Een nacht in Tunesië

[p. 196]

Tweede hoofdstuk, waarin de schrijver hiervan meedeelt dat er in dit hoofdstuk niets wetenswaardigs voorvalt maar niettemin zijn reis met de vlinderachtige persoonlijkheid en de jonge man in 't monsterachtige voertuig voortzet, in de Franse hoofdstad overnacht en weer verder trekt.

Iets wetenswaardigs valt er in dit hoofdstuk niet voor, behalve misschien dat we de krankzinnige hoeveelheid benzine, die de monsterachtige auto opzuipt, volstrekt per ongeluk niet betaald hebben aan de grens en toch niet door de politie zijn achtervolgd, en dat de jonge man in een aanval van acute waanzin de olie, die zo'n voertuig nu eenmaal nodig heeft, in de remleiding liet storten wat ons twee landen verder, des nachts en op een berghelling, bijna het leven gekost heeft, maar net niet.

Tegen de avond, de zon in het teken van de steeds afschuwelijker Sacré Coeur, vallen we de Franse hoofdstad binnen die, na de atoomslag die er gewoed heeft, geheel verlaten is. Parijs in augustus is een wonder. Alle voertuigen zijn ergens diep onder de grond begraven, nog een enkeling spoedt zich door de zinderende, met kwaadaardige hete lucht gevulde straten, waaraan de verveloze luiken gesloten zijn. Een laatste ober, die weet dat hij de fall-out toch overal met zich meedraagt, is achtergebleven om uit pure gewoonte de weinige achterblijvers te bedienen, en tussen dat alles begeleidde de schrijver hiervan de vlinderachtige persoonlijkheid op haar moedige tocht naar de huizen Cardin en Dior, waar zij voor een Nederlands avondblad foto's moest maken, hand in hand met een Franse filmster die veel dikker was dan wij dachten dat zij was, of zou moeten zijn.

Tegen de avond viel bij toeval ook het donker over de stad, wat de zaak wel niet koeler maakte, maar mij toch in de gelegenheid stelde om zonder door collega's

[p. 197]

gezien te worden mijn geliefde restaurant te bereiken waar ik behalve andere dingen twee kwartels in frambozesaus gegeten heb, en de vlinderachtige persoonlijkheid, die anders altijd een koekje eet om haar bedrijfskapitaal niet te vernielen, op mijn misselijk aandringen een heel konijn tot zich genomen heeft waar zij inderdaad eigenlijk nooit meer van bijgekomen is.

Wakker geworden uit drie benauwde dromen tegelijk maar niet groter geworden noch gekrompen. De jonge man had zich intussen van alle hem opgedragen taken wat betreft de aanschaf van ingewikkeld filmmateriaal gekweten en de hemel weet nog wat meer uitgevoerd en het was nog vroeg in de alweer lege ochtend toen wij trachtten Parijs uit te rijden, en dat zou ook gelukt zijn als niet gebleken was dat een langdurig jankend geluid, dat wij toeschreven aan een belendende sirene, in werkelijkheid bij ons monsterachtig voertuig hoorde, wat ons duidelijk werd door het driftig wijzen en angstig weglopen van vele Fransen en een bij het geluid horende steeds toenemende ontzaglijke rookwolk waarin wij het jankende ding een garage binnenreden waar het bleef janken en roken tot een verstandige man er met veel water, knallen, en het bedienen van allerlei knoppen een eind aan maakte.

Hoe Frankrijk eruitziet weet langzamerhand iedereen. Om aan de zuidkust te komen moet je door lange groene landstreken waar veel andere mensen ook al doorheen gaan. Wij wilden in één keer doorrijden, en in de nacht, met de jonge man en de vlinderachtige persoonlijkheid stevig in slaap en een Arabische klaagzang op de radio heb ik het monster met adembenemende zekerheid zuidwaarts gedwongen tussen de andere witte lint-

[p. 198]

achtige lichten en de lange zwarte gaten die daar altijd nakomen, twee walgelijke ongelukken gezien met wat je zou kunnen noemen echte doden en de door het ijsblauwe flitslicht van de politie verlichte door verdachte nieuwsgierigheid verminkte toeschouwers (en gemerkt dat na een groot ongeluk iedereen ongeveer een kwartier iets langzamer rijdt, waarna de dodenrit weer kan beginnen) en nagedacht over de tijd dat ik met grote vrachtwagens door deze streken liftte zoals een ander over zijn kindertijd nadenkt, en in een nacht-café alles daarvan teruggevonden: de geweldige, torenhoge dubbele veeltallig verlichte vrachtwagens die stoppen, de vermoeide man die er uitstapt, iets drinkt aan de bar en op een schoolbord schrijft hoe laat hij gewekt wil worden en dat is nooit meer dan vier, vijf uur later, dat alles in neonlicht dat nog minder details weglaat dan Van Deyssel in Frank Rozelaar, om het daar nu maar eens op te gooien, zodat elk vuil suikerpapiertje op de geelstenen grond, elke rode streng van de met rood plastic omwonden stoelen en elke aantekening van vermoeidheid in alle aanwezige gezichten met de etsnaald wordt bijgehouden en een wetenschapsmens zelfs de grammen witte slaap op het gezicht van de vlinderachtige persoonlijkheid had kunnen wegen, maar nee, geen tijd, verder, verder, nieuwe avonturen tegemoet, alsmede het derde hoofdstuk!