|
| |
| |
| |
| |
| |
| |
Het estaminet.
Aen den dichter F. Rens.
Wie ook zich slaefs aen 't vreemde boeij',
Zich op den leest van andren schoeij',
Den spot met onzen volksgeest drijv',
En met een fransche ziel in 't lijf,
(Of beter zeide ik zonder ziel)
Voor elken nieuwen buergril kniel';
't Nationael gevoel verzaek',
En zich den knecht der mode maek',
| |
| |
Wij ook, mijn Vriend, verloochnen hem:
Hij 's vreemdling in Jeruzalem;
Wij maken op den man een kruis.
Hij trekke vrij naer 't koffijhuis,
Hoû daer, zoo als hij 't noemt, den ton,
En drinke een fijne long-bouchon,
Terwijl hij, op zijn duiten fier,
Minachtend nêerziet op ons bier.
Hij spele vrij den grooten heer;
Zijn snoeven doet ons toch geen zeer:
Wij houden 't vaderlandsch gebruik;
Wij doen het best met kan en kruik;
En op die grootheid niet gezet,
Gaen wij naer ons Estaminet.
Estaminet? het is geen kroeg
Die 'k meen, waer reeds van 's morgens vroeg
Tot in het diepste van den nacht,
Den kostbren tijd wordt doorgebragt
In eeuwge dronkenmanspartij;
In wild en woest getier, waerbij
Men met de vuist op tafel slaet,
En dan, per slot, aen 't vechten gaet;
| |
| |
Waer 't bier gelijk een zondvloed stroomt;
En waer men slechts van kaertspel droomt;
Neen, wij zijn lieden van fatsoen:
God dank, wij hebben niets te doen
Met zulk een ongelikte boêl;
Maer door Estaminet bedoel
Ik de open plaets, waer de eene vrind,
Bij later' stond den andren vindt,
En na een' afgesloofden dag,
De rust in 't pintje vinden mag.
Hier komt een kleine club bijeen;
Zij ruimt den avond vrolijk heen
Met dit of dat op 't spreektapijt,
En kort op 't aengenaemst den tijd.
Maer onder ons nu, zeg me eens, Vrind,
Wat ge in een koffijhuis toch vindt?
ô Welk een hemelsbreed verschil,
Voor wien 't eens vergelijken wil!
Aen klatergoud ontbreekt het niet:
't Blinkt, 't schittert alles wat ge er ziet;
| |
| |
Ja, alles is er opgeflikt:
De stoelen zijn met zij' bestikt;
Een rijk tapijt bevloert den grond;
De spiegels weemlen in het rond,
En werpen u door 't kaetsend licht
Het uitgemergeld aengezigt
(Al waert ge 't ook tot walgens môe)
Van d'een' of d'andren windbuil toe.
Hier rijzen fraeije marmren blaên,
Met lekkerbekkernij belaên;
Van alles wordt u daer geriefd,
Tot water toe, voor wien 't belieft.
Het water zelfs heeft veel vertier,
Men drinkt het soms bij voorkeur hier;
Hetgeen mij wel eens denken deed,
Dat menig een, die 't niet te breed
En geen te weeldrig zakgeld heeft,
Zich liefst naer 't koffijhuis begeeft;
Van daer dat gij, zoo 't meest geschiedt,
Er zoo veel kale Franschmans ziet.
| |
| |
Laetst liep ik ook eens, bij abuis,
In zulk een prachtig koffijhuis.
Ik nam daer de eene of de andre krant
Slechts voor de contenance in hand,
En keek toen met een vorschend oog,
Naer wat zich om mij heen bewoog.
'k Zag nu en dan een jongen fat
Die scheurmonds-geeuwend binnen trad.
Men noemde hem, naer 'k hoorde, een leeuw:
Hij was zoo mager als een spreeuw;
Zijne oogen stonden bitter flaeuw,
Zijn aengezigt was groen en graeuw;
Verveling stond er op geprent;
Hij scheen me een wandlend pergament,
Hetgeen, zoo als ik toen vernam,
Juist niet van 't kerklijk vasten kwam.
Voorts droeg hij een corset om 't lijf,
En hield zich als een stok zoo stijf.
Nu, zulke pronkers zag ik meer:
Zij gonsden om mij heen en weêr.
| |
| |
Zes jongens, ter bediening klaer.
Doorkruisten deze muggenschaer.
'k Zag of ik óók iets krijgen kon,
En schreeuwde een half uer lang: garçon!
