Michiel Adriaansz. de Ruyter
(1780)–Joannes Nomsz–
Auteursrechtvrij
[pagina 26]
| |
Eerste tooneel.
valkenburg, mevrouw la borde, een soldaat.
valkenburg.
'k Zeg andermaal, myn kind! gy hebt geen leed te vreezen.
'k Moet jegens uw' gemaal altyd erkentlyk wezen:
't Is op zyn' sterken drang dat ik u hier bewaar'.
Ik vrees uw wanhoop meer dan uw' gemaals gevaar.
Daar hy my weigren blyft 't geen gy ontwerpt te ontdekken,
En 't my niet mooglyk is u uw geheim te onttrekken,
Ja ik door langer drang daartoe geen pooging doe,
Is 't billyk dat myn zorg u voor uzelf behoê.
Doch zwygen wy hiervan. De Ruiter is gekomen:
'k Heb van zyn' schout by nacht, op 't oogenblik, vernomen
Dat Neêrlands admiraal myn' zoon verzoeken doet,
Dat niemant, wie 't ook zy, hem aan zyn boord begroet'.
Dit 's anders de eerste pligt van opperhoofd en raden.
Zo nedrig is de held, beroemd door groote daden.
Geloof toch dat ik nooit met waan u heb gevleid:
De grond van myne hoop is zyn menschlievendheid.
mevrouw la borde.
Hoe zeker u de grond van uwe hoop moog' schynen,
Uw hoop kan uit myn hart myn' angst niet doen verdwynen.
't Begrip ééns enklen mans beslist La Bordes lot:
Het brengt hem in myn' arm, of 't brengt hem op 't schavot:
Men heeft van 't kloekst vernuft een wanbegrip te vreezen.
De gunst des admiraals moet niet onzeker wezen;
En evenwel wie staat, tot lichtnis van myn pyn,
| |
[pagina 27]
| |
My in dat deze gunst niet zal onzeker zyn?
De Ruiter is een mensch, dus vatbaar voor verblinding.
Ik heb van 't menschlyk hart slechts weinig ondervinding,
Dus word een ydle schrik my mooglyk ingeprent;
Maar myn gemaal, mynheer, die 't menschdom beter kent,
Den aart der grooten hart heeft weten na te sporen,
Weet dat zy meer 't belang dan 't mededoogen hooren.
Een oog door tyd verlicht bedriegt zich zelden; maar...
valkenburg.
Een oog door ramp verblind ziet doorgaans veel gevaar.
Is uw gemaal, myn kind, schaars vatbaar voor verblinding,
Ik heb van 't menschlyk hart een langer ondervinding,
Myn oog is niet bedwelmd door walm van tegenspoed,
'k Ben in myne eerste jeugd by grooten opgevoed;
Besef dus wien van ons gy meer geloof moet geven,
My, of een' driftig' man, door doodsangst aangedreven.
Ik ken den admiraal; ik kende hem toen hy
In uyvren Lampsins dienst noch voer ter koopvaardy;
En heb tot op dit uur geen reden om te vreezen,
Dat hy niet heden noch de zelfde man zou wezen,
Die hy in lagen staat, voordezen, is geweest,
Dat is, meêdoogend', groot, en nederig van geest.
Ik zelf heb Van Der Zaan, zyn' schout by nacht, gesproken;
En dees heeft in myn hart noch meer de hoop ontstoken
Waarmede ik met vermaak, in uwe omstandigheid,
Uw droefheid, my ten troost, gedurig heb gevleid.
De brave vlootvoogd komt. Ik wacht hem met verlangen!
Tree, daar myn pligt verëischt hem in dees zaal te ontfangen,
In 't gindsche zyvertrek. Bedwing u; nader niet,
Voor dat gy, op myn' last, 't bestemde teeken ziet.
