Een nacht in Tunesië

Vijfde hoofdstuk, waarin de vlinderachtige persoonlijkheid en de schrijver hiervan eindelijk een schip vinden om het grote avontuur mee te beginnen en waarin de jonge man op kundige wijze met de Schotse kapitein over de prijs onderhandelt - en waarin tevens uit de doeken wordt gedaan hoe de wereld geregeerd wordt zodat het dus in elk geval zin heeft om dit hoofdstuk tot op de draad uit te lezen.

Wie denkt (zo begon het vorige hoofdstuk ook) dat het eenvoudig is een film van twee minuten te maken, waarin over een sigaret wordt gesproken vergist zich afschuwelijk. De jonge man, de vlinderachtige persoonlijkheid en de schrijver hiervan bevinden zich nog steeds in St Tropez, op zoek naar de boot die de leider van het geheel zeker meent aan te treffen als hij met zijn karrevracht materiaal uit het oosterse land waar hij nu verblijft hier aankomt. De Jachtclub, doorgewinterde zeerobben met het zout op hun gezichten, eigenaren van aan de haven gelegen cafés, het toeristenbureau, een enkele agent, oude vrienden van de v-achtige persoon-

[p. 204]

lijkheid, allen zijn het er over eens: een boot in dit seizoen bestaat niet en als hij wel bestaat is hij niet te betalen.

Niemand, ook ik niet, zal onze verbazing optekenen als wij op de derde dag, bij een van onze steeds moedelozere wandelingen langs de steeds uitdagendere haven, tussen al het geflonker, een eenvoudig, ja onaanzienlijk houten schip aantreffen met op het witte achterdek een stuk karton waarop staat ‘te huur’. Vol ongeloof betreden we, ons onzeemannelijk aan een slap touw vasthoudend en langs de verschoten en gerafelde (maar trotse) Engelse vlag het dek waar we die ongeloofwaardige verschijning ontmoeten, de man van de dromen van alle onze vriendinnen en zusters, wiens uiterlijk zo vaak beschreven is in boeken die titels hebben als ‘Toen kwam Tjeerd’, en ik beschrijf hem dan ook niet, noch de volmaakte bouw, noch de knalblauwe kijkers, noch het borstelige haar, noch de manier waarop hij zijn pijp bij stroomwind in de mond geklemd hield, noch de groeven die stormen, niet na te vertellen avonturen en veel eenzaam op de brug nadenken in zijn gezicht getrokken hadden, noch de manier waarop hij, door gewoon een slok whisky te nemen, onder de juiste belichting van Eddy Constantine een wat vervelende limonade-drinker maakte, nee, Captain MacKyle wordt niet beschreven, ik zet hem neer waar hij hoort, op de brug, en ons wat aarzelend er omheen, en of de boot te huur was, ja hij was te huur, en of hij voor een dikke week te huur was om hier en daar heen en weer te varen om een wrak te zoeken om een onderwaterfilm te maken, ja dat kon: en wat dat dan kostte?

‘Kijk eens,’ zei Captain MacKyle, ‘ik ben een Schot.’

En toen kon het eindeloze gezaag beginnen, drammen,

[p. 205]

drammen, en tenslotte was er van het niet onaanzienlijke bedrag een onaanzienlijk deel afgesloten, en dat in ruil voor een concessie die in ruil voor een andere, iets kleinere concessie enzovoort, af, whisky! glazen! Plotseling van alle problemen verlost zaten we daar op het witte schip op het blauwe water, luisterend naar Verhalen uit een Zeemansleven, verteld door een bloedbroeder van de maffia en tevens wellicht een oud-smokkelaar, wie zal het zeggen, nou, hij zal het zelf wel zeggen, en jongensboek na jongensboek vliegt over het heter wordende dek in onze roder wordende oren, en als we tenslotte aan het eind van de zitting van het schip op de deinende kade stappen weten we het zeker: de wereld wordt geregeerd door handelaren in verdovende middelen, en wij allemaal zoals we daar staan, rondlopen, stemmen, kiezen, in kranten schrijven en denken dat we het weten, wij zijn maar peuters en kruimels in het grote geheel dat gecontroleerd wordt door Geheimzinnige Machten waarin Captain MacKyle hartstochtelijk en misschien niet eens ten onrechte gelooft, die Ene Pot Nat waar het bedisseld wordt, en wie daarin zit moet machtig zijn en hoe word je machtig? Door geld! En hoe kom je aan geld? Verdovende middelen! En dan licht hij bijna een tip van de sluier op en toch lekker net niet, en zo staan wij dan, nogmaals, op de deinende kade, voorzien van een geheel nieuw wereldbeeld, stofjes in de hand van het grote apparaat, maar niettemin dolblij dat we een schip gevonden hebben, want morgen al moeten wij met blijde gezichten op het vliegveld van Nice staan, gezichten waaraan de leider van het geheel al vanuit Arabië kan zien dat zijn vertrouwen in ons niet beschaamd is en dat wij misschien al in hoofdstuk zes uit kunnen varen. Waarom dat toch niet doorging kunt u in hetzelfde

[p. 206]

hoofdstuk, dat er nu eenmaal al lag, zonder mankeren spoedig lezen.