Hij gaf me een s'il vous plaît, monsieur!
Maer sneed met koffij en likeur
Mij telkens, als de wind, voorbij.
'k Nam toen in Gods naem mijn partij,
En trok den fraeijen tempel uit,
Met 't onherroepelijk besluit,
Dat, wie voortaen daer kome of niet,
Men mij althans er nooit meer ziet.
Neen, leve dan 't Estaminet!
Daer ben ik beter op gezet;
Daer kom ik niet als vreemdeling,
Maer in een' open' vriendenkring
En ieder ziet mij even graeg:
‘Ha! ha! hij kwam dan toch van daeg!’ -
‘Wees welkom, Vriend!’ - ‘Hoe vaert mijnheer?’ -
‘Wel jongens, wat een leelijk weêr!
| |
| |
Die regen maekt het wat te bont!’ -
‘Zijn vrouw en kindren ook gezond?’ -
‘God dank!’ - ‘Dat doet ons regt pleizier!’ -
‘Wat drinkt gij daer?’ - ‘'t Is gerstenbier.’ -
‘'k Dacht waerlijk dat het faro was:
Kom, Baes, en geef mij ook een glas!’
Zoo valt men zoetjes in 't gesprek.
Aen praetstof is er geen gebrek:
Dees spreekt ons van het nieuw gebouw
Dat hij voltrekt, of hoe zijn vrouw
Hem weêr een zoontje heeft gebaerd.
Een ander van zijn chaise en paerd,
Waermeê hij naer een kermis reed,
En wat hij bij die boeren deed.
Een derde haelt, voor zijn gelag,
Het versche stadsnieuws voor den dag,
En meldt ons de eene of de andre sprook.
Gedrukte leugens gelden ook,
En raken altoos aen den man.
Daer maken velen studie van;
| |
| |
Dat valt bijzonder in hun vak:
Zij liegen als een almanak;
Waerom niet? 't heeft geen kwaed om 't lijf;
En dient tot enkel tijdverdrijf.
Ook komt de liefde vaek in 't spel:
Maer duld dat ik u 't niet vertell',
Want 'k heb van kindsbeen af geleerd:
Uit school te klappen is verkeerd.
Heeft nu die keuv'larij gedaen,
Dan moet de politiek er aen;
Maer vóór men 't grootsch gesprek begint,
Vraegt ieder eerst een versche pint.
Men haelt de snuifdoos uit den zak,
Stopt nog een laetste pijp tabak,
Fronst 't voorhoofd, kreukt de wenkbraeuwboog,
Steekt die bedenklijk naer omhoog,
Trekt neus en lippen bij elkaêr,
Roept dikwijls een diepzinnig: maer!....
En blaest, bij 't voeren van zijn woord,
De blaeuwe wolkjes dwarlend voort.
| |
| |
Maer onder allen is er één:
Hij is een ware huis-Meçeen:
Ook houdt de baes hem hoog in eer,
En noemt eerbiedig hem: Mijnheer!
Hij was een koopman van zijn' staet;
Maer wijl de handel niet meer gaet,
Leeft hij als kleine rentenier.
Sints dertig jaren komt hij hier
En is een vaste huiskalant.
Hij krijgt het eerst de nieuwe krant;
Het warmste hoekje van den haerd,
Het lekkerst bier wordt hem bewaerd,
En als de man het zwijgen breekt,
Is 't of hij evangelie spreekt.
En dan de baes die steeds verdikt?
De dienstmaegd die zoo vriendlijk knikt,
Een jonge, frische melkboerin?
En dan die brave huiswaerdin?
En 't dochtertje, ook een lieve meid,
Die ons die fraeije beursjes breit,
| |
| |
Waervoor zij vaek een malsche zoen.....
Maer niemand heeft daermeê te doen:
'k Denk aen de school van zoo met een
En glij daer liever overheen.
Neen, Rens, wie onze keuze ook laek',
't Estaminet blijft onze zaek;
Mij dunkt, 'k bewees het klaer genoeg;
En zoo u nog een zwaerhoofd vroeg,
Wat nu de voorkeur toch verdient?
Zulks lijdt geen twijfel, beste Vriend!
Wat dan een windbuil ook beweer',
Ik hou 't er bij, al meer en meer,
Hoe langer ik de zaek bepluis.
Ga dan, wie wil, naer 't koffijhuis:
Wij, op die grootheid niet gezet,
|
|
Auteursrechtvrij
