Ambiorix
(1841)–Joannes Nolet de Brauwere van Steeland–
Auteursrechtvrij
[pagina 37]
| |
[pagina 38]
| |
Hier toch, myn zoon, stemden harpen van 't Noorden,
't Krygslied der vad'ren in kunstig gedicht.
A.A. De Dageraed onzer Verlichting.
Ses cheveux noirs ressembloient à la fleur d'hyacinthe,
et sa taille au palmier de Délos.
Chateaubriand. Les Martyre.
| |
[pagina 39]
| |
Derde zang.Daer schiet het somber bosch,verblyf der noordsche Goden,
Ontzaglyk heiligdom den sterveling verboden,
Geheimvol oord, dat nooit een vorschend menschen-oog
Doorgrondde, 't bladerdak met majesteit omhoog.
| |
[pagina 40]
| |
Zeg, tempel der natuer, ons die geheimenissen
Verholen in het zwart van uwe duisternissen?
Waer is uw godheid? waer zyn vrees'lyk slagtaltaer?
Waer is uw bardenkoor? waer is uw priesterschaer?
Maer neen; beschaduw ons uw bloed'ge tabernakelen;
Maer neen, verzwyg de stem van uwe schrik-orakelen;
Maer neen, verberg in 't diep van 't ondoordringbaer woud,
De godheid die zich daer aen aller oog onthoudt.
Nooit heeft een ongewyde uw grondzuil overtreden:
Wee hem! de doodstraf volgt zyn roekelooze schreden!
Zeg, ongekend geboomt', waer is hy dan, die schat
Met zoo veel zorg bewaerd, dien uwe holte omval?
Geen prachtig tempeldak verheft zich in den hoogen,
En spiegelt in het licht der zon zyn gulden bogen;
Geen marm'ren grond bevloert uw digt en mollig gras;
ô Neen! uw tempel is het statig eikgewas;
Zyn vloer is de aerd'; zyn dak, 't azuergewelf der hemelen;
Zyn schat, het zilverzand van 't schittrend starrenweem'len.
Waer is, o heidendom, uwe adeloude pracht?
Waer is, o priesterschaer, uw kostbre tempeldragt?
Waer zyn uw beelden, uw altaer, uwe offeranden,
De vaten, die hun licht en reukwerk eeuwig branden?
| |
[pagina 41]
| |
Is dit, o woud, uw diep bedolven schal? o Neen!
Uw outer is het vlak van Wodan's gryzen steen;
Uwe offeranden, 't bloed van hagelblanke stieren;
Uw hoogtydsdos, de blaên die uwen kruin versieren;
Uw koorlamp, 't schynend licht der maen door 't nevelgaes;
Uw eenig reukwerkvat, het geurig bloemenwaes!
Daer ligt het heilig woud in vollen pracht en luister:
Geheimvol spreidt de nacht het floerskleed van zyn duister;
Slechts 't zachte maenlicht breekt de zwarte heem'len door:
Het schiet op 't zwygend bosch zyn' stillen zilvergloor,
Speelt glinstrend door den rym der nevelzwang're toppen,
Op 't diamantenheir der biggelende droppen,
En stort, terwyl zyn glans op de open terpen lacht,
Het digtste kreupelhout in een' nog holler' nacht.
Het danst door 't suisend loof der trillende eikenblaêren:
Als Walkyriën, die door 't somber boschruim waren,
Als schyngedaenten, uit hun grafkuil opgestaen,
Toontaen het huiv'rend oog zyn schaeuw de boomgroepaen.
Hoe treffend is, o woud, uw al te sprekend zwygen!
Het vooglenheir verstomt en sluimert op de twygen;
| |
[pagina 42]
| |
De vos verlaet zyn prooi; de boschwolf huilt niet meer
En zoekt, thans uitgeroofd, zyn donkre rotskloof weêr.
Het nachtegaeltje staekt zyn lief'lyk avondkweelen:
Alleen het koeltje zucht door 't schomm'len van de abeelen,
Alleen het beekje stroomt en murmelt zachtjes voort.
Wat heeft, ô stille nacht, uw grootsche rust gestoord?
Want, luister! ja, het is als 't zoet geruisch van snaren:
Want, luister! ja, het is als 't lied der Bardenscharen:
Want, luister! ja, het is een roerend stem-akkoord,
Dat, als een windharptoon zoo smeltend, 't ruim doorboort:
Verheft uw zang, o priesterscharen,
Voor 't zilverlicht der stille nacht;
Uw stem-akkoord versmelte zacht
In 't zacht geruisch der heil'ge snaren.
