De akkoorden van het gemoed

[p. 260]

Jozef de Ras
Rouwklacht bij het afsterven van mijn vriend, den weleerwaarden zeergeleerden heer dr Mich. Smiets

Moet al mijn tengre lier zoo vroeg uw asch beweenen
O! Leider mijner kunst, O vreugde van mijn hart?
Moet reeds een' rouwe klacht voor u mijn snaren malen,
Moet onze vriendschap thans mij strekken tot een smart.

En toch 't is al te waar: de dood kwam rampen stichten;
Hij roofd' mij aan het hart een waren boezemvriend.
Hij roept mij met de lier om eenen traan te plengen
Op 't terpje, dat aan hem tot eeuwige rustplaats dient.

Maar zijt gij ook niet meer, O teêr beminde leider!
Al is uw lichaam koud, uw ziel in and're lucht,
Uw naam met goud omsierd zal Nêerlands kroost herdenken
Neen! sterven zal hier nooit uw' groote dichters vrucht.

Het vâarland zag met u een parel zich ontnomen,
Een parel aan heur kroon, die blonk als esmeraud:
Een zanger van heur lof, een minnaar harer tale
Een man in aanzien rijk, op deugd en kunst gebouwd.

De Godheid echter zag uw worst'len hier op aarde,
Zij zag uw hijgen aan: naar lucht uit hooger sfeer
En riep u tot haar troon om aan haar kroon te schitt'ren
En op der Eng'lenlier te tokk'len tot haar eer.

Doch vriend al zijn wij ook voor korten tijd gescheiden
Al rukt' de dood ons ook nu van malkand'ren af.
De vriendschapsband gelegd blijft ook hier namaals leven,
Wordt nooit verbroken, neen, al zonkt gij ook in 't graf.

Och zijt gij op deez' aard aan mijne zij verdwenen,
Om in het hooge Choor een hooger snaar te slaan,
Denk daar in 't Hemelrijk aan mij nog hier beneden
En smeek Gods zegen af op mijne levensbaan.

[p. 261]

Uit De harp zijner jeugd opgedragen aan zijne dierbare ouders door J.M.P.A. Rased Edz., Maastricht s.a. (1886), ongepagineerd. De interpunctie is hier en daar door ons gecorrigeerd.

Michael Smiets was blijkbaar een huisvriend van de familie De Ras. Hij schreef een feestgedicht bij het 25-jarig huwelijk van vader en moeder De Ras-Clavareau en een troostgedicht voor de ouders bij het overlijden van August de Ras jr. in april 1876, beide opgenomen in zijn postume Dichtwerken, 286-287 en 309-310. Toen Smiets overleed op 8 december 1885 was Jozef de Ras pas zeventien jaar. In de bundel Vergeet-mij-nietjes, opgedragen aan mijne vrienden uit het klein seminarie van Sint Truiden, Maastricht s.a., komt op p. 8 ook nog een gedichtje van De Ras over Smiets voor.

Jozef de Ras in zijn dichterjaren (foto Gemeentelijke Archiefdienst Maastricht).