|
| |
| |
| |
II.
Hoe! (dacht ik) kwade kiezen! hij,
Bij zoo veel goede gaven!...
Tollens. Liedjes van Claudius.
Voor mij, 'k heb ook dat oord betreên,
En 'k wil het gaarne weten,
'k Zag goed gezelschap om mij heen,
En 'k heb er goed gegeten.
J.V.O. Bruijn. Het badhuis.
Daer zaten wij op de stoomboot:
Een twintigtal reizigers lieten er zich op vinden. Onder hen was de zeer eerw. heer baron Pycke de ten Aerde, kanonik-Groot-Penitencier van het Gentsche bisdom, de eenige ons bekende personaedje. Enkele genoegelijke uren mogten wij in zijn onderhoudend gezelschap doorbrengen, en kortten dus eenen tijd die ons anders schrikkelijk
| |
| |
lang had toegeschenen. Want de stoomboot, een wrak voor 't minst zoo oud als de uitvinding zelve, en door het regtvaerdig publiek met den toenaem van luije boot bestempeld, staefde dezen volksdoop, door ons, bij het heerlijkst weder en zonder merkelijk oponthoud, gedurende twaelf welgeslagen uren op allerlei plassen rond te zwadderen. Voor 't overige waren wij zeer tevreden, en het klassieke hollandsche Jan! as-je blieft, mijnheer! ontbrak niet aen de allezins voldoende bediening. Ten half negen uren lagen wij voor Bath, alwaer de hollandsche tolambtenaren aen boord kwamen, veeleer, naer ik merken kon, om hun maeg door een glaesje bitter te versterken, dan om het altoos dierbaer Vaderland tegen alle smokkelarij te verzekeren. Na aldus het goede te hebben genoten, lieten die heeren ons in vrede voortplampelen. Omstreeks klokje één kregen wij de Willemstad in 't zigt, en juist vroeg ik mijn zelven: waer ligt nu toch die vermaerde Klundert, indachtig aen het spreekwoord voor dubbelzienden: hij kijkt naer de Klundert of de Willemstad in brand staet, toen de hofmeester (eerste bediende) ons kwam verwittigen dat de tafel was opgedischt.
De geur van een weltoebereid middagmael kittelde mijne neusvliezen op de alleraengenaemste wijze: ook de maeg waterde naer een lekkeren beet; maer helaes, de tanden weigerden nog altijd hunnen gewoonen dienst. Mijn mond had veel overeenstemming met het verwoest Jerusalem, alwaer de eene steen op den anderen niet gebleven was, en de marteling der heilige Apolonia haelde niet bij hetgeen ik had moeten uitstaen, zijnde:
Eerste tooneel: dolle kiespijn en een kaek zoo dik als een meloen, waerna eene mondspoeling die mijn verhemelte in brand stak en den dappersten had doen in de lucht springen.
Tweede bedrijf: een deskundige trekt tot driewerf toe, en rukt in 't eind de kroon van haer voetstuk.
| |
| |
Derde bitter lijden: als werd er naer visch gehengeld, zoo peutert men met gloeijende ijzertjes in de gapende holte, om, kwanswijs, de tandzenuw af te branden. Nu, zoo gezeid maer niet zoo gedaen, en men brandt niet met al.
Vierde droevig mysterie: het gelukt een' schranderen operateur mij dien verwenschten wortel uit te ligten; in 't voorbijgaen echter, breekt hij een stuk van mijn kaekbeen, welke brok, vijf dagen later, door eenen derden ongeluksvogel uitgejaegd wordt. Immers ik was gevallen in de handen van die Hippocraten, welke Huygens bezingt:
Heelmeesters met der hant, en die latijnsche snappers,
Die 't met den monde doen, en houden vleesch en been,
En spier en zenuwen en lijf en ziel aen een,
Zijn wel te regt genoemt Godts stoppers en Godts lappers.
