider van het geheel en weldra ook de beeldschone filmster lang, lang, lang, onder water blijven.

Dat was het. De jonge man wordt niet beschreven want hij vertrekt op dit ogenblik om alles wat iedereen tot iedereens wanhoop vergeten had te regelen, mee te geven, te bestellen te gaan regelen, op te sturen en bestellen. Kunnen wij nu weg? Kunnen wij eindelijk dit kleine, toch nog steeds een beetje naar vis ruikende oplos-Sodom verlaten en de steven wenden naar het onbekende wrak, dat ergens op de bodem klaar ligt om 150.000.000 mensen op de gehele wereld ervan te overtuigen dat men er met meer genoegen naar duikt als men later... (Dit Hoofdstuk is volstrekt Onleesbaar indien u niet de voorgaande zes ook gelezen hebt, of, zoals de Sabena overal langs de weg heeft laten schrijven: als u gevlogen had was u er al geweest.)

Nee! Wij kunnen nog niet weg, want nog bevindt zich aan boord die vreemde vorige-eeuwse figuur, Hildebrand waardig, de klit, de plakker, een heer die een hut in het schip gehuurd had in plaats van een hotelkamer in St Tropez, maar die nu, nu wij het zeegat uitgaan niet

[p. 212]

wenst te vertrekken, want hij was er eerst. Met snerpende stem verzet hij zich tegen de onvergelijkelijke Captain MacKyle en de leider van het geheel, hij wil mee, hij zal mee, hij vindt het niet normaal, het was zijn hut, en pas als de leider van het geheel met een veel zachtere stem dan anders zegt, goed, gaat u dan maar mee, maar ik denk niet dat mijn jongens het erg leuk zullen vinden en we komen hier de eerste twee nachten niet terug, hahaha, dan pas gaat hij met opgeheven gezicht van boord, regelrecht naar het postkantoor waar hij het telegram verstuurt dat wij twee dagen later bij terugkomst in de haven vinden en waarin nogmaals staat dat hij het niet normaal vindt en dat hij maatregelen zal nemen hetgeen MacKyle (zie hoofdstuk V) wiens gedachtengang op dit punt zo simpel is als die van de eerste door de evolutie verzonnen mensenhersenen doet besluiten dat ook hier de boosaardige machten der oorverdovende middelen achter zitten, want dat hij de klitachtige gezien heeft in het gezelschap van die en die en dat wij lelijk uit moeten kijken maar wij stellen hem gerust met het totale sigarettenimperium achter ons dat er tenslotte ook niet om liegt, want waarom zou het?