Als wen het nachtegaeltje kweelt,
By 't onverbroken gorgelreppen,
En 't hooren van zyn toov'rend kleppen,
De ziel des boschbewoners streelt;
| |
[pagina 43]
| |
Als 't windje by het avondkoelen
Zachtsuisend door 't gebladert' schiet;
Als 't stil gemurmel van den vliet
By 't ritslend kabbelgolfjes spoelen.
o Freya, reine hemelmaegd!
Die slechts, als de avondzonnestralen
In 't spiegelnat der zeeën dalen,
Uit hunne onmeetbre schuimkom daegt;
Wie 't sombre kleed der zwarte wolken
Tot een' fluweelen mantel strekt,
Met edelsteenengloed bedekt
Van starren, die het ruim bevolken:
Schyn, Freya, aen de azuren trans!
Volbreng uw loop, o nachtgodinne,
En schitter aen des hemels tinne,
Met onverdoofbren zilverglans!
| |
[pagina 44]
| |
Bespiede uw dienst een ongewyde,
Onttrek zyn oog uw blikkrend licht;
Omsluyer u het aengezigt
Eer hem ons wrekend staet kastyde.
Maer schyn voor ons, o nachtbaek! schiet
Uw stralen op uw lievelingen:
Voor hen die u ter eere zingen
Omwolkt ge uw vriend'lyk aenschyn niet.
Schenk, Freya, ons uw milde gaven:
Verleen der aerde vruchtbaerheid;
Dat zy haer voedsel ons verspreid',
En bronnen welle die ons laven.
Dael zeeg'nend op onze echtkoets neêr,
Gy, der verliefden schutsgodinne!
En dat de vlam der reinste minne,
Door u bekroond, ons hart verteer'.
| |
[pagina 45]
| |
Dat niets die zuivre vlam verdoove,
En dat een talryk nageslacht,
Met ons, als wy, uw grootsche magt,
o Blonde Freya, eenmael love!
Verheft uw stem-akkoorden zacht:
Versmelte uw zang, o priesterscharen,
In 't zoet geruisch der heil'ge snaren,
Voor 't zilverlicht der stille nacht!
Zoo had het bardenkoor het avondlied gezongen.
Maer welk een vreemd gerucht is door het woud gedrongen?
Wie is de ontheiliger, die zich vermeten dorst
Gewapend in het perk te treden? 't Is de Vorst,
Het is Ambiorix wien de achtbre raden volgen:
Ontroerd is zyn gelaet; zyn blikken slaen verbolgen;
Zyn oog schiet vlammen uit en kenmerkt zielsbedwang:
‘Staekt (roept hy), priesterschaer, 't zoetluidend vreêgezang,
En doet hel oorlogssein uit uw bazuinen schallen!
Een stoute vyand dorst Germanië overvallen,
| |
[pagina 46]
| |
En plantte op onzen grond zyn vreemde legervaen.
't Is met de vryheid van het Vaderland gedaen:
Reeds schudt de slaverny haer' dreigende yz'ren keten;
'k Zie reeds uw bosschen, uwe altaren omgesmeten
En vreemde goòn in vreemde tempels opgetroond!
Wie bloost niet by den trots die onze vryheid hoont?
Wie is hy, die den schimp der Room'ren langer dulde?
Hy kwam tot u, de kreet die 't heilig woud vervulde:
Hy kwam tot u, die kreet van verontwaerdiging!
Spreekt, priestren! trekken wy de ontzagtbre reuzenkling?
Spreekt, priestren! zullen wy, Germanjes heldenzonen,
Ons 't moedig voorgeslacht nog immer waerd betoonen,
Of zullen wy, als slaef voor vreemden dwang gebukt,
Den jukriem kussen, die ons op de schoudren drukt?
Wy kwamen hier den wil der Goden ondervragen:
Spreekt! zal het Vaderland de roomsche kluisters dragen,
Of moet den vreemdeling der vaedren erf betwist?
Spreekt! zyn wy slaef of vry? spreekt, priestren, en beslist!’
Hy zweeg, en liet zyn borst een' bangen zucht ontglippen;
't Woord stamelde in zyn mond en stierf op zyne lippen:
| |
[pagina 47]
| |
‘Spreekt!’ klonk nog eens zyn tael, en bevend was zyn stem.
Maer 't hoofd der priesterschaer stond op; en voer tot hem:
‘Heeft ons Ambiorix der waerheid tael gesproken?
