Weet je nog wel van toen?

[p. 1]

Schoolpijn.

r was eens een jongentje, dat niet erg goed rekenen kon. Nu, dat is niet zoo vreemd. Ik geloof dat er heel veel kinderen zijn die sommen en tafels en vraagstukjes haast de naarste dingen vinden die ze weten. Het is ook wel erg, zoo je gedachten bij elkaar te moeten houden, als het buiten de school zoo lekker is, als de zon schijnt, of er een troep soldaten of een brandweerwagen voorbij komt en je niet eens even kijken mag wat voor soldaten het zijn of welke wagen het is.

Maar ... zoo lang het lesuur duurt, moet er stilte zijn en dikwijls spijt het den onderwijzer of de onderwijzeres dat ze de kinderen niet eens even aan het raam mogen laten komen. Daar is nu niets aan te doen en opletten is dus de boodschap.

En nu van den jongen die niet goed rekenen kon.

[p. 2]

Er was weer rekenles op school. Elk moest een som die op het bord stond uitwerken.

‘O,’ dacht de jongen, ‘die akelige som zal ik wel weer niet kennen. Ik wou maar dat er geen rekenen bestond.’

Maar, of hij al mopperde en zeurde, daar kwam de som niet mee af. De meeste jongens waren al klaar en mochten nu vrij teekenen.

‘Ja, teekenen wil ik wel, maar eerst nog die ellendige som!’

‘Leien doorgeven!’ roept meneer.

En nu moest hij zijn lei geven met de som half af.

‘O, jij bent natuurlijk weer niet klaar. Je hebt zeker weer aan je spoor of je plantenbus gedacht. Je maakt van avond thuis je som en dan nog maar eens het werkwoord: ik moet opletten bij de rekenles!’ Thuis gekomen vraagt moeder: ‘Wel, hoe was 't op school? Heb je goed opgepast?’

‘Ja, moe.’

‘En gerekend?’

Geen antwoord.

[p. 3]

‘Kom, zeg 't maar,’ zegt moeder, ‘moet je huiswerk maken? Laat eens kijken. - Ja, dat dacht ik wel weer - sommen overmaken. Weer onoplettend geweest, hè? Nou, ga maar gauw aan je werk, dan kan je voor het eten nog een flink eind af hebben. 't Is wel jammer, we hadden anders nog gewandeld, 't is lekker weer!’

Aan tafel at Piet flink; maar na het eten zei hij, toen hij weer aan zijn werk bezig was:

‘O, moe, ik heb zoo'n hoofdpijn, en pijn in mijn beenen, ik kan echt niet verder werken.’

‘Nou,’ zei moeder, ‘als dat waar is, schei dan maar uit en ga gauw naar bed, dan ben je morgen misschien weer beter.’

Moeder begreep wel dat het eigenlijk schoolpijn was die Piet plaagde. Het was heel warm en dus niet lekker om juist nu vroeger dan anders naar bed te moeten. Maar Piet kon nu zeker niet tegenstribbelen. Hij was toch ziek!

‘Kom, jongen, ik zal je van avond eens naar bed brengen! Een flink warm glas limonade zonder suiker en een extra wollen deken

[p. 4]

zullen je wel gauw opknappen, hoor! en nu vooral geen avondboterham, anders zou je misschien nog maagpijn ook krijgen! Slaap lekker, morgen mag je zeker niet vóór tien uur uit je bed komen. Wel te rusten, Piet, en beterschap, jongentje!’

Den heelen avond en den nacht sliep Piet rustig door.

Moeder wist het wel, die ziekte was zoo erg niet!

Den volgenden morgen, om negen uur, kwam Piet al in de huiskamer. Hij kon het niet meer uithouden van den honger, want hij had natuurlijk geen boterham op zijn bed gehad.

Toen hij binnenkwam, begon moeder te lachen.

‘Wel, zieke, hoe gaat 't er mee? Ben je weer heelemaal beter? Gelukkig, hoor! Ja, die schoolpijn is een akelige pijn. Toen ik zoo oud was als jij, heb ik er ook wel last van gehad en dan deed grootmoeder met mij net als ik nu met jou. Het is nog al niet gevaarlijk.’ Piet gaf zijn moeder een zoen, en het duurde wel een jaar, voor hij weer een aanval van schoolpijn had.