Deze litanie van doorgestane jammeren behoeft geene nadere verklaring om te bewijzen dat ik de meeste der mij aengeboden spijzen van de hand wees. Ik troostte mij, als de vos met de zure druiven, en zat nog aen het nageregt te zuigen, toen de prof. mij aenspoorde de tafel te verlaten voor de heerlijke gezigten welke zich langs beide oevers vertoonden. Ik volgde zijne stappen en vraegde in 't eind: Wel, waer zijn nu die mooije gezigten? En de hoogleeraer wees op de ontelbare zaegmolens, die hunne lange en magere armen door het ruim zwaeiden. Wij telden er juist drie en veertig. Indien zeker spaensch held mij hierbij voor den geest schoot, herinnerde mij dit ook aen het gezegde van een fransch schimpschrift: ‘La Revue des Deux Mondes nie l'existence de l'architecture en Hollande; celle de Paris soutient le contraire et prétend qu'elle consiste dans l'inépuisable variété de moulins à vent.’ Nu, waer molens, daer Dordrecht. Wij lieten de synodale stad stilletjes ter zijde liggen, speelden links om keer, en stevenden in regie lijn naer Rotterdam, alwaer wij, na nog een paer uertjes varens, behouden voor wal kwamen.
| |
| |
Groot was de verwarring bij de landing der boot. Het vaertuig werd stormenderhand door een partij sjouwers en kwade jongens ingenomen, die zich aenboden om koffers en pakjes te dragen. Onder de menigte bemerkte ik een klein, leelijk, dik en waterachtig opgeblazen mannetje, die zoo veel beriddering maekte, als ware hij de burgemeester in persoon geweest. Hij was hospes van 't Hôtel des Pays-Bas, en wij bestelden bij hem ons nachtverblijf. De vreedzame politie repte van paspoort noch iets ter wereld, en wij stapten aen wal als hoorden wij daer thuis.
Het is een treffend panoramisch gezigt wanneer men Rotterdam langs de Maeszijde binnenloopt. De breede rivierstroom, die fraeije kanalen, die honderde schepen, getuigen van de steeds toenemende welvaert der vermaerde handelplaets. Maer ook buiten den handel is Rotterdam niets; want koffij en thee spelen er ongemanierd den baes en de heerlijkste wandelingen zijn met koloniale goederen letterlijk bezaeid. De vreemdeling baent zich den weg tusschen dien babel van manden, balen, wagens, sleperspaerden, weegschalen en kommiezen, en acht zich gelukkig wanneer hij dezen doolhof van suikerkisten en sirooptonnen onbesmet doorkomt. Zeven mariniers met trommel en fluitje en door een zeker getal politiebedienden ondersteund, handhaven tucht en orde onder de tachtig duizend vreedzame inwooners. Voorts prijkt de groote-markt met het bronzen standbeeld van Erasmus, op welks voetstuk, tijdens het fransch bewind, eene vaderlandsche hand het volgend schimpvers plakte:
Ik sta hier nog, gelijk voor dezen,
Aandachtig in mijn boek te lezen;
Maar had mij eens Napoleon,
Zoo men het vreezen mogt, gegoten tot kanon,
Dan had ik, hiertoe afgezonderd,
Hem zeker van zijn troon gedonderd.
| |
| |
Onze tijd was zeer bepaeld. Met den prof. legde ik een bezoek af, eerst bij mijne familie, daerna bij onzen vriend W. Messchert. Korte doch zeer genoegelijke stonden bragten wij met den zanger der Gouden Bruiloft, in een hoogst aengenaem letterkundig onderhoud door, genoten vervolgens het avondmael, ons ten huize van een mijner bloedverwanten vriendschappelijk aengeboden, en rustten eindelijk, van de vermoeijenis der reize, in 't hôtel van het klein mannetje rijkelijk uit.
's Anderendaegs (3 Aug.) stond een koets voor 't hôtel, die ons naer den Amsterdamschen postwagen voeren zou. Dit sierlijk huerspan, welks ouderwetsch model aen den tijd van koning Pepijn herinnerde, verslond pakken en personen in zijn hol geraemte, en na vele strijkaedjes, komplimenten, dank- en gelukzeggingen van het kleine leelijk ventje, schokten wij naer het Amsterdamsche postkantoor. Schokken is het woord, want de voerman reed zoo goddeloos langzaem, als had hij eene lijkstatie gevoerd. Wij kwamen schier te laet aen het posthuis, en hadden maer juist den tijd onze plaetsen te bespreken en naest het overig gezelschap op den wagen in te nemen.
