|
| |
| |
| |
Brief
aen. Th. van Ryswyck.
Wat kreeg ik daer, o Rysje-lief,
Van u een' allerfraeisten brief,
Zoo heel en gansch in 't rijm gezet!
Voorwaer, gij zijt mij knap, en 'k wed
Dat gij, op 't hoogst, een klein half uer
Besteed hebt aen uw dichtervuer;
En dat ge, op min dan een' twee, drie,
De lava van uw kunstgenie
Uit de opgespleten hersenpan,
(Vesuvius, verbleek er van!)
Als regenvlaeg van stroomend vier,
Hebt uitgegoten op 't papier,
| |
| |
En zoo maer kokend neêrgestort!
Voorwaer, hier schiet de pen te kort:
Gij moest in uw belang, laet zien,
U d'aenkoop doen van een machien,
Een soort van daguerreotiep,
Dat gauw als nw verbeelding schiep,
En, cric! hebt gij iets uitgedacht,
Het, crac! met een' te voorschijn bragt.
Maer kijk, wat spreek ik toch daervan?
Uw schranderheid kent alle man;
Doch, zijt ge in 't verzenmaken vlug,
Bij 't brievenschrijven valt ge stug:
Ik heb daer haest eene eeuwigheid
Gereikhalsd naer een woord bescheid;
Maer, wat ik van de post vernam,
Geen' brief die van ons Rysje kwam!
Nu, 'k weet het, vriend, gij hebt het druk.
't Is dan het een' dan 't ander stuk,
't Is rijmen, dichten, voor en na:
De Brouckere en Victoria,
Refreinen, liedjes bij den huts,
Gij schudt dat alles uit uw muts.
Een riem papier? Daer staet hij vol!
Van Dieren slooft en slaeft zich dol
| |
| |
Aen 't werk, en houdt nog zoo met een
Zijn drukkerij voor u alleen.
Om deze en duizend reden meer,
Kreeg ik geen antwoord van mijnheer.
Maer de overmaet van drukte en spoed,
Hebt gij mij thans in rijm vergoed,
En, uwer dichterluim zij dank,
'k Lig niet meer bij u achter bank.
Nu daerom, vriend lief, houd voor wis,
Dat u de schuld vergeven is,
Al hadt gij 't wel zoo wat verbruid.
Thans nog een woordje vóór ik sluit:
Voor 't Muzen-Album eischt ge een vers?
't Ligt bij Van Dieren reeds ter pers.
Bekijk het eens, en, staet 't u aen,
Laet dan den drukker maer begaen. -
Mijn vrouw-lief is, God dank, gezond:
(En 'k doe u hier bijzonder kond,
Als ware ik de Engelsche Courant)
Haer staet is zeer.... interessant.
Zij groet u al zoo hard als ik,
En wacht u ieder oogenblik;
Want zie, belofte toch maekt schuld:
| |
| |
Voorkom hierin ons ongeduld
En maek het liefst zoo lang niet meer.
Dan zij, mijn vriend, ter uwer eer
Een beste potflesch opgediend.
Vaerwel! 'k noem mij, van harte, uw vriend.
Brussel, 1844.
|
|
Auteursrechtvrij