|
| |
| |
| |
Lofzang.
Ja, 'k zal mijn luit een lied ontwringen,
Tot U, o bron van alle goed!
Ja, 'k zal uw naem ter eere zingen,
Schoon deze Serafs siddren doet.
Ja, 'k naek U, Godheid, vol vertrouwen,
Hoe ook uw naem in 't Licht te aenschouwen
Geen stof, geen aerdling ooit vermag.
Gij, Azoth, in uw grijze wallen,
Zaegt de afgeschrikte beeldtnis vallen
Die slechts Jehovahs bondark zag.
| |
| |
Maer hoe? zal ik de Godheid prijzen,
Ik, worm, ik, zondaer, blode en naekt?
Neen, laet ook hooger lofzang rijzen,
Nog is die lofzang onvolmaekt.
Maer schoon uw naem blijft onvolprezen,
Hoe vreeslijk ook die naem mogt wezen,
o Heer, hef ik tot u mijn lied!
Onnoembre! Gij toch zijt te gader
Mijn God, mijn vreugd, mijn heil, mijn Vader,
Die met erbarming op mij ziet.
Al heffen duizenden bazuinen,
Cymbalen, harpen, keer op keer
Het hallel aen in Sions tuinen,
Wat is U 't lied van hooger sfeer?
Geen geesten, min nog aerdelingen,
Vermogen 't uwen naem te zingen,
Hun stem zal als de wind vergaen;
En 't ruischen van hun gulden snaren
Is als 't geklots van woeste baren
Die schuimend in de branding slaen.
| |
| |
Zoo trachtten zij in alle tijden,
Zoo poogden zij uit al hun kracht,
Uw dienaers en Baals ongewijden,
Uw naem te omvatten uit hun nacht:
Dees wilde in de natuer U zoeken,
En gene in de opgeslagen boeken,
Maer geener vorsching werd voldaen:
Zij zochten uwen naem te melden,
Maer dwaelden op te ruime velden,
Op een onmeetbren oceaen.
Zoo zong in Sions tempelwanden,
o Heer, een koning uwen lof:
Maer 't speeltuig glipt hem uit de handen,
Zijn stem ontbreekt voor zulk een stof!
De bard, in Galjes eikenwouden,
Wil fier zijn trotsche stem ontvouden,
Maer stem en woorden vindt hij niet,
Als hij de ruimte heeft doormeten,
En, op der eeuwen ijzren keten,
Hij uwen naem gestempeld ziet.
| |
| |
Zoo buigt in Zah'ras heete zanden
Ismaëls nageslacht ter neêr;
Zoo huilt aen Ganges weelge stranden
De bons uw' grooten naem ter eer;
Zoo doet in Salems tempelchoren
De priester zijnen lofzang hooren;
Zoo zucht de kopht in zijne cel;
Zoo doet de griek zijn wierook branden;
Zoo heft tot U de onreine handen
't Verworpen kroost van Israël!
Dan, uw verheven naem te zingen
Is boven aller menschen kracht.
Geen stem, geen snaertuig kan men dwingen,
Geen woorden zijn in onze magt.
Maer is 't me ontzegd, met brooze vingren,
Het wierookvat omhoog te slingren
Tot U, o naemloos Opperheer,
Duld dat ik dan, in 't stof gebogen,
Schoon in mijn geestdrift opgetogen,
In stilte uw grooten naem vereer'!
1834.
|
|
Auteursrechtvrij