Is over 't oud Germanje een heirmagt losgebroken,
Die, als eene onweêrsvlaeg, verwoesting met zich draegt?
Welaen dan, onverwyld de godspraek ondervraegd:
Laet ons op 't slagtaltaer een zoenend offer branden;
Doorwroeten wy 't geheim der rookende ingewanden,
Hun schoot verklare ons 't lot dat nog de toekomst dekt!’
Wat is 't, o priesterschaer, dat u ten offer strekt?
Het houtwerk knapt en vlamt; de rook wolk stygt naer boven;
Wat dempt zyn vaert? wat mag den heeten vuerkolk dooven?
Zyn 't vruchten van uw' grond, is 't ooft van uw geboomt',
Is 't bloed van slieren dat van 't smokend outer stroomt?
Welk offer zult gy dan den God des oorlogs wyden!
o Oudheid! keer het blad van uw barbaersche tyden!
Verheel de bloed'ge vlek die 'k aen uw schrift ontleen,
En trek om 't schriktooneel uw' dikken sluyer heen!
Maer neen, o priesterschaer, gy zult uw taek volbrengen:
Ga dan, en smeek de Goôn by 't gruw'lyk offerplengen;
| |
[pagina 48]
| |
Het mes valt kervend neêr: de lyder is geslagt:
De vuerkolomme stygt, en 't offer is volbragt!
Reeds heeft een vorschend oog het ingewand doorlezen:
Wat zal, o God des krygs, uw vonnisuitspraek wezen?
Daer treed een blanke sleep het heilig boschperk door:
Het is een vrouwenstoet, een priesterinnenkoor;
Zy zyn het, die haer dienst aen Thors altaren wyën.
Wie is zy, die aen 't hoofd der maegdelyke ryën,
Als waer' ze-een Walkyrie, zoo statiglyk verscheen,
En onbeweeglyk stond op Wodans outersteen?
Ja, roerloos staet ze, als 't beeld der marmergroeve ontsneden:
Een hagelblank gewaed omhult haer fyne leden
En dekt voor ieders oog haer ryzige gestalt';
De lange sluyer, die haer om de slapen valt
En langs de schoudren daelt in breed ontplooide strepen,
Doorweven, als haer kleed, met purperkleur'ge reepen,
Bedekte met zyn gaes haer overschoon gezigt.
Hadt ooit een stoute hand dien sluyer opgeligt,
o Hy ontwaerde een vrouw, een maegd zoo schoon als edel:
De zwarte hairvlecht golfde en waeide van den schedel
| |
[pagina 49]
| |
Haer langs het lelie-wit van hals en schoud'ren neêr;
Doordringend was haer oog, maer even zacht en teêr;
Blank was ze als 't zwanendons, snelvoetig als de hinde.
Had haer het oog eens mans gezien, o! hy beminde
De liefelyke maegd door zoo veel schoons bezield,
En vol ontroering had hy voor haer neêrgeknield.
Wie toch was zy? wie zal het diep geheim doorgronden,
Dat haer in 't stoflykkleed eens sterv'lings houdt gewonden:
Is 't Freya zelve en dekt het floers een boschgodin?
ô Neen, 't is Brenda, 't is de hoogepriesterin.
De sneller boezemjagt der hooggezwollen borsten,
Die hevig opgezet, als naer veraed'ming dorstten,
Verkondden 't vrouwenhart en wat dit hart doorstond.
Een diepe stilte heerscht het ruime boschplein rond;
Geen eikenblad beweegt en ritselt aen de boomen;
Geen stemme fluistert meer; geen adem wordt vernomen,
Als Brenda's mond op eens het doodsche zwygen breekt:
‘Hoort allen, wat door my de godheid tot u spreekt:
Het onweêr barstte los en braekte op onze beemden
Uit d' opgespalkten muil een legertal van vreemden;
Gaet, kindren van Germanje, en weert hun dwinglandy!
Gaet, Wodan is met ons; de zege blyft u by.
| |
[pagina 50]
| |
Maer ook zal 't bliksemlicht, by 't vreeslyk donderknallen,
Den hooggetopten eik van 't reuzenwoud doen vallen.....
Te wapen dan, o volk, wien Wodan's stem gebiedt,
En gy, o Barden, roert Germanjes krygerslied!’
Maer staemlend heeft haer mond de godepraek gesproken.
Welk is de ontroering die haer stemme heeft gebroken?
Geen oog, hoe scherp, doorgrondt haer vrouwenziel; o neen!
