|
| |
| |
| |
De koningin der Belgen.
(1850.)
Een stemme, als 't raetlen van den donder,
Is over 't oud Euroop gegaen;
En uit den woesten staetsorkaen
Klonk 't zielontzettend schrikwoord onder
De volkeren van Noord en Zuid:
‘Het rijk der Koningen heeft uit!
Wij willen ze uit hun' hemel vagen,
Die wareldzonnen ouder dagen:
Verga hunne overeeuwsche pracht!
De omwentlingtoorts worde aengebragt!
Heur willen wij verlichting vragen
En welvaert rijze uit d'oproernacht!’
| |
| |
En als een bruising veler wateren
Zoo klom 't vernielend noodgetij,
En de omgewroete maetschappij
Verbleekte bij het muitend schateren
Van 't opgeruide volkrenheir.
De troonen ploften brokklend neêr;
Wat weêrstand bood aen 't sloopend wapen,
Hem brandden lastertael en hoon
Den gulden rijksband in de slapen;
De vorstenwrong werd doornekroon,
De zetel tot schabel herschapen,
En slijk bezoedelde den troon.
Daer stuitte een dijk 't verzwelgend slorpen,
Geweld of list des euvelbonds:
Het was een luttel plekje gronds,
Een bolwerk, jong nog opgeworpen.
Het bleef den duren eed gestand
Die Vorst en Volk met éénen band
Van eerbied, trouw en liefde ombloemde.
Europa zag het aen, en roemde:
Ja, zelfs het roof- en muitziek nest
Hield met bewond'ring 't oog gevest
Op wat zijn schimpende afgunst noemde
Het Koninklijk Gemeenebest.
| |
| |
Maer in dat land, voor stormen veilig
En van geen' onlustdwang doorwoeld,
Daer ook, daer troonde op 't rijksgestoelt'
Een Vorst, aen onderzaten heilig.
De wijsheid zetelde naest Hem,
Het volk hing luistrend aen de stem
Die Vorsten aen heur scheidswoord boeide;
Want de uitspraek van het hoogst verstand
Die paerlend van Zijn lippen vloeide,
Zij legde onstuimge drift aen band.
En onverdeelde welvaert bloeide
In 't kleine alom benijde land.
En troonend aen des Konings zijde
En bloemen strooijend op zijn paên
Zat Zij, de teedre wachtster aen,
Die twintig jaer zijn' echt verblijdde
Als reinst kleinood, als hoogste goed.
Vierwerf herlevende uit Heur bloed
Mogt Zij zich vrome moeder trouwen,
En hoop op 't jeugdig drietal bouwen
Dat sproot uit dierbre vorstenmin.
Gegroet, gij, schuchtere engelin,
Gegroet, o voorbeeld eedler vrouwen,
Louisa, Belgies Koningin!
| |
| |
Hoe klonk de stem u zoet in de ooren,
Van 't volk dat zich door de eerwacht wrong
En minnend om zijn' Vader drong
En 't donderend hurrah het hooren!
Uw boezem ving dien juichtoon op,
Als weeverzachtende oliedrop
Zoo vaek, zoo ruim U toegemeten:
Want jubelde de scharenwolk,
Gij ook, Gij deeldet in die kreten:
Zij strekten aen Uw hart ten tolk
Dat, mogt Ge U blijde moeder heeten,
Ge ook moeder waert van gansch Uw volk.
En - orgelde in de heilge wanden,
Langs d'opgeschoten tempelboog,
Het statig loflied naer omhoog, -
Hoe vouwdet Gij de tengre handen
Ten warmen dankpsalm in elkaêr,
En vraegdet Ge aen d'Alzegenaer
Verlenging van een zaelgend heden.
Of - 't schamel veldkerkje ingetreden,
Waer 's Heeren slaende hand U gaf
Een laetste ruststeê in het graf, -
Hoe smeektet Ge in uw stille beden
Voor Land en Koning voorspoed af!
| |
| |
Die voorspoed, ja, hij mogt ons blijven,
Schoon aen een' sombren horizont
In stralen vuers geteekend stond
Wat onweêr over ons kon drijven.
Maer keerde Uwe engelbeê de straf
Dier zwarte volkrenwolksbreuk af,
Gij boettet veler schuldendragen:
U was de harde proef bewaerd
Het hoofd te neigen voor de vlagen
Die, buldrend stormende over de aerd,
Zich losten in verwoede slagen
Op d'ouderlijken vorstenhaerd.
Hoe moest U zorge en weemoed drukken,
Als 't grijs geslacht van Orleans
Zich, in zijn' oudsten telg, de krans
Des erfstams van het hoofd zag rukken!
Maar toen 't geschokt Euroop vernam
Dat de oproerbijl dien hechten stam
Verspaenderd had uit 't rijk der vaderen,
Hoe stolde U 't levensbloed in de aderen,
Hoe vlijmde U 't harte een lijdensspeer
En kromp de boezem U van 't zeer!
Toen voeldet Ge ook den doodslag naderen
En legdet 't hoofd op 't ziekbed neêr.
| |
| |
Toen ging, van uit 's lands verste palen,
De noodmare op, van mond tot mond;
En wie dien bangen kreet verstond,
Hem kropte 't wee bij 't ademhalen.