Zy vertrekt, en de soldaat plaatst zich, op den wenk van valkenburg, voor de deur van haar vertrek.
| |
[pagina 28]
| |
Tweede tooneel.
de ruiter, valkenburg, de jonge valkenburg. Hoofden der vloot, scheepskapiteinen, raadsheeren, hoofdlieden; en soldaten, aan den ingang.
de ruiter.
Men stake een eerbewys dat ik geenszins verwachtte,
Dat ik altyd ontweek, en altyd weinig achtte.
De staatkunde, eigenbaats en heerschzuchts booze spruit,
Vond al die ydle praal voor hare dienaars uit,
Om hunnen rang by 't volk, dat licht zich laat verblinden,
Ten steun der dwinglandy meer aanzien te doen vinden.
Hy, die zyn broosheid kent, zoek', doende all' 't geen hem
Voldoening in zyn hart: al 't ovrige is een last.
Laat ons, door kryg gedreigd, den dierbren tyd besteden past,
Aan 's lands verdediging, en niet aan kleinigheden.
De zucht voor 't land alleen verdient den eerenprys;
Uw yver tot 's lands dienst strekk' my voor eerbewys.
Men doe de vloot voorzien: dit 's de eerste myner zorgen.
Tegen één' der kapiteinen.
Gy voert de lichtste kiel: vertrek van hier op morgen.
Uw togt zy Westlyk heen langs deze kust gericht,
Doch hou, zo veel gy kunt, het land in uw gezigt.
Tegen één' anderen kapitein.
Gy, steven zuidlyk aan.
Tegen heiden.
En zo gy langs de vloeden
Een kiel of vloot verneemt die her waarts schynt te spoeden,
Doet, door uw zwaarst geschut, die straks ons volk verstaan;
Wykt, schietende, achterwaarts, en houd dus op ons aan.
Tegen de hoofden der vloot, en verdere kapiteinen.
U voegt het boven all' het zeevolk in te toomen.
| |
[pagina 29]
| |
Vergunt geen groot getal gelyk aan land te komen.
Myn vrinden! van wier trouw ik allen dienst verwacht,
Gy weet hoe hoog myn hart de tucht by 't zeevolk acht;
Men kan niet zonder haar een vloot met vrucht bestieren.
Maar wacht u, straffende, ooit die drift den toom te vieren
Die, ééns aan 't woên, den mensch een' mensch doet zyn in schyn:
Bestiert uw benden zagt; denkt dat zy menschen zyn.
| |
Derde tooneel.
de ruiter, valkenburg, de jonge valkenburg. Soldaten, aan den ingang.
de ruiter.
Mynheer, die dezen dag aan dees gedreigde stranden
Het zorglyk hoog bewint u ziet gesteld in handen,
Aan wien ik op dit strand my van myn pligten kweet,
Uw vlyt zy met myn vlyt ten dienst des lands besteed.
Onze eerste zorg in 't wee, dat wy met reden vreezen,
Is meester van het hart van 't volk des lands te wezen.
Is 't min beschaafd dan wy, het heeft geen' minder' moed,
En 't waagt voor wien 't bemint, met blydschap zelfs, zyn bloed;
Vooral 't Fantynsche volk. Vertrouwt gy dat die benden,
Ten val van 't Britsche volk, zich veldwaarts zullen wenden?
de jonge valkenburg.
ô Ja! Uwe edelheid hou' zich verzekerd van
Een volk waarvan men niets dan goeds verwachten kan.
't Was eerst, door list des Brits, tot Englands dienst gewonnen,
't Had zelfs reeds tegen ons de vyandschap begonnen;
Maar van hun dwaling, door den Brit hen ingestort,
Genezen door ons volk, was deze kryg slechts kort.
Zy hebben van hun trouw ons blyk op blyk gegeven.
| |
[pagina 30]
| |
valkenburg.