Dit gezelschap bestond uit twee jonge heertjes, die ik voor studenten hield, een' koopman in ossen, een' dikken Duitscher, een' Engelschman en eene burgervrouw met haer zevenjarig zoontje. De wagen rolde zachtjes op de klinkers voort. Die menschen zaten daer allen tegen heug en meug, en zoo vies te kijken, als of zij het grootste verlies betreurden en de wereld hun te zwaer woog. In de verte toonde ik den prof. de stad Schiedam, waerboven een rookwolk, als die welke de kinderen Israëls in de woestijn voorging.
Het oud Schiedam, gij kent die stad,
Waer 't altijd dampt en rookt;
Waer, uit het graen zoo menig vat
| |
| |
En waer men hoegenaemd niets anders
Dan spoelingtonnen ziet en branders.
Op het woord Schiedam trok de Engelschman, die den mond nog niet geopend had, aen zijn spitsen neus, als wilde hij daer eene gedachte uit persen, en kraeide toen op een spotachtigen toon: les villes du Hollande ils étaient véritéblement excessivement fort courrious! Rotterdam, Amsterdam, Schiedam, Saardam, Alblasserdam!... dam! ils finissaient tous en dam! Na dit fraei gezegde, kroop hij weder in zijnen hoek. Ik wilde hem beleefdelijk doen opmerken hoe de uitgang van Roelevaartjesveen zijne stoute aentijging logenstrafte, doch mijn mond bleef voor de algemeene verontwaerdiging gesloten. Een oogenblik zaten de reizigers als verstomd: De vrouw klemde mijnheer haer zoontje in heure armen, en uitte aen hem heure klaegrede: ‘Wat zeggen ze, me lievert, van jou vaderland! wat zeidt die slenter van een Engelschman zonder kuiten, daer, van jou moeders geboortestad!’ Dit was genoeg om den kwaden jongen aen 't huilen, de studenten aen 't lagchen te brengen. De Duitscher, die zag dat het ernst werd en wist dat alle kattenspel met krabbelen eindigt, riep onophoudelijk: Ché né gombrenez bas lé vranzé di tout, di tout! Daermeê stelde hij zich op een onzijdig terrein; wij ook hielden ons luthersch, en lieten de groote mogendheden hun eigen pot schuimen. Intusschen keek de ossenkooper den rossen Englander schuins onder de oogen als wilde hij zeggen: Lompert, zie daer nu van uw werk! en hij, die eindelijk ook merkte dat het om zijn persoon te doen was, werd rood als een kalkoen, kneep nog eens in zijnen neus en schreeuwde: Jé volé boxer tout le monde d'abord à l'instant pour tout suite tout à l'heure!
Wij waren juist aen Overschie; de wagen hield stil, mylord sprong er uit en de ossenkooper hem achterna. ‘Wacht, riep de gebelgde Hollander, wacht, jou groote leelijkert!’ Daerop vielen zij elkander aen 't plukhairen. De voerman, die raed noch daed wist, liet hen in
| |
| |
Gods naem maer voortkampen en reed intusschen weg. ‘Wel ijsselijk, wat een ding! niet waer, mijnheer? - Ché né gombrenez bas? - Dan is 't wat anders.’ - Zoo liep het onderhoud nog een wijl over het gebeurde, en de wagen herkreeg zijne vroegere doodsche stilte.