En stad en dorp, paleis en kluis,
Heel Belgie was één bedehuis
En smeekte aen God 't behoud der dagen
Van 't dierbaer voorwerp aller min,
En, bij dit vrees- of hoopbejagen
Van rijk en arm, uit elk gezin
Klonk steeds 't beangstigd ondervragen:
‘De Koningin! de Koningin!’
Maer Zij, betrouwend en gelaten
In wat bestemd was van heur lot,
Zij hief heur bede tot den God
Van Koningen en onderzaten.
Een bede nog voor Vorst en Land:
Dat, aen Zijn zegenende hand
De Heer en Land en Vorst moog leiden!
En toen het laetste hulpverbeiden
Ook met de jongste hoop verdween,
En de eeuwigheid Heur reeds verscheen,
Toen wenkte Zij, vóór 't bang verscheiden,
Heur drietal Jongren om zich heen.
| |
| |
En alles bad, en alles knielde
En snikte weenend om de spond',
Van waer de veege moedermond,
Dien liefde tot dat Kroost bezielde,
Voor 't laetst het eeuwig zwijgen brak
En d'ouderlijken zegen sprak.
Toen hief Zij de armen in den hoogen
En blikte Hen zoo minnend aen;
Toen, bij een zucht van mededoogen,
Ontviel Heur brekend oog een traen,
En, schoon de lippen nog bewogen,
Het hart slechts kon Heur hart verstaen.
En als een purprend uchtendkrieken,
Ten voorboô van het morgenrood,
Den nieuwen dageraed ontsloot,
Verliet Zij ons op englenwieken.
Zij had een' tijdelijken troon
Geruild voor reiner starrenkroon;
Zij had een wisslende aerd begeven,
Den wareldslagboom opgeheven
Die een verganklijk menschdom scheidt
Van onvergangbare eeuwigheid:
Heur dood was heilig als Heur leven,
En hooger loon Heur toebereid.
| |
| |
o Toen die doodmaer zich verspreidde,
Welk meer dan onverschillig oog
Bleef bij de droeve tijding droog?
Wie, die geen heete tranen schreide?
Wie, die geen' vaderlandschen rouw
In 't harte droeg, om de eedle Vrouw,
Ontslapen in Heur schoonste dagen?
Eenparig was hij: groot en kleen,
Wie van de Heilge mogt gewagen,
De vreemdling zelfs barstte in geween;
Slechts ééne stem van jammerklagen
Ging troostloos over Belgie heen.
Ja, treurt, gij grooten dezer wareld,
Die uit Heur voorgaen hebt geleerd
Hoe deugd den hoogsten rang vereert
En godsdienstzin een kroon omparelt;
Aen wie Heur voorbeeld heeft getoond
Hoe zedige eenvoud waerdig troont!
Maer gij vooral, wie Heur erbarmen
Met moederliefde mogt verwarmen
En 't harte u balsemde in 't verdriet,
Schenkt, wat u God te schenken liet:
Verdrukten, minbedeelden, armen,
Spaert aen Heure asch uw tranen niet!
| |
| |
Vrij rijze een tempel in den hoogen
En berge in zijn verwelfsel, wat
Mogt overblijven van den schat
Aen onze kinderliefde onttogen;
Vrij dekke 't heilige gebeent'
Het prachtigst marm'ren praelgesteent',
Gebouwd uit Volks- en Vorstengaven;
Een levend graf worde opgespard:
Wij willen, Heur ter vredehaven,
En ons, ter leniging van smart,
Als in zoo veel bezielde graven,
Een outer stichten in ons hart.
Heur naem, die we in de ziel bewaren,
Zij onzen zonen toebedacht,
En strekke aen 't verste nageslacht
Ten troost- en wachtwoord in gevaren.
Geen onverschillig nakroost wisch'
Heur dierbre nagedachtenis,
In 't hart geprent bij 't tranenleken.
Mogt weemoed ons den boezem breken,
Scheure onze geest den doodschen band,
En wekk' hij 't ingesluimerd pand,
Wien liefde eens 't regt schonk van te spreken:
‘Mijn kinderen, mijn volk, mijn land!’
| |
| |
En gij die, met vervalschte leering,
Der menigte uwe vrijheid preekt,
En 't grijs verbond moedwillig breekt,
Bond van verknochtheid en vereering;
Leert gij van ons hoe hermelijn
En troon en purper heilig zijn!
Wat oproer elders 't ruim doordondert,
En 't evenwigt van staten stoort,
Wij, van dien maelstroom afgezonderd,
Wij steunen nog op vorstenwoord.
Getuig het, twijflend halfjaerhonderd,
En zeg 't aen volgende eeuwen voort!
Wij ja, - wat kwaed Euroop verkankert
En volkren stort in diepen rouw, -
Wij liggen hecht aen vorstentrouw,
Aen duerzame orde en wet geankerd.
Zij blijve als erfschat ons bewaerd,
Als stempel van regtschapen aerd,
Die trouw, den Belgen aengeboren,
En door den heilgen eed bezworen
Die 't stael op grondwettaeflen schreef!
Den kreet, die om den mond ons zweev',
Uit hart en ziel doen wij hem hooren:
De Koning leev'! de Koning leev'!
|
|
Auteursrechtvrij