|
| |
| |
| |
Het Koninklijk
Nederlandsch Instituet.
R.I.P.
De alarmklok luidt bezuiniging,
En 't Ministerie slaet den klepel.
Dag, rijstebrij met gouden lepel,
Luilekkerlandsche erinnering,
Waeraen onze Ouders zich verblijdden!
Thans andre zeden, andre tijden:
De Staet zit stokstijf op zijn knip,
En zeer veel dingen gaen te R.I.P.
En van die vele dingen heeft
Ook 't Instituet het ondervonden,
| |
| |
Hoe, doodgebloed aen geldbeurswonden,
't Zijn treurige uitvaert zelf beleeft.
Hoe Koninklijk het ook mogt heeten,
Het kreeg verbod van mede te eten
Aen de algemeene budjetkrib,
En uitgehongerd stierf het. R.I.P.
Manhaftig streed het op de bres.
Tot dekking van zijn kleine schulden
Vroeg 't eenige arme duizend gulden:
Het vroeg er tien, - het kreeg er zes.
Zoo gauw den moed niet opgegeven!
De netten uit! gevischt nog even!
Het wierp de netten - en ving slib:
God zij zijn geest genadig. R.I.P.
't Geletterd ligchaem vroeg gehoor
Aen de Excellentie van den lande,
En sprak: ‘Genadig Heer, 't is schande
En 't kan er waerlijk zóó niet door.
Hoe wij als arenden ook glanzen,
Wij kwijnen weg als schaemle ganzen;
Wij lijden deerlijk aen de pip,
En gaen nog zoo met een te R.I.P.
| |
| |
Tien duizend gulden, lieve Heer,
Wat kan dit aen uw budjet geven?
Voor ons is 't zaek van dood of leven:
Geen centje min, geen centje meer!’
Maer 't antwoord luidde, toornig bruisend:
‘Bij Groen van Prinsterer! Tien duizend!
Houdt gij mij voor een dwaze snip?
Ik zag u allen liever R.I.P.!
Tien duizend! In geen ouden schoen
Is zulke een vette som te vinden:
Waer andren zich den buikriem binden,
Kunt gij het vast met zes wel doen.
Voor zes beloof ik u 's Lands gunsten
Aen lettren, wetenschap en kunsten;
Dat valt nu zóó in mijn begrip;
Zoo niet, 'k wensch u een zalig R.I.P.
De Wetenschap? 'k Waerdeer ze hoog:
'k Zal met uw A + B niet spotten;
'k Tel dagen lang, bij 't spaerzaem potten,
Mijn vingers zwart, mijn lippen droog.
In Kruidkunde ook ben ik een leepert:
'k Eet alles sterk gekruid, gepeperd.
Ik draeg van Starren, stip voor stip,
Mijn rok vol. Verder zeg ik R.I.P.!
| |
| |
De Letterkunde? 'k Stel ze op prijs:
Hangt niet een Leeuwtje aen menig knoopsgat?
Dat ik ze niet gering te koop schat,
Strekke u die gunst tot klaer bewijs.
Vooral de letters uit den oven,
Al heet, al warm, wat gaet daer boven?
Van zwart op wit geef ik de wip:
Vivat Sint-Klaes! - Voor boeken? R.I.P.!
De Kunsten? 'k Eer het plastisch schoon,
Maer door natuer gevormd, en warmer
Dan schilder-, prentwerk, hout of marmer:
't Bezielde kunststuk spant de kroon.
Leve Antje, Mietje, Koosje, Jaentje!.....
Ik kom er rond voor uit: Geen haentje
Was ooit gevoelloos voor een kip.
Voor 't overige heet het: R.I.P.!’
Dit snedig antwoord stelde een end'
Aen deze ondeugende audientie.
't Gezantschap hield zijne Excellentie
Ten halve slechts voor excellent.
Schoorvoetend gingen ze uit elkander,
En zegden, preutlend, de een den ander',
Met moedloos hangende onderlip,
Een allerhartverscheurend R.I.P.!
| |
| |
Zoo was het Neêrlandsch Instituet
Voor goed gevallen en vervallen.
De Koning sprak toen een ‘Aen allen
Die dezen zullen zien, Saluet!’
Maer 't jongst vaerwel dat daerin door steeg,
Klonk net zoo goed als nog eene oorveeg;
't Was nog een laetste vingertip
Die 't op d'eerwaerden neus kreeg. R.I.P.
Daer ligt het thans, dat trotsch gebouw;
Verbrokkeld, ja, - maer niet vergeten.
De letterwareld, wil men weten,
Draegt, om 't verlies, den zwaren rouw
Voor lettren, kunsten, wetenschappen,
Geofferd aen 's Lands spaerpotschrappen.
Geef me ook een' mantel met een slip,
Dat 'k meêhuil bij mijn laetste R.I.P.!
Allerzielendag, 1851.
|
|
Auteursrechtvrij