Eén krygsman deed dit volk met ons in vrindschap leven,
Mynheer! Het achtte hem, zo om zyn' stouten aart,
Als om zyn minzaamheid; en hy is achting waard':
Zyn vuist bestreed hun magt, zyn tong bestreed hun dwaling;
En by den roem, verdiend door deze zegepraling,
Voegt hy noch de eer dat hy me ontrukt heeft aan de dood.
de ruiter.
Wie is die oorlogsman?
valkenburg wenkt den soldaat, die terstond de deur ontsluit, waaruit mevrouw la borde schielyk ten voorschyn treed, en zich aan de voeten des admiraals werpt. Terwyl vervolgt de gryzaart, tegen den admiraal.
Zie hier zyne echtgenoot'!
mevrouw la borde, de kniën des admiraals ombelzende.
ô Ja! ik ben 't, mynheer! Zie hier de droeve gade
Eens oorlogsmans hoogst waard' uw edelheids genade.
de ruiter, met verwondering, haar opheffende.
Wat 's dit! De gade eens mans, die zo veel heeft bestaan,
Smeekt my genaê voor hem! Wat heeft hy dan misdaan?
mevrouw la borde.
Zyn misdryf sproot uit de eer, myne eer ter wraak, te hooren.
Hierom is myn' gemaal 't afgryslykst lot beschoren.
de ruiter.
Die taal verwekt my smart, en veel verwondering!
de jonge valkenburg.
't Geval haars echtgenoots is waarlyk zonderling.
Indien 't uwe edelheid op 't gunstigst mogt behagen
Dit wonderbaar geval zich voor te hooren dragen,
Ik stel voorzeker dat, by 't hooren van de schuld,
Gy 't vonnis van den raad niet wederspreken zult.
| |
[pagina 31]
| |
de ruiter.
Of 't my behaagt? Ik eisch 't uit uwen mond te hooren.
Tegen mevrouw la borde.
Draag zorg 's lands opperhoofd niet in zyn reên te stooren.
Tegen den jongen valkenburg.
Spreek vry.
de jonge valkenburg.
Haar echtgenoot was hier gemeen soldaat,
En kreeg, ten loon zyns moeds, van ons een' hooger staat.
Toen noch 't Fantynsche volk, door Englands list bedrogen,
Besloot met Neêrlands volk stoutmoedig te oorelogen,
Besloot myn vader, (door een valsch gerucht misleid,
Alsöf slechts weinig volk zich had door 't bosch verspreid,)
Van weinig volk verzeld, den vyand weg te dryven,
Het bosch te zuivren, niets daarin te laten blyven,
En 't all' met schrik te slaan voor Neêrlands wapenkracht,
Wanneer hy onverhoeds zich zag in nood gebragt.
Hy wierd, aan 't hoofd zyns volks naauw' boschwaarts ingedrongen,
Aan alle kanten fel door overmagt besprongen;
En 't ongelykst gevecht dat iemant immer zag
Voorspelde al 't volk, als hem, den laatsten levensdag.
Zyn vuist, die wondren deed, voelt zich de kracht begevent
Hem was alreê geen hoop in 't stryden bygebleven,
Dan zyn vergrysde kruin, en zyner benden bloed,
Op 't duurst te levren aan 't Fantynsche moordgebroed;
Wanneer La Borde, (dus is haar gemaal geheeten,)
Zich hebbende in den drom van 't zwart gespuis gesmeten,
Den vyand zo veel werks verschafte met de kling,
Dat zich myn vader redde, en niet één wonde ontfing.
Na zulk een stoute daad, die ieder held moet roemen,
Heeft hem myn' vaders gunst tot hoofdman doen benoemen;
Maar naauwlyks in dien rang gevestigd, heeft zyn hand
Een' onzer burgery dolzinnig aangerand,
| |
[pagina 32]
| |
En met de kling, ten dienst van Neêrland hem gegeven,
Door meer dan ééne wond', verwoed gebragt om 't leven.