Dit wist geen sterveling: dit wist haer hart alleen!
Zy gilde een' harden kreet by 't duiz'lig nederzygen,
Maer in den schellen toon van 't krygsklaroenenstygen,
Werd ook die wanhoopkreet in hare borst gesmoord,
En slechts den optogtszang van 't bardenlied gehoord:
Moedig Germanje, te wapen! te wapen!
Gord u het reuzenrappier om de leên,
't Pantser om 't lyf en 't helmet om de slapen!
Moedig Germanje, de vyand verscheen:
Op dan, en grysaerds, en mannen, en knapen!
| |
[pagina 51]
| |
Zonen van 't Noorden in helden herschapen,
Sluit uw gelederen duchtig in een!
Diep is de zegel der vryheid in 't harte,
Diep in het hart van Germanen gegrift;
Heilige vryheid! wee hem, die u tarte:
Woedend weêrstaen wy zyn woedende drift!
Wee hun, die 't erf van Germanen belagen!
Nooit heeft het Noorden een keten gedragen;
Nooit heeft het Noorden in boeyen getreurd:
't Schandige nypen van kluistrende banden,
Heeft het geweld van onze yzeren tanden,
Moedig aen bloedige flarden gescheurd.
Haet voor den vreemd'ling verzadigt het dorsten,
Dat in den brandenden aderstroom woedt;
Kindren die hangt aen de zogende borsten,
Zuigt met de melk u dien haet in het bloed.
Grysaerds, voor wien reeds de kuilmonden gapen,
Eer gy u stort in het eeuwige slapen,
| |
[pagina 52]
| |
Legt op hun rand uwen wrevel niet af;
Sleept haer met u in de gronddiepten mede:
Vinde, wie dan onze velden betrede,
Haet in het leven en haet in het graf!
Moedig Germanje, te wapen! te wapen!
Gord u het reuzenrappier om de leên,
't Pantser om 't lyf en 't helmet om de slapen!
Moedig Germanje, de vyand verscheen:
Op dan, en grysaerds, en mannen, en knapen!
Zonen van 't Noorden in helden herschapen,
Sluit uw gelederen duchtig in een!
Sluit uw geleed'ren, ô dappere helden!
Toont u Germanen by 't moedig bedryf;
Sprengt met het bloed van den vyand uw velden,
Schenkt hem die velden ten eeuwig verblyf.
Laet hem het stof van den bodem verzwelgen:
Laet ons zyn heir tot den laetsten verdelgen:
| |
[pagina 53]
| |
Niemand van hun zie zyn huisgoden weêr;
Op dan, Germanen, en reedt u ten stryde!
Dat uwe moed zyn verwaendheid kastyde,
Veld hunnen hoogmoed en plet hen ter neêr!
Zyn hunne horden, als stortende vlagen,
Op het gebied van Germanje gerukt,
Wy staen te weer: met verdubbelde slagen,
Hun onzen strydbyl in 't voorhoofd gedrukt!
Hen overrompeld by 't zegepraelschallen;
Hen, als een woedende storm, overvallen:
Hen, als de orkaen, in hun leger verrast!
Hen, met ons slagzwaerd den schedel geklonken!
Roodschuimend bloed uit dien schedel gedronken,
Ons aen dien rookenden beker vergast!
Moedig Germanje, te wapen! te wapen!
Gord u het reuzenrappier om de leên,
't Pantser om 't lyf en 't helmet om de slapen!
Moedig Germanje, de vyand verscheen:
| |
[pagina 54]
| |
Op dan, en grysaerds, en mannen, en knapen!
Zonen van 't Noorden in helden herschapen,
Sluit uw gelederen duchtig in een!
Tallooze benden bezoed'len uw beemden:
Toont u, Germanen, der Vaderen waerd;
Wraekt den onzinnigen uitval der vreemden,
Stryd voor uw leven, uw vryheid, uw haerd!
Treedt in ons midden, bevallige scharen:
Stemt uw gezang by het spelen der snaren,
Voedt gy het krygsvuer dat reeds in ons blaekt;
Eerst zal de vyand ons bolwerk vertrappen,
Eerst zal hy over ons ligchamen stappen,
Voor hy uw vrouwengelederen naekt!
Eer zal de tyd onzen stamboom vernielen,
Eer sleepe ons 't wisselend noodlot ten val,
Dan een Germaen voor den vreemdeling knielen,
Dan een Germaen zich vernederen zal!
