Een nacht in Tunesië

[p. 201]

Vierde hoofdstuk, waarin de schrijver hiervan alweer meedeelt dat er niets is gebeurd zodat men zich afvraagt waarom hij al die moeite doet, maar waarin hij niettemin de gestrengheid van het mondaine nachtleven uit de doeken doet en tenslotte toch een plek vindt om zich te ruste te leggen.

Wie denkt dat er sinds het vorige hoofdstuk echt iets gebeurd is kan beter meteen ophouden met lezen, want na een lange, lange reis dwalen de jonge man, de vlinderachtige persoonlijkheid en de schrijver hiervan in het monsterachtige voertuig en ook wel te voet, gezamenlijk en ook wel afzonderlijk door de stegen, sloppen, kades en pleinen van St Tropez om een kamer te zoeken. Vooral langs de kade is de kwelling het grootst, daar zitten de mooie mensen die anders op heuvelen rusten nu op de achterkant van hun jachten, de gouden zon op hun uitgeruste gezichten, de voet losjes op een door een Spaanse matroos met zorg gepoetst koperen scheepsvoorwerp, zachtjes heen en weer gewiebeld door het helderblauwe water waar ik eigenlijk het liefst meteen in wil.

Ondertussen krijgen we wel de gelegenheid om de strenge dagindeling van St Tropez aan de werkelijkheid te toetsen, en het is waar. Om de zoveel uur dwaalt de hele zwerm plotseling weg van het ene terras en strijkt neer op het volgende, wie blijft zitten is gek, achterlijk, ouderwets, arm, niet goed bij het hoofd, ongehoorzaam, zal er nooit komen, weet niet van wanten, kan op het dak gaan zitten, kan net zo goed naar een andere badplaats gaan waar nog nooit iemand van gehoord heeft want je bent in St Tropez en je zult de waanzinnigste prijzen betalen en je daarvoor als vee laten behandelen en dat is door de Amerikaanse columnist John Crosby, die het ook allemaal heeft moeten doormaken, zorgvuldig in de N.Y. Herald Tribune beschreven: elf uur ontbijten bij Sénéquier, daar om twaalf uur geheid wegwezen, op

[p. 202]

naar het strand Epi, Morea of Pamplona (daar vergeet hij er een, Tahiti-plage, waar je je ook voor een behoorlijk daggeld aan de oevers der zee op leuk neergelegde matrassen aan de voet van een palm en ver van de voeten van andere mensen kunt uitstrekken, zonlicht in het bedauwde ijskoude glas met uitgekiend mengsel naast je en af en toe bekogeld met een keiharde gesuikerde, geroosterde noot door een meneer die wil weten of je hem lekker vindt en als het ja is mag je hem kopen).

Om vijf uur - en geen ziekte, ongeval, verkeersopstopping kan daar tussen komen - dien je weer aan de kade te zitten bij Sénéquier en geperste citroen of thee met ijs te drinken, en precies twee uur later ga je precies vijf terrassen verder, waar het dan zo druk is dat iedereen met het prachtige lichaam op elkaar gedramd staat (boven de vijfendertig hoef je al helemaal niet meer aan te komen tenzij je kranzinnig veel geld hebt en dat door het niet te laten merken duidelijk laat merken). Daar mag je blijven eten als je zin hebt om een uur of wat te wachten, anders ga je naar de andere twee plaatsen waar je ook een uur of wat moet wachten, het café des Arts of bij da Lolo en anders eet je maar niet, want denk er om dat je na twaalven de duistere kelders in moet om je over te geven aan dat grootste genoegen, de hernieuwde groepsdans in een te kleine ruimte, zoals de surf (de branding) de hully-gully, af en toe afgewisseld door het alder-alder nieuwste, primeur voor de Volkskrant: de polka en de quadrille.

Dat het bestaan van een middeleeuwse monnik eenvoudig was bij dit alles vergeleken is duidelijk want uiterlijk om vijf uur zul je weer op de kade bij le Gorille zijn, zoals de Duitsers zeggen, waar je een kop koffie kunt

[p. 203]

krijgen zodat je niet te lang slaapt want morgenochtend moet je weer om 11 uur enzovoorts, net zolang tot je echt lekker uitgerust bent - en dat is zo ongeveer tegen de tijd dat de wintersport begint en dan ga je hetzelfde doen in Megève.

Het is een hard leven, dat is zeker, en als daar vlakbij, vrijwel de gehele dag door, door niemand opgemerkt, niet die grote, aardige, dikke, lieve zee lag, zou je aan het bestaan gaan wanhopen. Niet wij echter, want wie nadert daar? Een goede vriend! En wat heeft hij, die ik naamloos zal laten, gevonden? Een kamer!