Alle beetjes helpen, sprak de muis, en zij straelde eene kleine boodschap in de zee. Zoo denkt men in Holland ook, want regts liep een breed kanael, terwijl men links den gaven veengrond in plassen en moerassen verkeerde, als ware er nog geen water genoeg. Weldra trokken wij door Delft, waer de asch van Willem I en die van menig Neêrlandsch held onder prachtige graftomben rust; bereikten vervolgens 's Gravenhage, 's konings verblijfplaets, het geleerde Leyden, en Haarlem, trotsch op het standbeeld van Laurens Koster en het orgelspel van haer kerk. Zonderling is hier de gewoonte van aen de gansche stad te doen kennen, dat uwe altoos dierbare echtgenoote alweêr voorspoedig gelegen is. Dit geschiedt, ter onderscheiding der kunne, bij middel van roode of witte zijden lapjes, buiten aen de deur genageld; hoezeer ten overvloede de Haarlemsche courant deze heugelijke mare, in den sacramentelen vorm aen het geëerd en belangstellend publiek verkondigt: ‘Heden verloste mejufvrouw *** of mevrouw *** van een welgeschapen spruit. Moeder en kind zijn God dank zeer welvarende.’ Dat doet mij pleizier: en de gezondheid van mijnheer den vader, van de causa movens der geheele aenkondiging? Zulks meldt de courant niet en zwijgt als een mof.
De gemelijke wezens van onze togtgezellen moede, vervoegden wij ons thans naest den voerman en hadden het genot van een ruimer uitzigt. De weg van Delft op 's Gravenhage, nog meer die van Leyden op Haarlem levert aen wederzijde eenen fraeijen en afgewisselden schakel van buitenplaetsen, lusthoven en tuinen. Men voege daerbij het Haagsche bosch en Haarlemmer-woud. De zoutelooze benaming dezer tuinen, meest met de koepel op eenen groenen kikkersloot uit- | |
| |
ziende, en Zorgvliet, Welgelegen, Kommervrij, Buitenzigt of Lommerlust geheten, alsmede de popperige opschik met allerlei porceleinen en aerden mannetjes, getuigden echter van de leuterige en kneuterige kleingeestigheid hunner bewoners. Maer aen gene zijde van Haarlem is geen boom meer te zien: Daerentegen loopt de weg langs het Haarlemmermeir, een plas van meer dan veertien uren in den omtrek. Het bestuer is voornemens deze kom uittedroogen bij middel van stoomtuigen, die het water langs een kanael in de Noordzee zullen overpompen. Reeds neemt dit reuzenwerk eenen aenvang, en wordt een dubbele dijk rond en om het meir geworpen, ondanks de krachtige protestatie welke de geestige van Oosterwijk Bruijn, in naem der arme baerzen en snoeken, aen Edelmogende Heeren Staten ingezonden heeft, en welke aldus begint:
Gij, zeer geleerde, hooggeboren
En Heeren van een' andren rang,
Wij willen u een tael doen hooren,
Die gelden moet in ons belang.
Uit naam van palingen en snoeken
En andre makkers uit het meer,
Is 't dat we eerbiedig u verzoeken:
Zie toch goedgunstig op ons neêr.
Ook leenen de drie bekende wijzen van vervoer zich hier de hand: Het kanael dat Haarlem aen Amsterdam bindt, droeg de nationale trekschuit op de waterschubben; terwijl de linkeroever aen de ijzeren spoorbaen, de regterdijk aen den postwagen werd overgelaten. Ten half acht uren trokken wij eindelijk de hoofdstad binnen, bestelden nachtverblijf in een der voornaemste gasthuizen, benevens eenen goeden maeltijd, welke ons de boterhammenreis (want zoo toch noem ik de overtogt van Rotter- naer Amsterdam) vergoeden zou.
| |
| |
Als voorbereiding tot dezen, dompelden wij ons in een verfrischend waterbad, schudden voor 't minst zeven pond stof daerin uit en zetteden ons, nu weder versche mannen, aen den op ons wachtenden disch.