Eer moog Germanje ons ten grave verstrekken,
| |
[pagina 55]
| |
Eer moog zyn puinhoop ons beenderen dekken,
Dan ons een heerscher ten dwingeland zy!
Eer zullen raven ons lyken verslinden,
Eer vliege onze asch met de stormende winden;
Slaef leve 't Zuide: het Noorde sterft vry!
Moedig Germanje, te wapen! te wapen!
Gord u het reuzenrappier om de leên,
't Pantser om 't lyf en 't helmet om de slapen!
Moedig Germanje, de vyand verscheen:
Op dan, en grysaerds, en mannen, en knapen!
Zonen van 't Noorden in helden herschapen,
Sluit uw gelederen duchtig in een!
| |
[pagina 56]
| |
Zoo klinkt de stem des krygs door de achtbare eiken henen;
Maer met zyn' laetsten toon is ook de nacht verdwenen,
En heeft voor 't uchtendrood haer schaduwe ingeruimd.
Het maenlicht daelt in 't nat dat op het Westmeir schuimt,
En de Oostkant ziet den gloed der purpren hemelkimmen.
Het vrouwen-, 't bardenkoor smolt weg in 't woud als schimmen
En de opgetogen stoet trok 't hart vol krygsvuer heen.
Maer deelde Ambiorix dien vuer'gen yver? Neen:
Hy stemde niet in 't koor der vaderlandsche zangen;
Zyne ooren wisten niet hun' schellen toon te vangen;
Een ander denkbeeld speelt hem toov'rend door het hoofd
En heeft in hem 't geluid van 't harpakkoord gedoofd:
Het is de priesterin: nog heeft hy haer voor oogen;
't Is Brenda: heeft de droom zyn heugenis belogen?
Neen; 't is dezelfde maegd die voor zyn spond verscheen
En de eigen sluyer dekt hare uitgeschoten leên;
't Is de eigen tred die hem by 't droomen tegensnelde,
't Is de eigen spraek die hem een dreigend noodlot spelde.
Welk is de drift die hem door 't kloppend harte jaegt?
O ja, hy zie nog eens de hemelschoone maegd;
Nog eens de godspraek uit haer rozenmond vernomen,
En zich met haer gewiegd in zachte liefdedroomen!
| |
[pagina 57]
| |
Ja, liefde is 't stroomend vuer dat hem de borst verslindt,
Geen ander driftgevoel; hy zag haer - en bemint!
Gelyk een onvermoeide, op buit verhitte jager,
De vlugge hinde volgt en opspoort in haer lager,
Zoo spoedt Ambiorix met onvertraegde schreên,
Naer 't stille boschverblyf der priesterinne heen.
Dolzinnig was het wit dat derwaerts hem geleidde:
Snelvoetig drukt zyn spoor de onmeetbaerheid der heide
En harder slaet de pols by 't hygen van de borst,
Als of zyn jagtend hart naer zielsveraed'ming dorst.
Hy nadert. - Reeds ontwaert zyn oog de groene toppen
Der eiken, en hy voelt den boezem feller kloppen:
Daer ligt het, Wodans hof, en hem geheiligd oord,
Dat nimmer 't schendig spoor eens ongewyden stoort.
Maer 't houdt in zyn gewas een teedre maegd gesloten;
Dit is den held genoeg, en, ylings toegeschoten,
Als aengedreven door den prikkel zyner min,
Trekt hy het grootsch verblyf der Noordsche Goden in.
| |
[pagina 58]
| |
Wat schudt het eikenloof, met uchtendrym dooraderd,
Den zilvren pareldrop van 't malsch doordauwd gebladert'!
Wat kweelt de voog'lenzang een zoete melody!
Verdiept in liefdedroom en zachte mymery,
Doorkruist Ambiorix de lommerryke dreven,
En vuriger dan ooit voelt hy zyn min herleven;
Maer waerom blyft de held op eens getroffen staen?
Zie, uit de donkre schaeûw der statige eikenlaen,
Klaert voor zyne oogen 't blank van 't sluyergaesgewemel,
En onder 't gaesdoek schuilt voor hem een aerdsche hemel!
Wat is het maegd'lyn schoon! maer heeft hy ook misschien
In haer een boschgodinne, en Herta zelf gezien?
Hy deinst verbleekt terug en zoekt zyn wezenstrekken,
Voor 't bliksemend gelaet der schrikgodin te dekken;
Zy nadert..... o hoe zacht, hoe roerend klinkt haer stem
Den jongen held in 't oor, en Brenda sprak tot hem:
‘Waerom, Ambiorix, het tempelwoud ontheiligd,
Dat me onder zynen schut voor 's menschen oog beveiligt?
