Een nacht in Tunesië

Eten met een ezel

[Athene] Omdat ik het er al eerder over gehad heb zal het wel opvallen dat hotelkamers mij bezighouden, en het is ook niet niets: je komt binnen na een lange reis, in de stad waar je nooit eerder geweest bent, je rijdt naar het hotel, krijgt een kamer toegewezen met een nummer dat elk ander nummer had kunnen zijn, en die kamer is vanaf dat moment jouw kamer, en daar sta je dan, naast je zo langzamerhand zeer bevriend geworden koffer. De man die hem voor je naar boven gedragen heeft is

[p. 126]

verdwenen, je loopt rond als een hond in een nieuw huis, maar mensen zijn geen honden, ze laten geen geuren en geen sporen na, het bed waar er honderden in gelegen hebben wordt mijn bed, en ze storen mij niet, die honderden onzichtbare vreemdelingen met hun geschiedenissen, zo min als ik hen zal storen. Ik loop naar het raam, doe het open. Op het balkon een klimopplant met geurende witte bloempjes, diep onder me een steile schacht, en op de bodem daarvan zinken bakken met grote stukken rauw vlees. Tegenover me een kantoor. Er werken meisjes met blauwe jurken achter schrijfmachines en ze kijken naar mij zoals ik naar hun kijk, eigenlijk niet dus, en gaan dan weer door met werken. Allemaal schrijfsters, denk ik jaloers, neem een douche, doe een gekreukeld en lichtzinnig zomerpak aan en dan de straat op.

Het is heel warm, er zijn veel geluiden en veel geuren, het is druk, veel voetgangers. Ik ben in Griekenland. Zes jaar gymnasium willen met alle geweld ogenblikkelijk een emotie, maar er is er geen. Ik merk dat ik de Griekse letters op de kranten in de kiosken kan spellen, maar wat er dan staat kan ik niet lezen, en verstaan doe ik niets. Ik koop bij een man op de hoek van de straat een gebrande maïskolf uit zijn walmend houtskoolvuurtje, ga in een oude-mannencafé zitten en verval in het toeristische cliché, dat wil zeggen, ik bestel een ouzo - een anijsachtige drank die er uitziet als dik en stroperig water waar je echt water bij moet gieten om een melkachtige vloeistof te krijgen met een ondertoon van anijs, die ik echt niet lekker vind.

Groene autobussen, dominospelende mannen, ik heb nauwelijks een idee in welk deel van de stad ik ben, ik ken niemand en heb alleen een kleine plattegrond,

[p. 127]

waarin de parken blauw zijn, de huizenblokken blauwgrijs, en waarop je aan de hand van nummers de Akropolis, het Theseion, het theater van Dionysos, en ook de Eerste Hulp en de Bank van Hellas kunt vinden. Maar ik verwerp de kaart, ik wil de Akropolis nog niet zien, ik betrap me er op dat ik eigenlijk niets wil zien, alleen maar wil kijken, en door een straat die er uitziet als een hoofdstraat wandel ik langzaam omhoog, kijk in alle winkels met niet zulke mooie schoenen en niet zulke mooie kleren en kijk naar de mensen. De vrouwen zijn mooi en donker, niet erg groot en breed in de heupen, de mannen hebben verscherpte byzantijnse gezichten, het zijn minder melancholieke Portugezen, zij houden elkaar bij de arm en voeren lange gesprekken met zorgvuldig afgemaakte gebaren die heel even afgetekend in de lucht blijven hangen, een snel vervliegend museum.

Het is geen mooie, eerder een slordige stad, maar het moet er erg gezellig zijn. Ik kom terecht op een groot open plein met aan een kant achter een groen gazon het lage vanillekleurige parlementsgebouw, Papandreou, Cyprus, koningin Frederika, en aan de andere kant, voor het aluminium paleis van de American Express twee grote terrassen waar veel buitenlanders zitten, verwikkeld in hun eigen kranten, reisgidsen en ongriekse uiterlijk. Ik loop door, en kom in een oude stadswijk. Winkels met vissen, winkels met groenten en aan alle kanten restaurants, taverna's. In de deuropening van één ervan staat een jonge ezel die het erg prettig vind dat ik daar naar binnenga, en mij onmiddellijk volgt. Op een witharige man na, die in een dikke laag beschermende ouderdom gehuld niets en niemand opmerkt, ben ik alleen. Na een tijdje komt de opgewekte

[p. 128]

eigenaar, en we begrijpen al gauw dat 't met praten niets wordt, dus gaan we samen naar een grote uitstalkast waar allerlei etenswaar ligt opgestapeld, de vissen bovenop en ik kies wat uit, een stuk vlees met een botje eraan dat er uitziet of het lam is, en een grote vastenkleurige aubergine. De man slaat zingend, en af en toe naar mij knipogend van nou wacht jij maar eens af wat er uit de pot komt, aan 't koken, en brengt vast 'n groot stuk ruw brood met kummelpitten in de korst, een paar zwarte, door de wol geverfde olijven en een koperen kroes harswijn.

De ezel begint er nu brood in te zien, en steekt zijn kop onder mijn oksel en slaat zijn ogen omhoog zoals eenmaal Ramon Navarro, en natuurlijk smelt ik, en zo eten we samen, twee niet helemaal op elkaar lijkende ezels, jij een olijfje ik een olijfje, jij een stukje brood ik een stukje brood, tot zijn baas hem aan zijn staart onder mijn oksel uittrekt en hij het op een balken zet, zo vol ontzettend verdriet, dat zelfs de oude man met een blik vol herkenning opkijkt, maar dan komt op een dik wit bord mijn lam op tussen grote schijven gepaneerde aubergine, en uitkijkend over een stoffig pleintje waar niemand voorbijkomt eet ik het op, een eerste maal in Griekenland.