Het was te laet geworden om nog eenig bezoek af te leggen; des vergenoegden wij ons met door de omliggende straten en wel bijzonderlijk door de Kalverstraet te wandelen. Zij toch is te Amsterdam wat de Madelaine-straet te Brussel, doch verre beneden deze laetste. De daer sierlijke mode- en prachtige quincaillerie magazijnen, zijn hier droevige winkels van koussen, garen en band, vergezeld van eene reeks uitkramerijen in goud- en zilverwaren, tegen vijf en twintig centen het stuk, uitgeveild door een hoop joden die elkander overschreeuwen, als werden zij tegen wil en dank christen gedoopt. Voorts menschen in overvloed, namelijk kantoorbedienden, dienstboden, werklieden en straetjongens, weinig deftige burgers, hoegenaemd geen dandys of dames van den bon ton, welke men nogtans te Brussel op dat uer zou ontmoet hebben. Met een woord het mangelde aen den zoogenaemden chic.
Op de vier hoeken van elke brug ging het nog schuwer toe: Zij waren door eene batterij kruiwagens ingenomen, deze geladen met appelen, gene met in 't zuer gelegde koncombers, een derde met mosselen, een andere weder met zoete koek. De verkoopers maekten een leven als een oordeel, en schreeuwden als hadden zij de zeven duivels ingezwolgen. Meer vermoeid van al dat getier dan van de geheele reis, spoedden wij ons naer 't logement, alwaer wij ditmael een goeden nacht doorbragten.
Ons eerste bezoek van den anderen dag (4 Aug.) was voor den heer H., vermogend handelaer, die ons niet slechts beleefd ontving, maer met vriendschap en hartelijkheid overlaedde. Hij bezorgde ons brieven aen het adres der HH. Thal en Magnus, bankiers te Petersburg en te Berlijn, en wisselde onze gouden tientjes tegen pruisische Fre-
| |
| |
derics-d'or in. Na deze formaliteiten was het buik sta vast, en hadden wij maer werk te eten en te drinken. Zoo dienden ons fachinger wasser, limonade, kopje koffij, broodjes met vleesch of kaes, madeira, en boven al de Goudsche pijp, als inleiding tot het middagmael, en, als ware onze maeg eene provisie-kas geweest, wij waren niet zoo goed of moesten van dit alles toch proeven.
De prof. was voornemens den uitgever van den Nederlandschen Muzen-Almanak met mij te gaen opzoeken. Tot dat einde bestelde ik een zoogenaemd sleepkoetsje, dat ons, met de twee zonen van mijnheer H., die ons als gedienstige leidsmannen binnen de hoofdstad vergezellen wilden, bij den heer L. voeren zou. Waren wij nieuwsgierig van aerd geweest, zoo hadden wij aen een brommertje de voorkeur gegeven: Want toch een rijtuig, met de bak ellen hoog op de onmeetbare wielen geheven, en door hetwelk een bespiedend oog, tot in de tweede verdieping der huizen kan doordringen, beneemt den ingezetenen alle mogelijke vrijheid. Ware Don Cleophas zulk een spannetje ten dienste geweest, Asmodeus had de daken der woningen met vrede gelaten; en thans nog raed ik een omzigtig gebruik van brommertjes, het waekzaem oog der Amsterdamsche stadspolitie dringend aen. Nu, ik herhael het, wij zochten de geheimen van man noch vrouw te verrassen en stapten moedig het sleepkoetsje binnen. Verbeeld u eene ijsslede, waerop eene vigilante zonder wielen. Het paerd, dat den smaek van haver lang vergeten had, stond met hangenden kop en slappe beenen daervoor gespannen, en werd door eenen voerman gemend, die, voor de meeste vlugheid, naest het poortier stapte. De zweep, hier een overtollig meubel, was vervangen door een kort stuk hout, aen welks einde eene lange smeerlap hing; van tijd toe tijd wierp de voerman deze muffe en vettige vod onder de slede, om het glijden over de hobbelige straetsteenen gemakkelijk te maken. Dit was echter zoo goed als verloren moeite, en wij hadden,
| |
| |
uit medelijden voor het arme dier, wel met den voerman naest het koetsje mogen wandelen; te meer, daer het ongemak dat wij in dien ellendigen mosselbak verduerden, niet was uit te staen. Links en regts, regts en links geslingerd, schokkend en hotsend, moesten wij daer en boven, en tot overmaet van droefheid, de twee zware poortieren, die telkens wagenwijd openvlogen, met geweld van uitgestrekte handen in bedwang houden. Wij zaten daer als in een kijkkas, en mij dacht dat alle voorbijgangers bleven staen, om ons in oogenschouw te nemen. Daerbij kwam nog de misselijke reuk der grachten, die bij eene hitte van twee-en-twintig graden eenen verpestenden walm uitwasemden, en men denke hoe warmte en schaemte ons dikke druppels deed zweeten.