Waarom 's lands eedle raad, naar eisch van Neêrlands wet,
Den moorder daadlyk heeft in hechtenis gezet;
En, om hier in 't vervolg den tweestryd min te vreezen,
Nadat hy wierd verhoord, hem tot den strop verwezen.
Dit vonnis, dat op wet, op schuldbekendtenis,
En welzyn van 't gemeen volmaakt gegrondvest is,
Wierd daadlyk uitgevoerd; en burgers en soldaten,
't Waande alles hem ontzield. Maar naauwlyks afgelaten
Van 't dwarshout, opgericht tot zyn verdiende straf,
Vernam men dat hy noch bewys van leven gaf;
En door behulp der kunst, verloster van ons leven
Gedreigd in zynen loop, wierd hem de kracht hergeven.
Dus wierd de man, wiens val 's lands hooge raad besloot,
Herboren op 't schavot uit zyn gewaande dood.
'k Behoef uwe edelheid nu verder niets te ontdekken.
's Lands eedle raad zag niets dan 't vonnis half voltrekken:
Dat vonnis eischt met recht des bloedvergieters bloed;
't Eischt dat de dood de straf onfeilbaar volgen moet.
Daar nu de moorder leeft, eischt wet, belang en reden,
Dat hy ten tweedemaal ten ladder op zal treden.
de ruiter.
Is 't waarheid? Durfde uw man zyn' medemensch verslaan?
Heeft hy door moordery zyn' roem te niet gedaan?
En durft gy, vol van hoop, zyn voorspraak u vermeten?
Ja hem, ten trots des raads, genade waardig heeten?
mevrouw la borde.
Hy heeft als man van eer zyn' vyand neêrgelegd.
de ruiter.
Betaamt een' man van eer een Godloos tweegevecht?
Zyn 't niet de Goddelyke en menschelyke wetten
Die tegen 't tweegevecht met nadruk zich verzetten?
Wie tegen één van twee zichzelv' baldadig kant
Is een vermeetle schelm, of hy heeft geen verstand;
Wat staat de maatschappy dan niet van hem te wachten,
| |
[pagina 33]
| |
Die, door zyn drift beheerscht, haar beiden durft verächten?
Doch 't is de reden zelf die 't tweegevecht verbied,
Al hoonde 't ook de wet, den steun der volken, niet:
Kan ooit op de aard' wel iets meer onrechtvaardig wezen,
Dan dat in een geschil, (uit welk een' grond gerezen,)
De magt gelaten word aan hem die onrecht deed,
Ter moording van den man die schuldloos onrecht leed?
En dit geschied, zodra men 't recht door 't staal verdedigt:
Want wie verzekert ons dat hy die is beleedigd,
Zal overwinnaar zyn op 't einde van 't gevecht?
Gelyk en ongelyk verkrygen dus één recht.
Ik denk niet dat één mensch op de aarde ooit zal beweeren,
Dat hy, wiens overmoed een' ander durft ontëeren,
Gelyk heeft in zyn zaak wanneer hy slechts verwint;
Want wie dit staande houd is inderdaad ontzind.
Zo die Godlooze stryd wierd ongestraft gelaten,
't Waar' met den welstand uit des volks, in alle staten:
Waar toch zou eenig volk met veiligheid bestaan,
Zo elk zichzelv' ter wraak de hand aan 't staal mogt slaan?
De losse jongeling, of deugniet, best bedreven
In 't voeren van de kling, waar' meester van elks leven.
De minst geöefende in 't bestieren van de kling
Stond dan ter prooije aan guit, of woesten jongeling.
Het leven, 't hoogste goed dat wy op de aarde ontfangen,
Behoort niet van de kling van dwazen af te hangen.
Is, alles wél beschouwd, het haatlyk tweegevecht
Geen schaamtlooze inbreuk op het Goddelyke recht?
Het leven is den mensch door 's Hemels gunst gegeven;
Hy is het dus alleen die recht heeft op ons leven;
Dus is het tweegevecht, schoon 't schelm en dwaas bekoort,
Een inbreuk op dat recht, een weg tot wreeden moord.
