Ernst en boert

[p. 47]

De vrome sterveling.

Ja, zalig is op aerd de stervling die zijn leven

In vroomheid leidt; wiens hart steeds gloeit en leeft in God!

Wat storm ook huil', geen dreigende onmagt doet hem beven;

Hem is 't geweten kalm: tevreden in zijn lot

Bouwt zijn vertrouwen hoog; de Hoop is hem gegeven,

De goddelijke hoop rust in zijn stil gemoed,

En laet hem naer het doel van eedle wenschen streven.

De rozenkleurge strael der morgenzon begroet

[p. 48]

 

Zijn zuivre ziel; van uit het nietig stof der aerde

 

Streeft 't rustig hart tot aen het flikkrend starrenheer.

 

Gods vrede lacht hem toe; hij voelt zijn eigen waerde

 

En acht zich burger van het groot heelal, ja meer.

 

In zijn verbeeldingskracht blijft hij ten hemel staren,

 

't Verblijf hem toegedacht - maer wijlt toch gaerne op aerd.

 

Reeds hoort hij 't psalmend choor der zaelge geestenscharen,

 

En houdt zijn edel lied aen hunnen zang gepaerd.

 

De sluijer der natuer wordt voor zijn oog geheven,

 

Heur misklank lost zich op in zoete harmonij;

 

En wordt hij door de vaert des tijdstrooms voortgedreven,

 

Hem dreigt geen leed - Gods albehoeden staet hem hij.

 

Welzalig dan op aerd de stervling die zijn leven

 

Door 't aerdsche tranendal in stille vroomheid leidt;

 

Hij zal in 's warelds nacht voor ramp nog stormen beven

 

En 't heil hem toegezegd wacht hem in de eeuwigheid.

Uit 't hoogduitsch. 1834.