Behouden, doch niet zonder moeite, kwamen wij voor de deur des heeren L. te regt, en haestten ons het sleepkoetsje zijn onbepaeld verlof te schenken. Heer L. is een zeer hupsch mensch, ofschoon hij moorddadig scheel ziet en op alle aenwezige personen te gelijk een vorschend oog hield gevestigd. Daer ik niet kon onderscheiden of hij mij, dan wel den prof. aenschouwde, veroorzaekte deze twijfel zekere onaengename verwarring in het onderhoud, dat over de letterkunde en hoofdzakelijk over de mede-arbeiders aen den Nederlandschen Muzen-Almanak liep. Die heer L. was nog zoo dom niet als hij er wel uitzag, en keuvelde zeer aerdig over dicht- en proza-schrijvers, dus ook van mejufvrouw Toussaint, dat kleine fijne popje, wier scheppings- en kunstvermogen hij zeer ombarmhartig op de hoogte van heuren leest stelde. Althans beweerde hij de voortbrengselen van dit lieve proza schepsel- en schepstertje nimmer met een gunstig oog te hebben ingebladerd.
Na zoo een uertje kwaedsprekerij kwam dit mael een goede nieuwerwetsche vigilante ons afhalen en toerde ons de stad door naer 's Lands Scheepstimmerwerf. Verlof, om de op stapel liggende oorlogsfregatten
| |
| |
te bezigtigen, werd ons gunstig toegestaen, en een oud invalied bragt ons bij zekeren Jan, die ons langs eenen sierlijken wenteltrap rond om en tot op het bovendek van den Admiraal Tromp leidde. Van dit fregatschip, voor vier en zeventig stukken geschut berekend, en waervan de kiel reeds in 1828 gelegd was, bestond in 1842 nog maer de enkele romp, ten bewijze dat de Staet, oorlogschepen te veel, of geldmiddelen te kort had. Het vaertuig was ter lengte van twee hondert zeventig voeten, terwijl de breedte op zestig en de hoogte op negentig voeten geschat werd. Nadat wij een poos op het dek rondgekuijerd hadden, uitten wij den wensch om het geraemte ook eens van binnen te bezien, en Jan riep aenstonds, doch niet zonder de breede palmen naer een fooitje uit te reiken: ‘Willem, leid die heeren eens naer omlaeg!’ Hier bezigtigden wij drie verdiepen van naeld tot draed, en nu leverde Willem, altijd na ontvangst van een behoorlijk drinkgeld, ons in handen van Pieter. Pieter liet ons een belvedeer opklauteren, van waer wij het heerlijkst uitzigt op geheel Noord-Holland hadden. De zon straelde echter zoo onbeschaemd op de looden dekvloering, dat wij, om niet weg te smelten, hoe gaeuwer hoe liever naer beneden trokken. - ‘Nu willen die heeren zeker de touwmakerij zien!’ - En zonder verder bescheid, bragt Pieter ons bij Hendrik en schreeuwde: ‘Hein, kom reis hier!’ Hein voerde ons op zijn beurt bij een grooten hoop kabels en touwen, die, als Boäslangen opeengerold, daer zeer rustig sliepen, waerna hij Teunis, Gerrit, of ik weet niet wien nog, den last opdroeg ons de ijzergieterij te toonen. Maer wij waren die overleveringen van Herodes aen Pilatus, vergezeld van heropenen en hersluiten der beurs zoo beu, dat wij den nieuwen Cicerone weigerden. Aen de poort der Admiraliteit, wenschte de invalied van daer strakjes, ons met gapende handen heil en zegen, en wij, die wisten waer Abraham de mostaerd
haelt, alias, wat dien zegen inhad, tastten nogmaels in den geldbuidel. Dit bezoek aen
| |
| |
mijnheer Tromp kostte ons ongeveer drie dikke en vette gulden. Mogen zij, als vaderlandsche bijdrage, tot zijnen verderen opbouw dienen!