't Waar' billyk hen die zich op 't recht der kling vertrouwen.
Tot veiligheid des volks, de handen af te houwen.
De reden, geen geweld, besliss' der menschen zaak;
De Godsdienst en de wet verbieden alle wraak.
| |
[pagina 34]
| |
's Lands overheid alleen zy in elks zaak meestresse:
Haar voegt alleen het zwaard, als 's Hemels dienaresse.
mevrouw la borde.
Uw taal, mynheer, is sterk, zy is vol edelheid.
Verbeeld u niet dat ik voor 't recht des tweestryds pleit'.
De burger kan volmaakt zich naar uw' wil gedragen;
Maar wie moet inderdaad den krygsman niet beklagen!
Indien hy door 't geweer zichzelven recht verschaft,
Word hy, als moordenaar, door de overheid gestraft;
En zo hy wrakeloos zich hoonen laat, of kwellen,
Is hy zyne achting kwyt by med- en rotgezellen.
Hy heeft dus, als zyne eer verwoed word aangerand,
Geen keur dan strafschavot, of leven vol van schand'.
Verschoon my, myn gemaal was nevens my beleedigd,
En heeft, als oorlogsman, zichzelv' en my verdedigd.
de ruiter.
Hy was een oorlogsman ten dienste van den staat,
Geenszins ten dienst van u, of zyn' ontzinden haat.
Hy droeg zyn kling om 't land, op hoog bevel, te wreken,
Niet om zichzelv' ter wraak zyn' vyand neêr te steken,
Niet om in zyn geval, ter straffe eens vyands woên,
Zo die te ontvlieden waar', zichzelven recht te doen.
Ik zal, wat zyde ik ook in 't rechtsgeding moog' kiezen,
Uw beider ongelyk niet uit het oog verliezen;
Maar wraak en moorden staan zo min den krygsman vry,
Als 't armste medelid van deze burgery.
Word eenig oorlogsman door woord of daad beleedigd,
Hy wend' zich tot het recht; hy zy door 't recht verdedigd.
Niets maakt hem magtig tot het oefnen zyner wraak;
Niets maakt hem, 't recht ter spyt, tot rechter in zyn zaak.
De wet die moord verbied raakt alle stervelingen.
Niets geeft den krygsman recht naar iemants hals te dingen,
Dan kryg, waarin de magt die over ons gebied
Verantwoord voor al 't bloed dat's krygsmans staal vergiet.
Toen de Opperhemelheer Zyn wet ons heeft gegeven,
Heeft Hy den krygsman nooit deez' regel voorgeschreven:
| |
[pagina 35]
| |
‘Wanneer uw medemensch u hoont door daar of woord,
Beproef op gy uzelv' kunt wreken door een' moord;
Of waag uw hoogste goed aan uwen hooners woede;
Hy wasch', na 't hoonen, noch zyn hand in uwen bloede’.
Zyn wet was algemeen: ‘Wie iemants bloed vergoot,
Zy door der menschen hand geleverd aan de dood’.
Geen wet by eenig volk heeft ooit die wet weêrsproken.
mevrouw la borde.
Myn echtgenoot, helaas! heeft zich uit nood gewroken.
't Waar' met zyne eer gedaan, zo 't geen hy onderging...
de ruiter.
't Is een erbarmlyke eer die steunt op 't recht der kling!
Wat zonderling begrip! Hoe! moet de kling bewyzen
Dat wy hoogst waardig zyn dat ons de menschen pryzen?
Word iemant eerloos door een' schelders schendend woord?
Wie is meer achting waard' die honden blaffen hoort,
En hen niet waardig acht door slag of schop te straffen,
Of hy die tegenblaft, en dus hen meer doet blaffen?
