Weet je nog wel van toen?

[p. 5]

Tootje's verjaardag.

oeien morgen, nou ben ik jarig!’ zegt kleine To, terwijl ze met haar oogjes knipt in het lamplicht.

Vader, moeder en grootmoeder, die rustig zaten te lezen, schrikten even op, toen zij Tootje zoo in haar nachtpon op de bloote voetjes plotseling voor zich zagen.

‘Kindje, wat voer je uit?’ vraagt moeder, en terwijl ze glimlachend naar vader en grootmoeder kijkt, zegt ze:

‘Maar schatjelief, weet je wel hoe laat 't is? 't Is pas tien uur in den avond. Nu ben je nog niet jarig, het duurt nog wel zes uur, hoor. Ga maar weer gauw in je bedje; en als je morgen ochtend wakker wordt, staat er een heel tafeltje met cadeautjes voor je klaar!’

Even kwamen er een paar traantjes van teleurstelling in Tootjes oogen.

[p. 6]

‘Hè, ik dacht dat het echt al morgen was. Het duurt ook zoo vreeselijk lang. Mag ik nu niet opblijven?’

‘Kindjelief, wat ben je dom. Aanstonds gaan we allemaal naar bed, maar eerst moet ik toch nog al je verrassingen klaar leggen. Dus als je nu niet gauw gaat slapen, zou je morgen heelemaal geen verjaarscadeautjes vinden. Weet je wat, ik zal je zelf naar je bedje brengen. Geef vader en grootmoeder nog maar eens een flinken nachtzoen, dat moet nu de laatste zoen zijn in je vierde jaar. En als je nu lekker geslapen hebt, geef je ons morgen maar vroeg de eerste zoenen in je vijfde jaar.’

Moeder tilt Tootje op en draagt haar naar haar bedje. Ze blijft nog even bij haar zitten om voor dien éénen avond te wachten tot ze weer ingeslapen was.

[p. t.o. 6]

Wel te rusten, Piet, en beterschap, jongentje. (pag 4).