Een nacht in Tunesië

Zesde hoofdstuk, waarin de schrijver hiervan zijn gebruikelijke slordigheid tracht te overwinnen en de zaak kundig tracht uiteen te zetten, wat wel niet gelukt zal zijn, en waarin hij in gezelschap van de vlinderachtige persoonlijkheid naar het vliegveld van Nice vertrekt om aldaar de leider van het geheel af te gaan halen die met zijn adjudanten uit een oosters land aankomt en waarin allen gezamenlijk op ongeloofwaardige wijze aan een vreselijke dood ontsnappen.

Omdat ik nog immer op mijn kleine Griekse eiland zit, nog steeds in mijn stenen kamer achter de met bougainvillea omwonden tralies, en nog steeds met aan de overkant van het water de vage, elkaar langzaam inhalende heuvels van de Peloponnesus, omdat dus niemand mij kan zeggen dat mijn verhaal langzamerhand onbegrijpelijk is geworden, zal ik het punt in dat verhaal waarop wij nu allemaal gezamenlijk aangekomen zijn, zo nauwkeurig mogelijk omschrijven. Voor het maken van een onderwater-film zijn nodig een boot, die hebben we, een onderwatercamera en een grote hoeveelheid ander duikmateriaal. De zorg daarvoor was opgedragen aan de enige beroepsduiker uit het filmteam, hem die ik in het vervolg de betrouwbare zal noemen. Juist op dit punt in het verhaal komt hij met voor meer dan een ton aan kostbaar materiaal in een Volkswagenbusje op de kade voor de boot aanrijden. Dat is er dus ook, al is hij lid van de Belgische duikersclub moeten worden om alles door de lastige Franse douane te krijgen.

Dan arriveert, ook al weer op ditzelfde punt, de door

[p. 207]

een vader en een moeder en de natuur zo fraai mogelijk vervaardigde filmster die als twee druppels water lijkt op de filmster die in de film ‘Als Twee Druppels Water’ van Rademakers en Hermans gespeeld heeft. Zij is het dan ook, en zal in het vervolg de filmster heten, tenzij ik door ontroering wordt overmand en haar de beeldschone filmster zal noemen, wat meer dan eens zal voorkomen. Haar tegenspeler, dat wil zeggen, degene die haar op het hoogtepunt van de film, midden in het felgekleurde grootbeeld gezeten, de bekende sigaret zal aanbieden (zonder welke een werkelijk genoegen niet denkbaar is) is een door de leider van het geheel helemaal in Parijs gehuurd fotomodel, dat als eigenaardigheid meegekregen heeft dat hij tot op veertig meter kan duiken. Hij komt ook al nu aan, vergezeld van zijn eveneens op een advertentie lijkende, ook al weer vlinderachtige vrouw; in het stralende zonlicht rijdt hun met zich laten vereeuwigen verdiende Alfa Romeo tot voor ons wrakke schip, waarop even later zal blijken dat hij niet alleen niet zo gek mooi is (waardoor de sigaret aanzienlijk in aanzien zou kunnen dalen) maar bovendien niet kan duiken, eigenlijk alleen maar een keer in een zwembad gedoken heeft en dat was niet zo gek diep. De jonge man, nu al opgewonden door de violente reacties die dit bij de leider van het geheel zal opwekken als hij uit Arabië terugkeert, wreekt zich al bij voorbaat door de nadruk te leggen op de zeer, zeer diepe diepte waarin het model zal moeten duiken, dat zich daarop mompelend tegen de reling terugtrekt met een plotseling duidelijk menselijke trek op het anders zo verkopende gezicht. Zijn vrouw laat een traantje, maar stiekem. Immers, hij zou kunnen sterven en wat moet er dan met al die prachtige zeemanskleding.

[p. 208]

Spelers zijn er, materiaal is er, boot is er, zee is er, en de schrijver hiervan verricht zijn laatste officiële daad voor hij tot volstrekte nutteloosheid en contemplatie zal vervallen en begeeft zich met de vlinderachtige persoonlijkheid in het monsterachtige voertuig op weg naar Nice waar de leider van het geheel zal aankomen vergezeld van zijn twee assistenten, de sterke en de stille.

Het is een mooie middag. De mensen staan in miljoenen tussen het land en de zee opgesteld, af en toe onderbroken door een enkele palm, en geruggesteund door de grootst denkbare hoeveelheid auto's die een Rivièra kan bevatten. Geen wonder dat we ook precies op tijd aankomen om de Caravelle uit de lucht te zien neersuizen, waarna de leider van het geheel de vlinderachtige persoonlijkheid in de krachtige armen neemt, iets wat ik in het eerste hoofdstuk al heb uitgelegd. Ook hij heeft een karrevracht filmmateriaal bij zich, en tevens een grote verzameling stenen Arabische drums, waarvan er ter plekke reeds één door de sterke wordt stukgeslagen. Allen nemen afscheid van de gesmolten stewardessen, geheimzinnige afspraken die nooit zullen worden nagekomen worden gemaakt, en na aankomst van de Volkswagenbus vertrekken we weer naar St Tropez door het inmiddels duister en daardoor romantisch geworden mediterrane landschap, waarin dan eindelijk het monsterachtige voertuig de gelegenheid te baat neemt om aan zijn bezitter duidelijk te maken hoe slecht het behandeld is, want terwijl de stille bochten maakt in het sombere gebergte waar James Bond nog even over zou nadenken, en terwijl wij dan ook met grote snelheid een helling afkomen, doet zich plotseling achter het gat van de nacht het iets grotere gat van de eeuwigheid voor ons open,

[p. 209]

want naar de stille ons, het stuur nog steeds stevig omklemd, met rustige stem meedeelt, doet de rem het niet meer, en zo suizen wij gevijven de diepte in, die pas veel later ophoudt, en daar staan wij, helemaal uitgereden, een tijdlang doodstil, nadenkend over van alles en nog wat. Alleen de echt goede lezers zullen zich herinneren dat iemand ergens in het Koninkrijk België en in het tweede hoofdstuk gemeend had olie in de remleiding te moeten gooien die daar niet voor bestemd was. Pas nadat wij de Dondervogel er van overtuigd hadden dat wij heel langzaam en heel zacht naar St Tropez zouden rijden wilde hij weer een klein beetje remmen - hetgeen verklaart dat ik nog steeds lid ben van de mensheid, en u toegedaan.