Een mensch geneigd tot slaan of schelden dient gevreesd,
Gelyk een dolle hond, of ander razend beest:
Wie wederscheld of smyt maakt zich tot zyns gelyken;
De ware man van eer zal zwygend' hem ontwyken.
Zyne eer rust op zyn deugd; en dees houd eeuwig stand,
Hoe vinnig ook door woord of daden aangerand.
mevrouw la borde.
Uwe edelheid verschoon de menschelyke driften.
de ruiter.
De mensch heeft redenkracht om 't goed van 't kwaad te schiften.
Hy weet, de reden en de Godsdienst leert hem dit,
Dat hy, schoon hy een hart dat zondig is bezit,
Onëindig veel kan doen om in dat hart te smooren
All' wat zich tegen 't geen dat loflyk is doet hooren.
Had niet het schepsel kracht tot zelfverbetering,
Dan waar' hy nooit strafwaard', wat gruwel hy beging.
De Hemel heeft den mensch, in alle levensstaten,
| |
[pagina 36]
| |
Begunstigd met de kracht om 't kwaad te kunnen laten;
En wie een gunst versmaad, die hem de Hemel gaf,
Verdient, by ons beklag, met allen recht zyn straf.
mevrouw la borde, zich aan zyne voeten werpende.
Ach! laat beklag, mynheer! in uwen boezem spreken;
En laat La Bordes trouw voor hem genade smeeken.
de ruiter, haar opheffende.
'k Beklaag hem inderdaad, gelyk ik elk beklaag
Die waard' is dat zyn ziel den last van 't misdryf draag',
En voel, om zyne trouw, tot zyn behoud my sporen;
Maar 't recht heeft ook zyn stem, die ik niet min moet hooren.
Ik acht menschlievendheid, ik acht en moed en trouw,
Maar 't achtbaar, 't heilig recht acht ik niet min, mevrouw!
Zo, zonder de achtbaarheid van 't heilig recht te krenken,
't My doenlyk zy genade aan uw' gemaal te schenken,
Vertrouw vry dat dit hart, vol zucht voor de eer van 't recht,
De kreet van 't menschenbloed geenszins genade ontzegt.
All' wat ons by den last eens staatsampts troost moet geven,
Is magt tot sparing van der medemenschen leven;
En als een staatsampt meest ondraaglyk wezen moet,
't Is als de pligt ons dwingt tot storting van hun bloed.
Ach! mogt ik in 't gedrag uws echtgenoots niets vinden,
Dat tot den wreedsten pligt ons billyk moet verbinden!
Hoe 't hiermeê wezen moge, ikzelf, ik wil terstond
't Geen hem bezwaart of dient vernemen uit zyn' mond.
't Betaamt my niet uw hoop op zyn behoud te voeden,
Of uw benepen hart door siddring te doen bloeden:
Vertrouw nochtans, schoon ge u door hoop niet ziet gevleid,
Myn deernis met uw lot, en zucht tot billykheid.
| |
[pagina 37]
| |
Vierde tooneel.
valkenburg, de jonge valkenburg, mevrouw la borde. Eén soldaat, in het verschiet.
mevrouw la borde, tegen den opperbevelbebber.
Mynheer! zie my, beschreid, voor u ter neêrgebogen.
Thans verg ik in den nood niets van uw mededoogen
Waardoor gy met 's lands raad in twist geraken kunt,
Neen! 't smeeken om één gunst zy my alleen vergund.
Gy hoort hoe de admiraal, wiens strengheid my doet beven,
Als rechter, myn' gemaal terstond gehoor zal geven:
't Gaat vast dat hy van u, als kundig van 't geval
Dat my elendig maakt, getuignis vergen zal;
Laat my, dit is myn beê, van u geen strengheid vreezen:
Verschoon La Bordes drift, zo veel 't zal mooglyk wezen.
de jonge valkenburg.
Denk niet dat ik u hoor met een verhard gemoed.
