Weet je nog wel van toen?

[p. t.o. 41]

Ik dank je vriendelijk jongen. (pag. 49).

[p. 41]

Twee zieken.

rits en Jacob waren broertjes. Frits, die de oudste was, had de leelijke gewoonte om zijn broertje dikwijls te plagen. Broer, die nogal driftig was, begon dan te huilen en te stompen en het kostte hun moeder veel moeite en zorg en verdrietige uren om Frits van die plaagziekte te genezen. Soms dacht zij, als er eens een paar dagen zonder gekibbel voorbij waren: Hè gelukkig, ik geloof dat ik het gewonnen heb! Maar - dan begon het lieve leventje weer van voren af aan. Neen, er zou een nare, treurige tijd verloopen, eer Frits voor goed van zijn plaagziekte genezen was.

Eens op een middag, toen Jacob uit de school thuis kwam, was hij zóó stil, dat moeder al dadelijk zag, dat haar ventje niet heelemaal in orde was. En zij had goed gezien.

[p. 42]

‘Wat scheelt er aan, broer? Ben je niet erg lekker? Wat ben je stil, jongentje, kom eens gauw bij mij.’

Voetje voor voetje ging hij naar moeder toe en op haar schoot begon hij te huilen.

Hij vertelde toen, dat hij 's middags op school al dadelijk niet prettig was geweest, er kwamen telkens tranen in zijn oogen en hij moest toch niet huilen, zijn voeten waren koud, zijn hoofd was zoo akelig warm en .....

‘Nou, vertel me maar niet verder, we zullen je dadelijk naar bed brengen en als je lekker warm onder de wol ligt, zal 't wel beter gaan.’ Toen Jacob in zijn bedje lag, bleef moeder nog een poosje bij hem zitten.

Daar lag hij nu stil met een vuurroode kleur.

‘Ik geloof zeker dat hij koorts heeft, we moesten den dokter maar eens laten komen,’ zei moeder, toen vader ook eens naar zijn ziek jongentje kwam kijken.

De dokter kwam, onderzocht Jacob en zei toen, dat hij waarschijnlijk

[p. 43]

mazelen had. ‘Op 't oogenblik heeft hij flinke koorts, mevrouw! Maar goed zijn hoofd koel houden en Frits mag voorloopig niet met hem in de kamer slapen!’

Dien nacht bleef moeder op om telkens koude, natte doeken op Jacob's warm hoofdje te leggen.

Tegen den morgen werd hij veel kalmer. De dokter zei nu, dat het zeker mazelen waren en dat het gelukkig was dat Frits ze al had gehad, hij zou ze denkelijk niet opnieuw krijgen, als hij niet in aanraking kwam met zijn zieke broertje. ‘Van avond zal de koorts wel weer opkomen, mevrouw, maar hij is een flinke, sterke jongen, u hoeft niet ongerust te zijn.’

De dokter had gelijk gehad. 's Avonds begon Jacob weer onrustig te worden en in de koorts praatte hij druk over allerlei dingen van school, maar 't meeste had hij het te kwaad met zijn broertje. Hij dacht telkens dat hij hem weer aan het plagen was, en of moeder hem al suste, 't hielp niet.

Frits, die in de kamer er naast was, hoorde zijn broertje huilen.

[p. 44]

O wat speet het hem nu, dat hij niet eens even naar hem mocht gaan. Want Frits was toch een heel goedhartige jongen, die eigenlijk veel van zijn broertje hield. Dat ellendige plagen ook, hij deed het op 't laatst zonder dat hij het zelf wist!

Toen Frits 's morgens aan de ontbijttafel kwam en zijn moeder, die er zoo erg vermoeid uitzag, goeden morgen zei, durfde hij haast niet vragen hoe het met zijn broertje ging.

Heel zacht, alsof hij wel een beetje schuld voelde, vroeg hij, of broer nog koorts had.

‘Neen, gelukkig nu niet. Hij slaapt rustig. Maar gisterenavond en van nacht, toen hij koorts had, dacht die arme jongen maar aldoor dat je hem plaagde. Je weet niet hoe verdrietig dat was en of ik hem al troostte, het hielp niet, want hij verstond mij toch niet.’

Frits had met een bedrukt gezicht zijn eerste hapje brood in zijn mond gestoken, maar 't wou niet zakken. Dikke tranen kwamen in zijn oogen en zeggen kon hij niets.

Moeder zei ook niets. Ze voelde dat Frits spijt had van al dat plagen,

[p. 45]

en toen hij naar school ging, kwam hij wel drie keer terug om haar een dagzoen te brengen.

Na eenige dagen was de koorts veel verminderd. Jacob kon nu weer overeind in zijn bed zitten platen kijken en teekenen en na een paar weken mocht hij weer naar beneden.

Dat was een heerlijke dag voor het heele huishouden. Broer zag er nog wel wat bleek en zwakjes uit, maar dat zou wel weer gauw in orde komen.

‘Ik geloof dat onze jongens allebei genezen zijn,’ zei moeder, ‘kleine broer van de mazelen en groote van zijn plaagziekte. Is 't niet, jongens?’ En allebei de genezen jongens klommen op moeders schoot en zoenden haar, maar Frits nog 't hardste, omdat zij elkaar, zonder iets te zeggen, weer zoo goed hadden begrepen.