Wat roekeloos bedryf, o Noordman, spoorde u aen?
De doodstraf volgt welligt uw schendig onderstaen:
Spreek! zyt ge zonder vrees, of welk is uw betrouwen?’
En hy hervatte: ‘o Schoonste en edelste aller vrouwen!
| |
[pagina 59]
| |
(Zoo gy geen Walkyrie in dees gedaente zyt,)
U zocht ik, priesterinne, aen Wodans dienst gewyd!
Ja, roekloos was de stap dien 'k tot myn doelwit waegde,
Maer vurig ook 't gevoel dat door myn boezem jaegde,
Hoe lang door 't noodgeschrei van 't Vaderland gesmoord.
ô Brenda, ja ik heb uw tooverstem gehoord,
Schoon vreeslyk, toen zy my eene onheilbron verkondde;
Maer nu, nu opent zich op nieuw de zielewonde,
Sints ik uw vrouwenschoon, o reine maegd, aenschouw.
Ik zwoer u in myn hart eene onverbreekbre trouw:
Een teeder woord van u kan weêr dit hart verblyden;
Heb, Brenda, met myn liefde een minzaem medelyden,
Heb medely!’ Maer zy hernam met meerder klem:
‘'k Ben Wodan toegewyd: myne een'ge liefde is hem,
En Brenda kan voortaen geen' sterv'ling meer behooren;
Zy heeft den dondergod haer maegdom toegezworen,
Haer hart eerbiedige en bewaer' dien dueren eed;
En gy, Ambiorix, die 't stout bestaen vermeet,
Vrees eenmael, ach, te vroeg, die liefdevlam te boeten!
Vlied heen!’ Maer hy, hy stortte op eens aen 's maegd'lyns voeten:
‘Ach (riep hy), neen, versloot de vuerge liefde niet,
Die een ontzinde vorst, om weêrmin smeekend, biedt!
| |
[pagina 60]
| |
ô Ja, 'k ontvlieg dit oord.... Maer neen, wy vlugten beiden!
Kom, teêrbeminde, ik zal uw' zwakken stap geleiden,
U voeren in een oord waer zuiv're liefde woont,
Waer eens myn vaderheil uw moedervreugde kroont.....
Maer neen, wat zeide ik?... Ach! een god op my verbolgen,
Mogt ons benyd geluk met wederwraek vervolgen!
Neen, blyf, o priesterin; ik vliede alleen, ontzind!
Maer voor 'k u laet, ach! zeg... zeg dat ge ook my bemint!’
Zoo sprak de held, en zy, zy wankelde in gepeinzen;
Maer langer kon zy niet 't geschokt gevoel ontveinzen,
By 't zacht: ‘Ja, 'k min u!’ dat haer rozenmond ontvlood,
Terwyl Ambiorix haer in zyne armen sloot.
Lang bleef hy zyn geliefde aen 't kloppend harte hangen;
Lang bleef zy haer beminde aen haren boezem prangen,
Lang hield zy 't heldenhoofd op haren schoot gesust:
Ja, roerend was die stond van woel'ge zielerust,
Waer niets de stilte brak dan 't spoedend ademhygen;
Schoon was dit oogenblik van al te sprekend zwygen!
Maer eindlyk wringt de maegd zich uit zyne armen los,
En spreekt, terwyl een warme en zachte minneblos
| |
[pagina 61]
| |
Haer bleeke wangen kleurt: ‘Ga, vlied dees heilige oorden.
Die voor eene eerste reis de tael der liefde hoorden;
Ga dan, Ambiorix, en gesp uw heldenzwaerd:
Toon u, by 't dapper feit, den roem der Vaedren wacrd:
Ga, 't uer is daer: de dag van wraek is opgerezen!
En ik..... ik zal voor u een teedre zuster wezen;
Meer is my, priesterin des dondergods, ontzegd:
Ga dan, en voer den stryd voor Vaderland en Regt!’
Dus luidde hare stem; zy hield de vochtige oogen
Een wyl nog roerend op zyn blikken neêrgebogen;
Een wyl nog sloot haer arm den schoonen Noorderheld,
Als de olm den winger!, aen haer boezem vastgekneld;
Een wyl nog..... en zy was door d' eikenlaen verdwenen!
En hy? hy trok naer 't veld der legertenten henen,
Hel hart getroffen, diep ontroerd en overmand,
En kampte een langen stryd voor liefde of vaderland!
|
|