La Borders weldaad spreekt: ik hoor de stem van 't bloed,
Ik hoor zyn groote trouw bewezen aan myn' vader,
Den dienst aan 't land betoond, en uw verdriet te gader;
Maar verg' my, hoe dit all' op my ook werk', mevrouw,
Geen daad die 't hoofd der vloot op 't hoogst mishagen zou.
Hy acht de waarheid hoog. Zyn strengheid doet u vreezen;
Moet zy, in mynen rang, my niet ontzaglyk wezen?
'k Zal doen 't geen my betaamt. De toestand van den staat
Eischt heden andre zorg, en dat ik u verlaat'.
| |
[pagina 38]
| |
Vyfde tooneel.
valkenrurg, mevrouw la borde, een soldaat.
mevrouw la borde.
Ziedaar de maat gevuld van 't geen ik had te schroomen!
Ziedaar den grond van hoop voor eeuwig my benomen!
Thans zie ik klaar, hoe sterk beneveld door myn pyn,
Wat burgers in den nood, en wat de grooten zyn.
Myn vader! kan uw hart in dezen staat noch hopen?
Uw zoon... Helaas! hoe koel is hy mynoog ontloopen!
valkenburg.
Ik ken den admiraal, ik ken myn' zoon... Hoe 't zy,
Zwyg van myn' zoon, en hoop op 't hoofd der vloot en my.
De Ruiters taal was streng, dit lyd geen tegenspreken;
Maar uw' gemaals geval is slechts hem half gebleken:
Het wierd hem inderdaad ongunstig voorgesteld.
Ik heb het aangehoord, en deed myzelv' geweld
Ter breidling van een drift die my niet zou betamen;
Men moet geen hoofd des lands voor 't hoofd der vloot beschamen.
Ik duchtte dat uw hart, vervoerd door bittren rouw,
Ten nadeel van myn' zoon zich niet bedwingen zou.
De Ruiter, die zich licht aan zulk een drift zou stooren,
Zal tyds genoeg van my 't geen hy moet weten hooren:
'k Stel vast dat de admiraal, in zulk een zwaar geval
Myn' zoon verhoorend', zich met my beraden zal.
Alsdan zal ik, doch verr' van mynen zoon te hoonen,
Den admiraal 't geval in 't ware licht vertoonen.
Intusschen, mogt elk mensch, op 't hooren van uw' nood,
't Afgryslyk tweegevecht meer schuwen dan de dood!
Hy dien daarin het staal word in de borst gedreven,
Is min beklagenswaard' dan hy die blyft in 't leven.
Mogt elk, zodra hy voelt dat hem zyn drift verheert,
| |
[pagina 39]
| |
Begrypen, 't zy hy valt of 't zy hy triomfeert,
Dat hy, (hoe spoorlooze eer zich moog' hier tegen kanten,)
De rampbewerker word van al zyn bloedverwanten!
Wat u betreft, myn kind! ach! sta my gunstig toe,
Dat ik aan 't sterk verzoek van uw' gemaal voldoe...
Keer in dit zyvertrek! Met uw verdriet bewogen,
Tracht ik me één oogenblik te onttrekken aan uwe oogen.
Dit zuchtend' hart, een wyl door eenzaamheid ontlast,
Beraamt te beter 't geen tot uw behoud my past.
Tegen den soldaat.
Verzel mevrouw alom. Men laat' haar niets ontbreken.
| |
Zesde tooneel.
mevrouw la borde. Eén soldaat.
Men tracht myn' echtgenoot verwoed naar 't hart te steken,
Men kerkert me op zyn beê, hy snyd den weg my af
Dien ik heb in te slaan tot zyner beulen straf,
'k Moet siddren als ik denk aan 't hoofd der watermagten,
Van 't opperhoofd des lands staat my geen' troost te wachten;
Noch word in zo veel wee myn ziel met hoop gevleid...
Wat foltring is zo wreed als deze onzekerheid!
Einde van het derde bedryf. |
|