Daer Amsterdam mij niet vreemd was, en de prof. ook meermaelen de stad had gezien, besloten wij naer den heer H. terug te keeren. De bezoeken hadden zich bij den heer L. bepaeld, want mijn achtbare vriend Immerzeel was overleden en Da Costa had ik geen lust nog eens op te sporen. Eenmael had ik zulks beproefd en, na drie geslagen kwartieren geslenter langs allerlei grachten, eenen ouden heer ontmoet, wien ik op den zeer bescheiden hollandschen toon aensprak: ‘Weet uwees ook mijnheer Da Costa?’ - ‘Hoe veel wat kost?’ gaf hij mij vragend ten antwoord. Merkende dat ik eenen dooven voorhad, tuitte ik in zijne ooren: ‘Ik vraeg of u mijnheer Da Costa kent?’ - ‘Neen, hernam hij met een knorrig schouderophalen, ik ben mijnheer De Koster niet!’ en vervolgde zijnen weg. Ik vervoegde mij toen bij eene dienstmaegd, die buiten voorkennis van hare mevrouw aen de voordeur stond te vrijen: ‘Wat is dat riep zij, Da Costa? is dat geen Jood?’ Een voorbijgaend knaepje trok mij uit den brand en riep: ‘Wel neen, dat is een Dominé! Kijk, mijnheer, aen het einde van deze gracht gaet gij de brug over; dan loopt gij maer altijd regt uit tot aen eene kerk; dan links om tot aen eene markt, en altijd maer regt uit tot eene andere gracht en dan... - en dan ben ik bij mijnheer Da Costa? - Neen, maer dan zal men u wel verder wijzen.’ Nu wist ik niet slechts genoeg, maer zelfs te veel, en ziedaer ook de rede waerom ik mij thans niet met een bezoek bij den Hollandschen Zanger vereerde.
De Heer H. verwachtte ons met eenige zijner vrienden op het middagmael. Waren wij uitgehongerd geweest, men had ons niet meerder opgedischt; want van dit oogenblik tot het uer van afscheid, waren onze kakenbeenen, als eeuwigwerkende knabbelmachienen, in onaf- | |
| |
gebroken beweging. Na eten toonde de gastheer zijne schoone verzameling van schilderijen, benevens eenige kunstvoorwerpen, door een Amsterdamschen schrijnwerker vervaerdigd. De fijne kneep bestond in twee stukken hout van verschillig soort, en dikker aen de uiteinden dan in het midden, door elkander heen te werken. Het zelfde geschiedde met ijvoor en hout, marmer en hout, enz. Wij bewonderden verscheidene aerdigheden, op deze wijze door een gewrocht. Jammer dat de uitvinder met zijn geheim naer de andere wereld gestapt is! De kunst, en vooral de nijverheid, had deze bewerking in het groot en op voorwerpen van algemeen nut kunnen toepassen.
Met dit al was het laet geworden. Des keerden wij naer het logement terug, en pakten de reisgoederen bij een, toen omstreeks tien uren de jonge heeren H. nogmaels verschenen, om ons tot aen de haven, alwaer de Hamburger boot op stroom lag, uitgeleide te doen. In 't voorbijgaen door de beruchte Kalverstraet, kocht ik aen een der joden die eene stem had als een ophycleïde, en nog harder schreeuwde dan al zijne geloofsgenooten te samen, een, zoo als hij het zwierig noemde, keulsch-eau-de - Cologne-water fleschje. Na dit klein oponthoud stapten wij voort, bereikten de haven, namen hartelijk afscheid van onze jonge vrienden en daelden in een schuitje, dat ons, met nog een ander gezelschap, naer de stoomboot heenroeide.
|
|
Auteursrechtvrij