Dichtluimen
(1842)–Joannes Nolet de Brauwere van Steeland–
Auteursrechtvrij
[pagina 94]
| |
[pagina 95]
| |
Hij stemde hoog zijn zang en deed
Ons fraeije dingen hooren;
Hij sprak van vrouwe Margareet
In deze vest geboren,
En meldde ons iets van 't groot kanon,
Waermeê geen ziel ooit schieten kon.
Daerna dan, bragt hij op 't tapijt
't Vijandig overvallen,
En hoe het afliep met den strijd
Geleverd voor haer wallen;
Wie als verwinnaer 't veld betrad,
En wie de bons gekregen had.
En zoo nog menig ander feit,
Dat ons zijn zangkunst baerde:
Voor ons misschien een kleinigheid,
Maer groot voor Oudenaerde,
Waer, als men niest aen de eene poort,
Het ligt aen de andre wordt gehoord.
| |
[pagina 96]
| |
Dan greep hij naer een zachter lier,
En deed de snaren klinken
Ter eer van 't overheerlijk bier,
Dat we in dit steedje drinken;
Hij prees, ten slotte, in 't zeldzaem lied,
't Geen ge intrà muros prijsbaerst ziet.
Het stadhuis, pronkstuk van het land
Liet hij u daer aenschouwen,
Zoo fijn à jour bewerkt als kant,
Doorluchtig uitgehouwen,
En hoe op zijn verheven naeld,
Daer Hanske, als oudste burger, praelt.
Hij zou.... maer 'k zegge u zelf eens wat
't Geschiedboek me onlangs leerde:
't Was Keizer Karel die de stad
Met een bezoek vereerde;
Zulks baerde aldaer geen klein rumoer,
En alles stond in rep en roer.
| |
[pagina 97]
| |
Men zou den grooten vorst toch graeg
Met waerdigheid ontvangen;
De huizen waren hoog en laeg
Met vlaggedoek behangen,
En al de straten langs den kant,
Met sparreboompjes digt beplant.
Een man van goeden wil bekroop
Den hoogen stadhuistoren;
Hij droeg een grooten teleskoop,
Een wimpel en een horen,
En zag hij 't minste van den trein,
Hij gaf dan 't afgesproken sein.
De wachter keek zijne oogen moe
En daer hij niets bespeurde,
Kneep hij de trage kijkers toe;
Maer zie wat nu gebeurde:
Terwijl hij daer te snorken zat,
Trok juist de Keizer in de stad.
| |
[pagina 98]
| |
Hij komt tot op het marktplein aen,
En ziet dat niemand daer is;
Hij denkt: er is abuis begaen,
Maer 'k vind toch dat het raer is
Dat iemand zóó zijn pligt versloft;
Dit volkje is reedlijk onbeschoft!
Zijne aenkomst wordt terstond gemeld
Aen de achtbre stadsregering;
De burgemeester staet versteld
Om zulk een pligtontbering;
De sukkel weet niet waer 't hem scheelt,
En staet daer als een steenen beeld.
Wat nu gedaen en wat gezeid!
Welk antwoord schuilt er achter?
Hij stamelt: ‘Sire..... uw Majesteit.....
Het is de torenwachter....
Uw Majesteit..... geloof het heusch.....
Hij ziet niet verder dan zijn neus.
| |
[pagina 99]
| |
‘Maer 'k smeek u om vergiffenis
Voor een bejaerd bediende,
Die nergens meer in staet toe is
En schrikkelijk bijziende:
God weet wordt hij niet stekeblind
En de arme bloed heeft vrouw en kind!
‘Dan aenstonds zal het klokgebom
En 't feestgejoel beginnen;
Het tuige van uw wellekom
En hoe wij u beminnen......’ -
‘‘Dat hoeft niet, vangt de Keizer aen,
Wij zijn ten uiterste voldaen.
‘‘Gij toondet ons uw goeden wil,
Laet nu de rest maer achter;
Wij raden u veeleer een bril
Te koopen voor den wachter;
Dan zal de brave man misschien,
Wat beter van zijn toren zien.
| |
[pagina 100]
| |
‘“En daerenboven is ons wil
En vorstlijk welbehagen,
Dat Oudenaerde een grooten bril
Zal in haer wapen dragen;
Hij toone den nakomeling,
Hoe luisterrijk men ons ontving!”’
Nog prijkt het steedlijk wapenbord
Met deze gunstvereering;
Maer wat het meest bewonderd wordt
Is dat de stadsregering,
(Of 'k heb het uitermate mis,)
Nog op den duer kortzigtig is.
|
|